Vikan - 05.02.1953, Blaðsíða 5

Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu
HANN þagnaði þegar Don kom inn með stóran
kassa, sem hann setti á borðið. Miljóna-
mæringurinn tók lykilinn upp úr vasa sínum og
opnaði kassann. 1 hann var raðað mörgum smá-
öskjum. Þeir opnuðu hverja öskju fyrir sig og
helltu armböndum, hálsmenum og öðrum dýrgrip-
um á grænt teppi.
Viola horfði dáleidd á hvernig demantarnir
glitruðu í ljósinu, en frúin ýtti óþolinmóð við
hrúgunni, eins og það væru verðlausir smástein-
«,r.
„Að hugsa sér að Beatrice skuli ekki vera
meira virði en smásteinar," sagði hún.
„Við erum ekki enn búin að ákveða hver fer
með þá,“ sagði miljónamæringurinn. „Ég vil ekki
að konan mín hætti þannig lífi sínu.“
„Og ég læti þig ekki fara,“ svaraði frúin. „Ég
hefi ekki efni á að missa manninn minn líka.“
Viola leit undrandi á þau. Síðan Beatrice hvarf
hafði hún ekki haft mikið álit á miljónamæringn-
um til stórræða, en þegar á þurfti að halda skorti
hann ekki hugrekki og tók ákvarðanir án þess að
hika.
„Þið hafið rétt fyrir ykkur,“ sagði Cross. „En
uiljið þið þiggja aðstoð mlna? Þeir geta ekki
haft neitt á móti mér, því ég er hlutlaus áhorf-
andi í þessu máli."
Hann gat ekki dulið vonbrigði sín þegar mil-
jónamæringurinn svaraði: „Nei, þú ert ékki hent-
ugur sendiboði. Þú ert of æstur í skapi. Manstu
ekki að þú treystir þér ekki til þess í fyrra skipt-
ið?“
Cross reyndi að sannfæra hann, en miljónamær-
ingurinn lét sig ekki. Að lokum gafst hann upp
og sagði:
„En Bergman, bílstjórinn minn? Hann er
traustur og ekkert forvitinn."
„Já, láttu hann koma hingað," sagði Stirling.
Viola reikaði út úr stofunni. Foam hafði gert
henni ljósa hættuna á að verið væri að fórna Bea-
trice. En hin hræðilega mynd ljóshærðu stúlk-
unnar með útstandandi augun og þrútna andlit-
ið, kom i veg fyrir að foreldrarnir gætu séð mál-
ið í réttu ljósi.
Hún reiddist Foam þegar hún hringdi til hans,
því hann sagði aðeins: „Þau vilja ekki þiggja
mín ráð. Það er ekkert við þvi að gera.“
Henni fannst tíminn milli þrjú og fimm heil
eilífð. Ég get ekkert gert annað en bíða, hugsaði
hún. Ef þetta væri kvikmynd mundi eitthvað ger-
ast. Jafnvel Foam hefur yfirgefið mig.
En hún gerði Foam rangt til, því hann var á
þessu augnabliki að vanrækja starf sitt, til að
reyna að komast til botns í þessu leyndardóms-
fulla máli. Yfir hádegismatnum rifjaði hann upp
fyrir sér hvert smáatriði i sambandi við dauða
Evelynar Cross.
Hann byrjaði á því að gera ráð fyrir að ung-
frú Power hefði verið í tveimur dragtum. En
þar sem hann vantaði foringjann í þá mynd sem
hann gerði sér, varð það til einskis. Þegar hann
komst eitthvað áleiðis rak hann sig alltaf á eitt-
hvert atriði sem virtist benda í aðra átt.
„1 þessu máli tortímast allir veikustu aðilarn-
ir,“ sagði hann við sjálfan sig. „Ef þessu held-
ur áfram hlýt ég að lokum að finna foringja
þeirra. En þá er það bara of seint."
Þegar hann hugsaði um Nell Gaynor rak hann
sig strax á mótsögn. Konan hafði verið heiðar-
leg og eðlileg, en samt hafði hún sagt eitthvað
sem máli skipti eða að hætta var á að hún gerði
það . . .
Um fimm leitið var biðin orðin Violu óþolandi
og hún ákvað að flytja í gömlu íbúðina sína,
þó hEina hryllti við herbergi nr. 16. Stirlinghjón-
in höfðu engan lagalegan rétt til að halda henni
á hótelinu. Hún fór í kápu, og tók með sér litla
handtösku. 1 dyrunum mætti hún sendli og brosti
til hans. Þau voru góðir vinir, því sendlinum
fannst hún líkjast filmstjörnu sem hann hafði
mætur á.
Um leið kom leigubíll upp að gangstéttinni
og Bergman hvarf inn í hann með svartan poka
í hendinni.
„Hann hefur líf Beatricar í hendi sér,“ sagði
Viola.
En á meðan hringdi síminn hennar. Að lokum
sagði símastúlkan við Foam: „Hún er ekki í her-
berginu sínu. Á ég að láta leita að henni?"
„Já,“ svaraði hann. „Já þetta er of áriðandi til
að eyða tímanum í símahringingar. Viljið þér sjá
um að hún fái þessi skilaboð strax.“
Stúlkan sem hafði sérstakan áhuga fyrir
Stirlingfjölskyldunni, eins og allir aðrir á hótel-
inu, skrifaði skiiaboðin, las þau yfir og kallaði
á sendil.
„Nr. 818,“ sagði hann. „Hún var að fara út. Ég
skal hlaupa á eftir henni.“
Viola var enn að horfa á bílinn, svo hann náði
henni fljótlega: „Hérna eru áríðandi skilaboð, sem
voru að koma," sagði hami.
Hún las miðann: „Skilaboð frá Foam. R. C. er
X. Láttu hvorki hann né bílstjórann hans ná i
gimsteinana".
24. KAFLI.
Eltingaleikur.
Viola starði hjálparvana á eftir leigubílnum,
sem var að hverfa. Hún gat ekki breytt gangi
málsins héðan af. Það var um seinan . . . Skyndi-
lega varð henni það Ijóst að hún vissi hvernig
átti að hegða sér undir slíkum kringumstæðum,
því þetta var eins og í kvikmynd.
Um leið og henni datt þetta í hug varð hún
rólegri og fór að hugsa skýrar. Bílarnir þutu um
götuna.
Hún yrði að elta Bergman. Hún hafði rétt
tíma til að lesa númerið á bílnum áður en hann
hvarf í umferðina. Hún endurtók það meðan hún
var að finna vasabókina sína og skrifa það i
hana.
Svo hljóp hún að leigubíl og hélt miðanum upp
að nefinu á bílstjóranum: „Eltu þennan bíl, en
láttu þá ekki sjá að við séu á hælunum á þeim.
Það er mjög áríðandi."
En bílstjórinn svaraði aðeins með þvi að setja
gjaldmælirinn letilega í samband. 1 örvæntingu
sinni tók hún pundseðil upp úr töskunni sinni:
„Þessi getur kannski hert á þér,“ sagði hún.
Seðillinn hafði meiri áhrif en orð, og varla
var maðurinn búinn að koma auga á hann fyrr
en bíllinn smaug gegnum umferðina á götunni.
Bílstjórinn ók framhjá hótelum, klúbbum og
búðum við Piccadilly að horninu á Hyde Park og
í stað þess að halda beint áfram í áttina að
Vestri aðalbrautinni beygði hann til suðurs.
Hjarta Violu barðist af æsingi, þegar hún sá
að Foam hafði á réttu að standa. Fyrirskipan-
irnar í bréfinu frá Beatrice voru gefnar til að
villa sýn. Bréfið hafði aðeins verið skrifað til að
einhver glæpamannanna gæti náð tangarhaldi á
demöntunum.
Þeim hafði líka tekizt það, því Bergman var
á leiðinni til felustaðar þeirra með gimsteinana.
Líklega væri Beatrice geymd þar.
Viola sat eins og i vimu meðan íbúðarhús og
búðir þutu framhjá. Þennan hluta London þekkti
hún ekki. Bíllinn ók yfir ána, gegnum verk-
smiðjuhverfi og framhjá litlum húsum í útjaðri
borgarinnar. Loks tóku við smáþorp og hallir á
milli með stórum auðum landsvæðum i kring.
Viola reyndi eftir mætti að hafa gaman af ferða-
laginu og endurtók í sífellu að hún væri alveg
örugg.
„Þetta gengur ágætlega," sagði bílstjórinn.
,,En bráðum hljóta þeir að verða varir við að
þeir eru eltir. Hvað á ég að gera ef þeir reyna
að hleypa okkur framhjá?"
Bílstjórinn sagði aðeins það sem hún hafði ekki
þorað að láta uppi. Henni fannst hún vera að
leika ungu stúlkuna, sem gerir hetjunni erfiðara
fyrir við björgunarstarfið með því að reyna að
hjálpa — en allir áhorfendurnir vita að illa fer
fyrir henni.
Strax og hann verður var við bílinn, leiðir
hann mig á villigötur, hugsaði hún. Hann lætur
mig ekki elta sig til Beatricar. Og þó hann gerði
það, hvað get ég gert?
Hún var eina manneskjan, að Foam undan-
skildum, sem vissi hver Bergman var. Cross lék
líka lausum hala. En hvaða gagn væri að því
þótt Foam fyndi samsærismennina eftir að Beat-
rice væri dáin?
Meðan hún var að hugsa um þetta, kallaði bil-
stjórinn aftur: „Eftir að farið er framhjá Foxley
verður vegurinn þráðbeinn. Á ég að reyna að
fylgja þeim eftir?"
„Nei, biðið andartak. Ég hefi ekki enn tekið
ákvörðun um það.“
Hún yrði að hætta að elta bílinn áður en Berg-
man yrði hennar var og bíða eftir að hann sneri
aftur við til London.
Þessi ráðagerð var djörf og áhrifarík, en
áhættan var mikil. Hún ætlaði að múta bílstjór-
anum til að segja sér hvert hann hefði ekið Berg-
man. En hún átti það á hættu að hann neitaði
algerlega að gefa henni nokkrar upplýsingar eða
að hann segði ekki satt. Auk þess gæti Bergman
farið úr bílnum áður en hann kæmi á áfanga-
stað eða að bíllinn færi aðra leið til baka.
„Hvað er langt til Foxley?“ spurði hún.
„Það er hérna hinu megin við bugðuna."
„Stanzið, ég ætla að fara út hérna.“
Hann leit á mælirinn: „Þér getið ekið dálítinn
spöl enn. Á ég ekki að aka yður til baka á járn-
brautarstöðina ? “
En þegar hún hristi höfuðið, ók hann áfram og
skildi hana eftir í myrkrinu. Vegurinn teygði sig
eins og dökk rák milli þyrnirunnanna. Ef Berg-
mann hafði grunað að hann væri eltur, hlaut
1
, .. ...... =3v
Veiztu —?
1. Samkvæmt biblíunni er dagurinn ekki
alltaf 12 stundir. Hvaða skýring er á
því ?
2. Hver orti 51. passíusálminn ?
3. Hvaða franski byltingarmaður var
myrtur í baði og hver gerði það?
4. Hver málaði „Blue boy“ ?
5. Eftir hverja eru þessar bækur: 1. Vegir
og vegleysur 2. Barrabas 3. Barn
náttúrunnar 4. Plágan?
6. Hvað hét Irland á dögum Rómverja?
7. Hvaðk ríki liggja að landamærum
Sviss?
8. Eftir hvern er „Vorið góða grænt og
hlýtt“ ?
9. Hve þungur getur fíllinn orðið?
10. Er mistilteinninn planta, runni eða
tré ?
Sjá svör á bls. llf.
5