Nýtt kirkjublað - 01.08.1916, Qupperneq 5

NÝTT KIRKJUBLAÐ
173
sama sem kraftur heilags anda: Testimonium spiritus
sancti. Þess vegna segir Lúter líka: „Heilagur andi hefir
skrifað i hjörtu vor staðhæfingar, sem eru lífinu sjálfu og
allri reynslu áreiðanlegri og ábyggilegri“. Hann spyr: „Á
hverju veit eg að orðið kemur frá guði? Spyr þú reynslu
þína. Þegar orðið sker og lemur . . . . þá er það sent frá
guði“. Engu öðru valdi má beita til að sannfæra aðra en
valdi sannleikans. Eins og hvítasunnuhvinur þaut sá boð-
skapur frá Worms út um allan heim, að það væri engum
ráðlegt að breyta gegn samvizku sinni. Það var hin mikla
og ógleymanlega yfirlýsing um frelsi og ábyrgð einstaklings-
ins. „Hvorki páfi, né biskup, né nokkur maður hefir rétt
til að leggja eitt atkvæði kristnum manni á herðar án sam-
þykkis hans“. I riti sínu einu, er hann nefnir: „Að krislið
mannfélag eða söfnuður hafi rétt og vald til þess að dæma
um allar kenningar“ o. s. frv.), gerir liann þetta beint að um-
talsefni. Heldur hann því þar fram, að hver kristinn maður
hafi réttinn til að rannsaka sjálfur hverja kenningu, og trúa
í öllum efnum eftir því sem reynsla sjálfs hans og hinn Iíkn-
andi kærleikur guðs bendir honum.
Mælikvarðinn.
Lúter talaði um „heilaga ritningu og guðs orð“, eins og
sýnt er hér að framan. Það kemur heim við þá skoðun nú-
tíðarmanna á biblíunni, er heldur því fram, að guðs orð sé
i ritningunni. Vitaskuld er langt frá því, að Lúter gerði
þenna greinarmun ávalt, svo varfærinn maður var hann ekki.
En hann er i huga hans stöðugt, þegar hann gerir sér og
öðrum Ijóst hvað í biblíunni sé áherzlu-atriðið, sem alt ann-
að beri að dæma eftir. „Það játa ég fyrir sjálfum mér, að
þegar ég oft hefi fundið í ritningunni minna en Krist, hefi
ég aldrei enn þá fundið svölun“. Eins Ijóst og verða má er
þarna tekið fram í rauninni, að hið eina í ritningunni, sem
fyrir Lúter hefir verulegt gildi, er Kristur; alt hitt eru um-
búðir. Kristur er sannleikurinn og kjarni og þungamiðja
ritningarinnar. Þess vegna getur hann sagt: „Hér stend ég,
hér býð ég byrginn, hér stolta ég, státa og segi: Guðs orð
met ég meira en alt annað, þess vegna vík ég ekki um hárs-
breidd frá því, þó þúsund Ágústínusar, Jiúsund Heinzar og