Glettingur - 06.01.1932, Blaðsíða 1

HANQGaOK/XSAF
M 130S43
GLETTINGUR
Tákn oá stórmerki.
V. árg.
Siglufirði, Miðvikudaginn 6. jan. 1932
1. tbl.
D R A U G A L E S T I N.
Stórkostlega . dularfullur fyrirburður, er líklegt þykir að boði mikil tíðindi, áfnám bannlaganna,
stjórnarskifti, ósigur Kommúnismans eða eitthvsð álíka örlagaríka viðburði.
Friðbjörn Níelsson, ritstjóri, gjaldkeri bg skattstjóri m. m. sér yfirnáttúrlegar verur fremja
dans á miðri götu á nýársnótt í iðulítilli grimmdar stórhríð.
Leikið var undir á grammófór.:
Með sanni mátti segja, að hin vars og Eínkasölu, og er þó skömm Var óblandið yndi á að hlýða óttu
væna frú Veðrátta fiíkaði ekki spari- leið. — Hin unga kynslóð hélt þó söngva og aftureldingarkvak meyja
fötunum um hátíðatnar. Enda þótt að því lieitum bænum, að veður og sveina 'neður dansi, spilverki og
útvarpað væri hláku af suðaustri blíðkaðist á Nýársnótt, svo kostur hverskyns ljúfleika, er svo blíðlega
á degi hverjum, var frúin byrst og gæfist með góðum hætti að gamna verkaði, að jafnvel Möller hafði
brúnaþung og veifaði alla tíð í 9 sér á mótum gamla og nýja ársins enga andvöku af. Samkomur for-
daga klepruðum kafalpshaddi um og þakka þegna blíðu á því liðna, kostulegar voru haldnar með öllu
frostbólgnar kinnar og belgdi veð- og mælast til sömu atlota á hinu tilheyrandi; gerðust þar mörg tákn
urhvoftinn atskaplega og reifaði all- komandi —! En einmitt þá gnúði á og stórmerkileg, svo sem þegar menn
an bæinn kuldabitru og kafaldsfjúki. hin snarpasta hríð, og skafmold, svo breyttust í dýralíki og hverskyns
Pessu spáði Friðrik Guðjónsson, því óvænlega horfðist á um áramóta- kykvenda. Var þar frægastur sá
hann hafði dreymt 9 stelpur á Por- fagnaðinn. Enda var þetta uppbyrj- leikurinn er öpuð var hin brúna
Iáksnótt og létu allar hklega við un hinna dulrænustu atburða er síð- hryssan Hjálmars, sú hin bitviljuga,
hann með glensi, og otuðu að hon- ar munu frá sagt. sem Rakvélin er kölluð. En þó var
um Katrínarhöttum, en hann vakn- Prátt fyrir þetta allt, var í miklum allt þetta forsögnin ein hjá hinu
aði dasaður sem von var og kvaðst blóma gleði og fagnaður hins unga mikla tákni og stórmerki, er Frið-
aldrei í slíka manndómsraun kom- fólks. Voru að fornum sið blæti stór, björn sáleikna Draugalestina á opnu
ið hafa. Enda hefir Friðrik aldrei og heitið á Bakkus og Freyju svo í sviði (eins og á Álafossi). En sá at-
kvennamaður verið, og er honum frásögur er fært, að stundum var burður var svo:
þar illa úr ætt skotið, sem kunnugt með eins dæmum. Er svo frá sagt, (Skrifað því sem næst orðrétt upp-
er. — Petta er nú útúrd^úr. — En að hort hafi til vandræða á einum úr Friðbirni.)
sem sagt, þá var fjúkið magnað og stað; urðu-þar illa skilgreind kyn „Pað var klukkan að ganga tvö
svo svart, að oft sást eigi milli Ing- ferði sakir umhverfinga á búoingum. á Nýársnótt. Friðbjörn var í hug-