Nýtt kirkjublað - 15.02.1909, Qupperneq 7

ÍsTÝTT KIRK.TUBLAÐ
47
Jpóndinn d jlrauni.
Kaflar úr tveim bréfum frd Br. J. frá M. N.
„Bóndann á Hrauni“ he(i eg nú lesið. Og þar sé eg sljó-
skygni mína. Eg á bágt með að sjá, í hverju hann er svo að-
dáanlegur, sem af er látið. Eg leitaði að „rauða þræðinum11 í hon-
um, og komst loks að þeirii niðurstöðu, að hann ætti að sýna
sveitalífið og forlög þess: SveinuDgi ætti að vera ímynd sveita-
bóndans, en lýsingin æði svartsýn. Hann raunar duglegur í bú-
skap, en að öðru leyti gallagripur, heimskur og hrottalegur sjálf-
birgingur, og verri en trúlaus. Og loksins drepur haon sig af
oímikilli ættjarðarást.
Eg skrifa ekki undir neitt af þessu sveitalífsins vegna. En
eitt er eftir: Haun elur barn sitt svo upp, að það lærir ekki að
skeyta neinum vilja nema sínum, og þar af leiðandi elskar foreldr-
ana að eins vegna sin, en fer frá þeim, þegar mentunar-liturinn í
líki Sölva — Helgasonar, án efa — ginnir út á þá glapstigu að
eyða, en framleiða ekki, sýnast en vera ekki. Þessi saga er ljót!
En hana verð eg nauðugur, viljugur að skrifa undir, því hún er
„móðins" á vorum dögum og er áhyggjuefni. Ef leikuriun fletti
nógu Ijóslega ofan af þessu, þá væri hann þarfur — þrátt fyrir alt.
Síðan hefi eg hugsað betur um leikinn, og er nú komiun að
þeirri niðurstöðu, að tilgangur hans muni vera aðvaranir, nefnilega
að sýna fram á þetta þrent og vara við þvi:
1. Hver sem ekki iítur upp til guðs, má búast við uiðurlæg-
ingu: — Ógæfu í einhverri rnynd.
2. Hver sem elur börn sín upp án þess að kenna þeim sjálfs-
afneitun, má búast við að þau síðar afneiti skynsamlegum ráðum
haus og knýjandi þörfum hans, og í einu orði, öllu nema dutl-
uugum sínum.
3. Hver sem gerir það að markmiði lífs sius, að leita gleð-
innar sjálfs sín vegna, fer á mis við hana.
— Það má nærri geta að dauði Sveinunga hefir kipt stoðinni
undan gleði Ljótar —.
Sá gallinn finst mér samt á, að þetta er alt svo óljóst í
leiknum, tið hann þarf skýringar, ef alþýða á að skilja hann.
Eg veit ekki, hvort eg skil hann rétt'?