Glettingur - 06.01.1932, Blaðsíða 1

LANBSQÓK/VSAFN
GLETTINGUR
Tákn oá síórmerki.
v. árg.
Siglufirði, Miðvikudaginn 6. jan. 1932
1. tbl.
D R A UGALESTIN.
Stórkostlega . dularfullur fyrirburður, er líklegt þykir að boði mikil tíðindi, afnám bannlaganna,
stjórnarskifti, ósigur Kommúnismans eða eitthvsð álíka örlagaríka viðburði,
Friðbjörn Níelsson, ritstjóri, {íjaldkeri og skattstjóri m. m. sér yfirnáttúrlegar verur fremja
dans á miðri götu á nýársnótt í iðulítilli grimmdar stórhríð.
Leikið var undir á irammófón:
Með sanni mátti segja, að hin
væna frú Veðrátta ílíkaði ekki spari-
fötunum um hátíðainar Enda þótt
útvarpað væri hláku at' suðaustri
á degi hverjum, var frúin byrst og
brúnaþung og veifaði alla tíð í 9
daga klepruðum kafaipsliaddi um
frostbólgnar kinnar og belgdi veð-
urhvoftinn aiskaplega og reil'aði all-
an bæinn kuldabitru og kafaldsfjúki.
Pessu spáði Friðrik Guðjónsson, því
hann hafði dreymt 9 stelpur á Por-
láksnóít og létu allar liklega við
hann með glensi, og otuðu að hon-
um Katrínarhöttum, en hann vakn-
aði dasaður sem von var og kvaðst
aldrei í slíka manndómsraun kom-
ið hafa. Enda hefir Friðrik aldrei
kvennamaður verið, og er honum
þar illa úr ætt skotið, sem kunnugt
er. — Petta er nú útúrdúr. — En
sem sagt, þá var fjúkið rnagnað og
svo svart, að oft sást eigi milli Ing-
vars og Eínkasölu, og er þó skömm
leið. — Hin unga kynslóð hélt þó
að því heitum bænum, að veður
blíðkaðist á Nýársnótt, svo kostur
gæfist með góðum hætti að gamna
sér á mótum gamla og nýja ársins
og þakka þegna blíðu á því liðna,
og mælast til sömu atlota á hinu
komandi —! En einmitt þá gnúði á
hin snarpasta hrið, og skafmold, svo
óvænlega horfðist á um áramóta-
fagnaðinn. Enda var þetta uppbyrj-
un hinna dulrænustu atburða er síð-
ar munu frá sagt.
Prátt fyrir þetta allt, var í miklum
blóma gleði og fagnaður liins unga
fólks. Voru að fornum sið blæti stór,
og heitið á Bakkus og Freyju svo i
frásögur er fært, að stundum var
með eins dæmum. Er svo frá sagt,
að hort hafi til vandræða á einum
stað; urðu þar illa skilgreind kyn
ferði sakir umhverfinga á búningum.
Var óblandið yndi á að hlýða óttu
söngva og aftureldingarkvak meyja
og sveina meður dansi, spilverki og
hverskyns ljúfleika, er svo blíðlega
verkaði, að jafnvel Möller hafði
enga andvöku af. Samkomur for-
kostulegar voru haldnar með öllu
tilheyrandi; gerðust þar mörg tákn
og stórmerkileg, svo sem þegar menn
breyttust í dýralíki og hverskyns
kykvenda. Var þar frægastur sá
Ieikurinn er öpuð var hin brúna
hryssan Hjálmars, sú hin bitviljuga,
sem Rakvélin er kölluð. En þó var
allt þetta forsögnin ein hjá hinu
mikla tákni og stórmerki, er Frið-
björn sáleikna Draugalestina á opnu
sviði (eins og á Álafossi). En sá at-
burður var svo:
(Skrifað því sem næst orðrétt upp-
úr Friðbirni.)
„Pað var klukkan að ganga tvö
á Nýársnótt. Friðbjörn var í hug-