Ljósberinn - 01.03.1936, Qupperneq 13

LJOSBERINN
69
Þegar kóngsd,óttir vaknaði aftur, gat
hún ekki áttað sig á umhverfinu. Alt
va.r orðið svo breytt. I staðinn fyrir höll-
ina og hin dýru húsgögn og fallega gull-
kistillinn sem hún var nýbúin að eignast.
bá var hún í lélegu húsi og lá þar á
trébekk, og alt var þar svo fátæklegt og
óvistlegt.
Sjálf var hún klædd í grófan og ó-
vatndaðan kjól í staðinn fyrir mjúka
silkikjólinn; þjónarnir og hirðmeyjarn-
ar voru burtu, en í staðinn voru þar
nokkrar gargandi gæsir.
Undrandi fór hún á fætur, og gekk
át að litast um; hún sá að húsið stóo
langt úti á landi og eingir menn bjuggu
bar nálægt, og hún sá, að ef hún vildi
íá eitthvað að borða, þá yrði hún að
útvega sér það sjálf.
I húsinu var dálítið af mjöli og smjöri,
°S í fjósinu var kýr, sem baulaði hátt,
°g úti í garðinum vöppuðu hænsni, svo
Stella gat bæði fengið egg og mjólk, ef
bún aðeins gæti hagnýtt sér ]>að, og hún
akvað að gera það sem hún gæti til þess.
En þetta var nú alt öðruyísi líf en það,
sem hún hafði áður lifað. Hún varð að
f úra snemma á fætur á morgnana til að
láta út hænsnin og gassirnar, og mjólka
kúna, og koma henni í haga. Hún varð
að sækja vatn í brunninn og eldivið í
skóginn, búa til brauð og elda matinn
°g margt og margt fleira.
Einu sinni safnaði hún eggjum og
■'agði af stað til kaupstaðarins, en það
var langur vegur og hún var alveg upp-
Sefin þegar hún komst þangað. Hún
spurði fólkið í kaupstaðnum, hvort það
þekti Stellu kóngsdóttur, og hvort langt
væri heim til hajlarinnar hennar, en
fólkið ypti öxlum og sagði:
»Það fína fólk þekkjum við ekki, og
það kærir sig ekki um að kynnast okk-
úr, og þess vegna vijjum við ekki held-
Ur neitt eiga saman við það að sælda.«
En Stellu kóngsdóttur langaði svo
mikið til að sjá höilina sína, svo hún
lagði á stað að leita að henni; en þá vilt-
ist hún, og gekk lengi, Jengi, og kom
loks að gamla húsinu sínu og sá, að það
mundj vera þýðingarlaust fyrir sig að
reyna að finna. höllina, sína; hún dvaidi
því róleg í húsinu,
Svo var það einn dag, þegar hún var
að sækja gæsirnar, að hún mætti gömlu
konunni, sem hafði gefið henni kistilinn.
»Á ég ekki að hjáJpa þér til að bera
baggann þinn?« sagði SteJJa, »nú hef ég
lært að vera góð og vingjarnleg, og nú
er ég gæsastelpa, en ekki kóngsdóttir.
Gamla konan þakkaði henni fyrir, og-
Stella tók baggann, og bar hann inn í
húsið, ög setti hann á borðið; gamla
konan opnaði hann, og tók upp úr lion-
um gujjkistilinn.
»Veiztu, að það er afmælisdagurinn
þinn í dag, og að þú ert orðin átján
ára?« sagði konan.
Stella andvarpaði; því hafði hún al-
veg gleymt.
»Opnaðu nú kistilinn og þá fær þú
afmæjisgjafir,« sagði konan.
Stella gerði, eins og henni vao.- sagt,
og húsið fyltist af undarlegri móðu, en
þegar hún var horfin, þá sá Stella, að
hún var aftur heima í höllinni sinni.
»Nú er búið að lækna þig af, þínum
Ijóta vana og illa framferði,« sagði kon-
an, »og nú gleymir þú aldrei því, sem
þú Jærðir, meðan þú varst gæsastelpa.«
En upp frá þessu var enginn betri
og vingjarnlegri í öllu landinu en Stella
kóngsdóttir.
Börn! Hvað getið þið lært af þessu
æfintýri?
A: »Bifreiðin mín var einu sinni í eigu
einhvers auðugasta mannsins I heiminum.s
15: »Nei, er þetta satt? Það er gaman fyri-
þig. En hver er þessi auðugi maður?«
A: »Það er Henry Ford, sem lét smíða hana.c