Vikan - 05.03.1953, Page 13

Hún heyrði að þær voru að tala um hana og að þær sögðu
AUMINGJA KRISTÍN
HUN VAR GRUNUÐ UM MORÐ!
Framháld af bls. 4.
Easter brosti til hans um leið og Fred setti
bílinn í gír. Svo ók hann honum inn i hliðargötu
og þremenningarnir stigu út og tóku sér stöðu
i húsasundi þar sem þeir gátu auðveldlega fylgst
með húsinu.
Skömmu seinna birtist Kurthauser í dyrunum,
leit upp og niður götuna og kallaði svo á leigu-
bílstjórann. Bílstjórinn fór inn í húsið og birtist
svo aftur hlaðinn farangri.
„Svo hann er að flytja, heillakallinn,“ tautaði
Fred. '
Svo birtist Kurthauser aftur í dyrunum og um
leið sáu þeir manninn með svarta mjóa yfir-
skeggið, sem gekk hratt upp götuna og hélt sig
í skugganum og hafði ekki augun af bílnum.
,,Og þar kemur annar kunningi okkar,“ hvísl-
aði Fred, „þokkapilturinn, sem ég sýndi þér í
morgun, Easter.“
Þetta var Frank Boccicho — leigumorðinginn
glerháli.
Easter ætlaði að hlaupa út á götuna, en Shea
greip í hann. „Þú ert búinn að standa þig vel,“
sagbi hann vingjarnlega, „en farðu nú ekki að
eyðileggja allt saman."
Þá biðu þeir svolítið lengur og sáu hvernig
Boccicho hægði á sér eftir þvi sem nær dró hús-
inu og hélt sig stöðugt í skugganum. Svo átti
hann eftir svosem þrjátíu metra að þeim stað
þar sem Kurthauser stóð við bílinn. Þá hvíslaði
Shea: „Núna!“ og þeir hlupu saman út á göt-
una.
Boccicho sá þá næstum þvi strax. En nú hafði
hann ekki sannanlega brotið neitt af sér ennþá,
hann hefði þessvegna getað haldið óhræddur leið-
ar sinnar, án þess að nokkur maður hefði vald
til að stöðva hann.
En nú kom fát á hann. Það er hugsanlegt, að
hann hafi i þessu munað eftir öðru rúorði, til-
tölulega nýfrömdu morði þar sem rangur maður
fékk hnif í hálsinn.
Easter kallaði: „Stoppaðu Boccicho, við erum
komnir til að handtaka þig.“
Þá gerði hann voðalegt gdappaskot — hann
greip til vasans. Og áður en byssan var komin
hália leið upp úr vasa hans, var marghleypan
í höndum Shea byrjuð að gelta. Og morðinginn
hné til jarðar, örendui'.
EIR voru á leiðinni aftur niður á lögreglu-
stöð. Þeir voru mjög hljóðir. Allt í einu sagði
Easter:
„Og hvað skeður núna? Hvernig eigum við
núna að sanna, að Susan sé saklaus eftir allt
saman ?“
„Hafðu engar áhyggjur af því,“ sagði Shea.
„Boccicho er að vísu dauður. En Kurthauser er
nú þegar búinn að segja okkur það mikið, að
við vitum með vissu, að Boccicho átti einmitt að
koma honum fyrir kattarnef. Við segjum ein-
faldlega sannleikann og þá er stúlkan frjáls eins
og fuglinn fljúgandi.“
„Auðvitað,“ sagði Fred.
„Já, auðvitað," sagði Easter.
Hann skildi við þá á stöðinni og ók beint til
fangelsisins. Sami vörðurinn fylgdi honum inn
ganginn, sama ónotatilfinningin greip hann innan
um öll þessi búr.
Svo stóð hann á ný fyrir framan klefann hjá
Susan og hvíslaði nafn hennar blíðlega. Hún reis
upp af bekknum og gekk fram að grindunum.
Augun voru ennþá barnaleg og stór, en nú var
byrjað að örla á dimmum baugum í kringum þau.
Vörðurinn hleypti Easter inn í klefann.
Hún stóð grafkyrr og horfði á hann án þess
að segja orð. Hann horfði lengi á hana. Honum
var það ákaflega vel ljóst, að hann elskaði hana,
að hann hefði jafnvel elskað hana seka.
Hann sagði: „Þú varst saklaus, Susan. Nú ertu
frjáls."
Hún hélt áfram að horfa á hann ennþá um
stund, svo reyndi hún að tala. En um leið og hún
steig í áttina til hans, var eins og fætur hennar
gæfust upp og hún riðaði og var komin að falli.
Easter greip hana og hélt henni fast upp að sér.
Hann hugsaði: Það er gott að geta hjálpað henni.
Ég vona ég eigi eftir að hjálpa henni æfilangt.
Skyndiferö til TIMBUKTU
Framhald af bls. 3.
minn eftir fimm daga dvöl nam aðeins 320 frönk-
um (um 16 krónur).
Það er ekkert gistihús í borginni. Ég bjó í
öðru af tveimur gestaherbergjum stjórnarvald-
anna. Þó var þetta moldarkofi. Um nætur fóru
litlar eðlur í eltingarleik á gólfinu og leðurblökur
léku listir sínar uppi undir lofti. Svo vaknaði
ég á morgnana við galið í óteljandi hönum, sem
stundum virtust vera fleiri en mannfólkið á
staðnum.
Hún fékk grun sinn staðfestan í síðdeg-
isboði hjá Önnu. Kristín vissi vel, að
hún átti ekki að standa á hleri, en þegar
hún heyrði nafnið sitt nefnt, gat hún ekki
stillt sig um það. Hún hafði læðzt út í
garðinn til að fá sér ferskt loft og stóð
í skugganum af stóru tré.
— Aumingja Kristín, hvað ætli hún
segi við þessu?
— Kirstínu grunar ekkert ennþá, en ég
skil ekki hvernig Ríkharður getur feng-
ið þetta af sér, svaraði önnur rödd.
— Þetta er rétt eftir karlmönnunum.
— Já, aumingja Kristín.
Raddirnar dóu út. Hrollur fór um Krist-
ínu þrátt fyrir hitann. Svo það var þá
satt. Að vísu var hana farið að gruna, að
ekki væri allt með felldu, og nú vissu það
allir og töluðu um það.
— Taktu Ríkharð héðan, hafði Anna
sagt þegar þau fluttu hingað fyrir þrem-
ur árum. — Þið lítið út fyrir að vera svo
hamingjusöm og hér er of erfitt að varð-
veita hamingjusamt hjónaband. Fólkið
hérna hefur of lítið fyrir stafni og skipt-
ir sér því of mikið af málefnum annarra.
Það var svosem nógu auðvelt að ráð-
leggja henni að taka Ríkharð héðan, en
það var bara óframkvæmanlegt. Hann
var yfirlæknir við sjúkrahús bæjarins og
í miklu áliti, enda var hann hreykinn af
starfi sínu. Nú var hann orðinn frægur
fyrir uppskurði sína og sérfræðingar leit-
uðu ráða hjá honum. Og þau höfðu verið
hamingjusöm, að minnsta kosti þangað
til fyrir nokkrum vikum.
Það rifjaðist upp fyrir henni, þegar hún
hringdi á sjúkrahúsið fjórum timum áð-
ur en von var á Ríkharði heim og var
sagt, að hann væri farinn. Hún hafði ætl-
að að tala um það við hann um kvöldið,
en þá var hann í svo góðu skapi og það
kom ekki oft fyrir nú orðið. Hann stakk
meira að segja upp á því, að þau færu í
leikhúsið.
Meðan þau voru að skipta um föt,
hringdi síminn og Ríkharður varð að
fara aftur á sjúkrahúsið. Svo hún hafði
orðið að taka Önnu með sér í leikhúsið
eins og svo oft áður. Ríkharður kom
ekki heim fyrr en eftir miðnætti.
Nokkru seinna kom símskeyti frá
frönskum lækni og Kristínu fannst rétt
að láta hann vita af því.
— Nei, læknirinn ók héðan með ungfrú
Jóhönnu fyrir tveimur tímum, svaraði
yfirhjúkrunarkonan. — Nei, ég hef ekki
hugmynd um, hvert þau fóru.
Kristín lagði heyrnartólið á. Hún sat
lengi hreyfingarlaus án þess að geta
grátið. Svo taldi hún sér trú um, að ekk-
ert væri eðlilegra en að Ríkharður byði
einkaritaranum sínum með sér í ökuferð
upp í sveit. Voru þau ekki lokuð inni í
sjúkrahúsinu allan daginn? Það hlaut að
vera einhver einföld skýring á þessu.
En þegar Ríkharður kom aftur heim í
bezta skapi og lék við hvern sinn fing-
ur án þess að minnast á bílferðina, vakn-
aði grunur hennar aftur. Hún faldi tárin
og fór ein til Önnu, því Ríkharður þurfti
auðvitað að vinna um kvöldið.
Síðan hafði ekkert gerzt annað en að
Ríkharður sama sem bjó í sjúkrahúsinu,
eins og hún var vön að segja brosandi
við vinkonur sínar. Og nú vissu þær það
allar og sögðu: Aumingja Kristín. Nei,
þær skyldu ekki fá að aumkast yfir
hana. Hún kreppti hnefana og brosti um
leið og hún gekk inn.
Svo kom þessi hræðilegi dagur, þegar
hún kom dauðþreytt heim eftir að hafa
verið að verzla allan daginn og fann
miða frá Ríkharði, þar sem hann sagðist
koma heim með gest.
Hún fór í bað og leið strax betur. Hún
vandaði klæðnað sinn eftir föngum. Rík-
harður skyldi ekki sjá hana þreytta og
leiða eina kvöldið, sem hann var heima.
Gesturinn hlaut að vera einhver læknir,
sem var á ferðalagi í bænum. Kannski
hann færi snemma, svo hún gæti talað
við Ríkharð. Þau yrðu að tala saman um
þetta.
Þau komu rétt í því að hún var að
Ijúka við að snyrta sig. Hún heyrði Rík-
harð tala og hlægja þegar hann gekk upp
að húsinu og ókunnug rödd svaraði. Hún
stanzaði í stiganum. Henni hafði ekki
dottið í hug, að gesturinn gæti verið
kona. En auðvitað voru líka til kvenlækn-
ar. Það var heimskulegt að hafa ekki
látið sér detta það í hug.
— Kristín, þetta er ungfrú Jóhanna,
kallaði Ríkharður glaðlega og opnaði
hurðina riddaralega fyrir dökkhærðri,
glæsilegri stúlku í svartri klæðskerasaum-
aðri dragt.
Kristín rétti ósjálfrátt fram hendina
og kinkaði kolli. Svartklædda konan
kinkaði líka kolli og Kristínu sýndist liún
gera það hvað eftir annað og koma nær
henni í hvert sinn. Hana langaði til að
æpa og segja þeim að fara strax, en svo
fannst henni dökkhærða höfuðið rekast
á sig og hún datt.
Þegar hún rankaði við, lá hún á legu-
bekknum og Ríkharður beygði sig yfir
hana. — Vesalings litla Kristín, muldr-
aði hann.
Hún reyndi að rísa á fætur, en Rík-
harður ýtti henni niður aftur: — Líður
þér betur? spurði hann. — Þú hefðir átt
að hringja til mín.
— Það hef ég gert áður, svaraði
Kristín eins skýrt og hún gat. — En þú
hefur aldrei verið við.
— Ég hef verið önnum kafinn, viður-
kenndi hann. Nú kemur það, hugsaði
Kristín og hálsinn herptist saman.
— Kristín, hélt Ríkharður áfram og
gekk út að glugganum. — Hvorki ég né
þú getum haldið þessu áfram. Við verð-
um að breyta til. Kristín, gætirðu fallizt
á að flytja héðan . . . að vera ekki leng-
ur gift frægum lækni við stórt sjúkra-
hús?
¥¥ún mátti ekki gráta. Hún gæti bara
kinkað kolli. Ríkharður mátti ekki
vera hjá henni af skyldurækni við ófædda
barnið, sem hann vissi ekki um. Hún
lokaði augunum. Hún fengi nægan tíma
til að gráta seinna.
— Ég vissi, að þú mundir samþykkja
það, hrópaði hann glaðlega. — Þakka
þér fyrir. Við flytjum þá eftir viku.
— Við?
— Já, ég er búinn að fá stöðu uppi í
sveit. Ungfrú Jóhanna hjálpaði mér til
þess. Ég þoli þetta ekki lengur. Ég hef
aldrei tíma til að vera heima og tala við
þig. Ég var svo lieimskur að halda, að
þú mundir sakna þess að fara héðan.
Drengurinn hefur líka bezt af því að al-
ast upp í sveit.
— Drengurinn? spurði hún brosandi.
— Þii gleymir því, að þú ert gift lækni.
Aumingja Kristín litla.
<►
13