Nýtt kirkjublað - 01.02.1912, Page 3

NÝTT KmKJUBLAÐ
27
Hve óumræðilega átakanlegt þaS er, að sjá þann gráta,
sem vér elskum. Tárin eru mælskari en nokkur orð. Þau
sýna oss oft betur inn í hugskot manna, en nokkur orðræða.
Þegar þau birtast verður orðfall.
Átakanleg er hún þessi fáorða frásögn um, að Jesús hafi
grátið. Sjaldan verður þess vart í guðspjöllunum og sjaldan
hefir það sjálfsagt komið fyrir. Hér er það sagt berum orð-
um. Hann var oss mönnum einnig líkur í þessu, að hann
fekk einstöku sinnum eigi tára bundist. Þau hrundu honum
af augum, er eitthvað gekk honum mikið til hjarta.
Jesús grætur! Fólksfjöldinn kring um hann hávær og
ræður sér eigi fyrir gleði og fagnaðarlátum. Hann einn græt-
ur. Sársaukiun stendur eins og sverð gegn um sálu hans.
Hví grét hann?
Hann einn sá fyrir örlög þjóðar sinnar. Hann hafði
varað við, — sýnt henni þvergnípisbrúnina, sem hún var nærri
komin fram á, og beint inn á aðrar brautir. En enginn vildi
skilja. Vinir hans naumast heldur. Hann var einn — aleinn
í þessum mikla mannhópi, misskilinn bæði af vinum og óvin-
um, og píslir og dauði framundan.
Því um leið og hann sá fyrir örlög þjóðar sinnar, sá
hann líka fyrir eigin örlög sín. Hann vissi, að misskilnings-
reyknum mundi þyrlað upp í kring um hann, uns óvinum
hans tækist að fá hann líflátinn. Slík höfðu örlög spámann-
anna oft orðið á undan honutn.
Eitt stærsta harmsefnið í heiminum á öllum tímum er
misskilningurinn mikli, er tætir sundur mannfélögin, slítur
jaínvel þá sundur, er tengdir hafa verið traustum vináttu-
böndum og snúið hefir æfisögu mannvinanna mestu, er lifað hafa
hér á þessari jörð, upp í átakanlega harmssögu. Og þó er
haldið áfram að blása honum upp, gera bálið sem mest, reyk-
inn svo biksvartan, að enginn sér lengur handa sinna skil.
Ó, sú ömurlega vættur, hve hún fær að drepa niður fögnuði
lífsins fyrir oss öllum!
Enginn mannanna hefir að líkindum fundið til eins sárt
og hann. Eftir því sem maðurinn er betri og meira í hann
spunnið er hann vanalega viðkvæmari. Margir hafa átt um
sárt að binda. Margur hefir átt við þung kjör að búa og
mátt mikið taka út bæði á líkama og sál. Samt þykjumst