Ljósberinn - 01.03.1936, Qupperneq 6

52
LJÖSBERINN
allir nafn og kynnu a,ð syngja. AUir litlu
fuglarnir hans voru komnir til hans frá
ókunnum löndum og sögðu honum æfin-
týr, sem bara hann og þeir kunnu. Og
Jesús tala,ði þannig, að bæði vatnskarl-
inn og grænmetissalinn gleymdu störf-
um sínum langa stund til þess að hlusta
á hann,
Þegar þeir ætluðu að halda áfram.
benti Jesú á Júdas. »Sjáið, hve fallega
fugla Júdas býr til,« sagði hann.
Þá veik grænmetissalinn asna sínum
góðlátega til Júdasar og spurði hann,
hvort hann vissi líka nöfnin á sínum
fuglum, og hvort þeir kynnu að syngja.
En Júdas vissi ekkert um þetta. Hann
þagði þrjózkulega og leit ekki upp frá
vinnu sinni, en grænmetissalinn varð
argur og sparkaði í einn fuglinn hans,
og reið svo leiðar sinnar.
Svona leið dagurinn, og sójin lækkaðí
svo á loftinu, að geislar hennar gátu
smeygt sér inn um lága borgarhliðið,
sem stóð við endann á götunni, og var
skreytt með rómverskum erni. Þetta sól-
skin, sem kom, þegar degi tók að halla,,
var öldungis rósrautt, og eins og það
væri blandað blóði, og varpaði rauðum
bjarma á alt, sem á leið þess varð, jafn-
óðum og það streymdj eftir mjórri göt-
unni. Það málaði smíði leirkerasmiðsins
engu síður en plankann, sem titraði und-
an sög timburmannsins, og hvítu blæj-
una, sem vafin var um höfuð Maríu.
En ajlra fegurst glitraði sólskinið íi
litlu vatnspollunum, sem safnast höfðu
milli stóru, misbrýndu steinflísanna, sein
þöktu götuna. Og alt í einu stakk Jesús
hendi sinni niður í poilinn, sem næstur
honum var. Honum hafði dottið í hug,
að hann skyldi mála gráu fuglana sína
með geislandi sólskininu, sem hafði lit-
að svo fagurlega vatnið, húsveggina og
alt umhverfið. Og það var eins og sól-
skininu þætti það ánægjulegt og þægi-
legt að láta taka. sig eins og málningu
úr májningardós, og þegar Jesús rauð
því yfir litlu leirfug'lana, lá það þar ró-
legt og þakti þá frá kolli fram á fætur
með demantsgeislandj ljóma.
Júdas, sem við og við var að líta til
Jesú til þess að gæta að því, hvort hann
byggi til fleiri og fallegri fugla en hann,
rak upp undrunar- og aðdáunaróp, þeg-
ar hann sá að Jesús málaði leirgaukana
sína með sólskini, sem hann tók upp úr
vatnspollunum á götunni. Og Júdas dýfði
líka hendinni niður í glampandi vatnið
og reyndi að handsama sólskinið.
En sólskinið lét hann ekki ná sér. Það
rann burt milli fingra hans, og hversu
fljótt sem hann reyndi að hreyfa hend-
urnar til þess að grípa það, smaug það
frá honum. Og honum var ómögulegt að
koma minsta litarvotti á veslings fugl-
ana sína.
»Bíddu, Júdas,« sagði Jasús. »Ég skal
koma og mála fuglana þína.«
»Nei,« sagði Júdas, »þú færð ekki að
snerta þá, þeir eru fullgóðir, eins og
þeir eru,«
Hann stóð á fætur, hleypti brúnum
og beit saman tönnunum. Síðan stapp-
aði hann stórum fætinuirw ofan á fugl-
ana, og breytti þeim, öHum saman, í
flata leirklessu.
Þegar hanin hafði eyðilagt alla fugl-
ana sína, gekk hann til Jesú, sem sat
rólegur og strauk litlu leirfuglana sína,
sem glitruðu eins og gimsteinar. Júdas
horfði nokkra stund á þá þegjandi, en
svo lypti hann fætinum og tróð niður
einn þeirra.
Kvöldvers.
Fel ég nú mína unga önd
ásamt lílcama í þína hönd.
Einn haf þú á oss gcetu/r!
Herra, gef oss, sem liéhst. á kross,
hollar og góðar nætur.