Vikan - 25.06.1953, Síða 6

að hún hafði borgað reikninginn. Að lokum virt-
ist hún gefast upp, og eftir að hafa litið á úrið
sitt enn einu sinni fór hún.
Poirot hleypti hrúnum. — Svo hún átti stefnu-
mót við einhvern, sem aldrei kom. Hitti Carlatta
Adams þá manneskju seinna um kvöldið? Eða
tókst henni ekki að hitta hana og reyndi að
hringja til hennar, þegar hún kom heim? Ég
vildi, að ég vissi það — ég vildi að ég vissi það.
— Hvaða ályktun dregur þú af þessu, Poirot?
Hugmyndin um þennan mann bak við hana er
eintóm vitleysa. Ég segi ekki, að hún geti ekki
hafa verið að blða eftir einhverjum. Það er mjög
líklegt, að hún hafi ætlað að hitta einhvem,
þegar hún hefði lokið viðskiptum sínum við lá-
varðinn. En við vitum hvað gerðist. Hún missti
stjóm á sér og rak hnífinn í hann. Hún var þó
ekki líkleg til að þurfa langan tíma til að ná
aftur valdi yfir sér. Svo hefur hún skipt um gerfi
á stöðinni, tekið töskuna sína, farið á stefnu-
mótið, en þá komu eftirköstin. Skelfingin yfir
því, sem hún hafði gert. Og þegar vinur hennar
kemur ekki, er henni allri lokið. Það getur verið,
að honum hafi verið kunnugt um, að hún ætlaði
til Regent Gate þetta kvöld. Þá verður henni það
ljóst, að henni er ekki undankomu auðið. Hún
tekur því upp litla gullhylkið sitt með eiturlyf-
inu. Of mikið af því getur bimdið endi á öll
hennar vandræði. Þá yrði hún að minnsta kosti
ekki hengd. Það virðist einföld lausn,
Poirot strauk nefið, vantrúaður á svipinn. Svo
færðist hendin niður að skegginu og hann sneri
varlega upp á það.
— Ekkert bendir til þess, að nokkur maður
hafi staðið á bak við þetta, sagði Japp og naut
þess að hafa yfirhöndina. — Ég er ekki enn bú-
inn að fá neinar sannanir fyrir kunningsskap
hennar við lávarðinn, en ég fæ þær áreiðanlega.
Það er aðeins tímaspursmál. Ég verð þó að við-
urkenna það, að ég varð fyrir vonbrigðum I París,
En níu mánuðir eru langur tími. Það er enn
verið að spyrjast fyrir þar. Það er ekki útséð
um, hvort eitthvað kemur í ljós. Ég veit, að
þú ert mér ekki sammála. Þú ert gamall þver-
haus. — Hefurðu nokkrar skipanir? spurði Japp
að lokum og gekk fram að hurðinni.
Poirot brosti. — Nei, engar skipanir, en eina
uppástungu.
— Hvernig er hún? Segðu mér hana.
— Ég ætla aðeins að stinga upp á því, að þú
látir spyrjast fyrir hjá leigubílstjórunum. Leitaðu
að bíl, sem flutti eina, eða öllu heldur tvær, mann-
eskjur frá Convent Garden að Regent Gate nótt-
ina sem morðið var framið. Klukkuna hefur lík-
lega vantað um tuttugu mínútur í ellefu.
Japp dró augað í pung, ibygginn á svipinn.
Hann líktist slyngum veiðihundi.
— Ætlarðu að hafa það svona? sagði hann.
— Jæja, ég skal gera það. Það getur ekki skað-
að okkur — og stundum veiztu hvað þú syngur.
Hann var varla horfinn út úr dyrunum, þegar
Poirot reis hvatlega á fætur og byrjaði að bursta
hattinn sinn.
— Engar spurningar vinur minn. Náðu heldur
í blettavatnið fyrir mig. Það fór eggjarauða á
vestið mitt í morgun. Ég fékk honum glasið.
—- 1 þetta sinn held ég að ekki sé þörf á að
spyrja, sagði ég. — Það liggur í augum uppi.
Heldurðu í raun og veru að það sé þannig?
— Mon ami„ á þessu augnabliki er ég önnum
kafinn við að laga mig til. Ef ég má leyfa mér
að hafa orð á því, þá líkar mér alls ekki þetta
bindi þitt.
— Þetta er ljómandi gott bindi, sagði ég.
— Það hefur kannski verið það einhvern tíma.
En það ber merki ellinnar, eins og þú hefur verið
svo vingjarnlegur að segja að ég gerði. Gerðu
það fyrir mig að skipta um bindi og svo þarftu
að bursta hægri jakkaermina.
— Erum við að fara í heimsókn til drottningar-
innar? spurði ég háðslega.
— Nei, en ég las í blöðunum í morgun, að
hertoginn af Merton væri kominn aftur heim.
Mér hefur skilizt, að hann væri tignasti maður
brezku aðalsstéttarinnar. Ég vil þessvegna sýna
honum fyllsta heiður.
Poirot hefur enga tilfinningu fyrir jafnrétti.
— Hvers vegna eigum við að heimsækja her-
togann af Merton ?
— Mig langar til að hitta hann.
Hann neitaði algjörlega að segja nokkuð meira.
Þegar Poirot var loksins orðinn ánægður með
útlit mitt, lögðum við af stað.
1 Mertonhöllinni spurði þjónninn Poirot, hvort
lávarðurinn ætti von á honum. Hann svaraði
því neitandi. Þjónninn fór þá með nafnspjaldið
hans, en þegar hann kom aftur, sagði hann að
hans hátign þætti það mjög leitt, en hann væri
önnum kafinn. Poirot settist á næsta stól.
— Trés bien, sagði hann. — Ég ætla að bíða.
Ég bið í nokkra klukkutíma, ef það reynist nauð-
synlegf.
Það reyndist þó ekki nauðsynlegt. Stuttu seinna
var Poirot beðinn um að ganga inn til manns-
ins, sem hann ætlaði að hitta, líklega til að
losna við hann á auðveldasta hátt.
Hertoginn var um 27 ára gamall, fölur og
veiklulegur maður. Það var ekki hægt að segja
að hann væri aðlaðandi í útliti. Hann var með
einkennilegt þunnt hár og há kollvik, bitran
munnsvip og draumlynd ljós augu. I herberginu
voru nokkrar krossmyndir og margir katólskir
listmunir. 1 stórri bókahyllu virtist ekki vera
annað en guðfræðibækur. Hann leit miklu frem-
ur út eins og hirðulaus smákaupmaður en hertogi.
Ég vissi, að hann hafði hlotið menntun sina heima,
þar sem hann hefði verið mjög veikbyggt barn.
Þetta var maðurinn, sem hafði orðið Jane Wilk-
inson að bráð. Það var í hæsta máta undarlegt.
Hann var þumbaralegur í framkomu og tók okk-
ur tæplega kurteislega.
— Þér kannist ef til vill við nafn mitt, sagði
Poirot.
— Nei, ég kannast ekkert við það.
— Ég rannsaka sálfræðileg atriði í sambandi
við glæpi.
Hertoginn svaraði ekki. Hann sat við skrif-
borðið með hálfskrifað bréf fyrir framan sig. —
Hvers vegna vilduð þér tala við mig?
Poirot sat á móti honum og sneri bakinu að
glugganum.
— Ég er sem stendur að fásti við mál Edg-
wares lávarðar.
Enginn vöðvi hreyfðist í þessu veiklyndislega
en þó þrjóskulega andliti. — Jæja? Ég þekkti
hann ekki.
— En þér þekkið konuna hans, Jane Wilkinson,
er ekki svo?
— Það er rétt.
— Vitið þér, að hún er álitin hafa haft mikla
ástæðu til að vilja mann sinn dauðann?
— Ég veit ekkert slíkt.
— Mig langar til að spyrja hreinskilnislega,
yðar náð. Ætlið þér að giftast Jane Wilkin-
son í náinni framtíð?
— Það verður tilkynnt í blöðimum, þegar ég
trúlofast einhverri. Mér finnst spuming yðar
ósvífin. Hann stóð upp. — Verið þér sælir.
Poirot stóð líka á fætur. Hann hengdi höfuð-
ið og leit klaufalega út. Hann stamaði: — Ég
ætlaði ekki . . . ég . . .
— Verið þér sælir, endurtók hertoginn hærra
en áður.
Nú gafst Poirot upp. Hann bandaði vonleys-
islega frá sér með hendinni og við fórum. Ég
sárkenndi í brjóst um Poirot. Hin venjulega orð-
snilld hans hafði ekki gefizt vel í þetta sinn. 1
augum hertogans af Merton var þessi frægi
leynilögreglumaður sýnilega eins lítilf jörlegur og
fluga.
Þetta fór ekki vel, sagði ég með samúð. —
Maðurinn er mesti spjátrungur. Hvers vegna
fórstu til hans?
— Mig langaði til að vita, hvort hann ætlaði
í raun og veru að giftast Jane Wilkinson.
— Hún sagði það.
— Aha! hún sagði það. En þú verður að gera
þér grein fyrir því, að hún er ein af þeim, sem
segja hvað sem er, ef það hentar þeim. Hún
hefur kannski ákveðið að giftast honum, þó
vesalings maðurinn hafi ekki hugmynd um það.
Framhald á bls. 14.
Hún var saklaus og blíð —
hann var kænn og kaldrifjað-
ur. Og þau voru gift.
HÚN VAR ALIN UPP í einni af þess-
um fjölskyldum, sem lifa einangr-
aðar og hafa ekkert samneyti við
umheiminn. Slíkt fólk veit ekkert
um atburði, sem gerast í stjórn-
málaheiminum, þó talað sé um þá við mat-
borðið; stjórnarskipti eiga sér stað í svo-
mikilli fjarlægð, að talað er um þau eins og
atburði úr sögunni, eins og dauða Lúðviks
XVI. eða landtöku Napoleons.
Siðir og venjur breytast með tímanum og
hver tízkan tekur við af annarri, en það fær
engan hljómgrunn i þessum rólegu fjölskyld-
um, þar sem sömu gömlu siðirnir ríkja ár
eftir ár. Allar ósiðsamlegar sögur hljóta eðli-
legan dauðdaga um leið og þær koma inn fyrir
dyrnar í slíkum húsum. Ef einhverjir hneyksl-
anlegir atburðir gerast í nágrenninu, minnast
faðirinn og móðirin kannski á það í einrúmi
eitthvert kvöldið, en þau hvíslast á — því jafn-
vel veggirnir hafa eyru. Faðirinn lækltar
röddina og segir:
— Hefurðu heyrt um hneykslið í Rivoli-
f jölskyldunni ?
Og móðirin svarar: — Hvernig átti manni
að detta annað eins í hug? Það er hræðilegt!
Börnin grunar ekkert og eru eins og blind-
ir kettlingar, þegar þau komast til vits og ára.
Þau þekkja ekki hið raunverulega líf, vita
ekki að fólk hugsar ekki eins og það talar
og talar ekki í samræmi við hegðun sína;
þau rennir heldur engan grun í, að þau eigi
eftir að upplifa stríð eða að minnsta kosti
vopnum varinn frið, ásamt öllu mannkyninu;
þau þekkja ekki þá staðreynd, að alltaf er
leikið á þá einföldu, gert gys að hinum ein-
lægu og farið illa með hina góðviljuðu.
Sum þeirra lifa þannig alla æfi í blindri
tryggð og heiðarleik og eru svo hreinlynd, að
ekkert getur opnað augu þeirra. Önnur átta
sig án þess að skilja til hlítar, verður á ein-
hver skyssa, fyllast örvæntingu og halda að
þau séu leiksoppar örlaganna og fórnarlömb-
fjandsamlegra afla eða óvenju illa innrættra
manna.
Savignolhjónin giftu Bertu, dóttur sína,
þegar hún var átján ára gömul. Hún giftist
Georg Baron, ungum Parísarbúa, sem fékkst
við kauphallarviðskipti. Hann var myndarleg-
ur, kurteis og auðsjáanlega alveg eins og hann
átti að vera. En í hjarta sínu fyrirleit hann
þessa gamaldags tengdaforeldra sina, sem
hann kallaði „kæru gömlu steingervingana
sína“ í eyru vina sinna. Hann var af góðum
ættum og stúlkan var rík. Þau settust að í
París.
Hún varð ein af þessum sveitalegu Parísar-
konum og hélt áfram að vera algjörlega fá-
fróð um hina stóru borg, félagslífið þar,
skemmtanirnar og siðina -— alv.eg eins og hún
var enn fáfróð um lifið, leyndardóma þess og
undirferli.
Hún var svo heimakær, að hún þekkti ekk-
ert utan götunnar, sem hún bjó við; og þegar
hún hætti sér inn í aðra hluta Parísar, fannst
henni hún hafa farið langa og erfiða ferð inn
í óþekkta borg. Þá var hún vön að segja um
kvöldið við manninn sinn: 1
— Ég fór út á breiðgöturnar í dag.
Tvisvar eða þrisvar á ári bauð maðurinn
hennar henni í leikhúsið. Minningin um þessi
kvöld fölnaði aldrei; og hún talaði um þau
6