Vikan - 08.10.1953, Síða 9

GISSUR KANN RÁÐ VIÐ ÖLLU.
Gissur: Rasmína heimtar að ég lesi þessa grein Gissur: Ég þarf að nota þennan lampa. Ég Þjónustustúlkan: Þér getið ekki notað þennan
og segi henni um hvað hún er, svo hún sé viss um œtla að lesa. lampa, því ég þarf að setja ryksuguna í sam-
að ég liafi lesið hana.
Dóttirin: En pabbi, ég þarf á honum að hálda band þarna.
meðan ég er að lesa undir frönskutímann.
Gissur: Nei hvað ég er heppinn! Þarna er bœði Þjónninn: Þér verðið að koma niður. Eg œtla Gissur: Það þýðir víst ekki að minnast á að
Ijós og stigi. ' að fara að hreinsa Ijósakrónuna. fá að lesa hérna.
Þjónninn: Þetta þýðir ekki. Inntakið er bilað og
rafmagnsmaðurinn getur ekki lcomið fyrr en á
morgun.
Gissur: Eg get ekki beðið til morguns.
Gissur: Já, hvert var ég nú kominn. „þoö var
dimm nótt . . . “
Handalausi smiðurinn er
BLIiDllR
JOHN SEUFERT er maður
nefndur. Hann er búsettur í
Ástralíu. Hann er hvorki auð-
kýfingur né kvikmyndastjarna.
Þó eru þeir menn sem segja, að
John Seufert sé einn af merlt-
ustu mönnum heims.
Hann er vissulega einn sá hug-
prúðasti og þrautseigasti. Hann
er blindur og handalaus. En
hann er líka fyrsta flokks smið-
ur!
Hann var smiður, þegar heims-
styrjöldin braust út og hann bauð
sig fram til herþjónustu.
Hann barðist I frumskógum Nýju-
Guineu í eitt ár. I‘á var hann kvadd-
ur heim og gerður að kennara í her-
skóla. Hann kenndi hermönnum með-
ferð sprengiefna.
Dag nokkum í kennslustofunni
rafest einn nemendanna á hlaðna
japanska jarðsprengju. Sprengjan
valt; af stað. John fleygði sér á hana
óg tókst að snúa henni frá nemend-
mn sínum. Um leið sprakk hún. Það
má orða það svo, að hún hafi sprang-
ið í fanginu á honum.
Ilann var mánuðum saman milli
heims og helju. En hvert sinn sem
af honum bráði, endurtók Iiann: „Ég
vil lifa.“ Alian þennan tíma vék hin
unga kona hans nærri aldrei frá hon-
um. I>að má slá því föstu, að það
hafi ekki verið lienni að þakka síður
en honum, að liann lifði. Hún var það
líka sem öllum fremur lijálpaði hon-
um að verða smiður aftur.
Sjúkdómar og demantar
KONUR eru að vísu langlif-
ari en karlar, en þær veikj-
ast oftar. Þegar jafnstórir hóp-
ar karla og ltvenna voru hafðir
undir lækniseftirliti í fimm ár,
kom í ljós, að konurnar veiktust
að meðaltali 753 sinnum á hvert
þúsund íbúa. Meðaltal karl-
mannanna var hinsvegar aðeins
545. (Einungis veikindi, sem
vörðu lengur en einn dag, voru
skráð).
Konurnar uröti meðai annars oft-
ar veikar á taugum en karlmennirnir
og voru næmari fyrir lifrar- og gail-
blöðrusjúkdómum. Karlar þjáðust
m. a. meir af magasjúkdómmn og
sumum tegundum hjartasjúkdóma.
Nýjasta nýtt í Ameriitu er að
Samtök blindaðra hermanna gáfu
þeim hús. Vinir og ættingjar Seuf-
erts settu upp vinnustofu í kjallara
þess. Svo byrjaði Seufert að læra aö
smiða sjónlaus og handalaus.
Það voru smiðaðar handa honum
„hendur“, þ. e. a. s. járnhólkar, sem
hann gat fest hin ýmsu verkfæri i.
Með því að æfa sig mánuöum saniau,
lærði hann að beita þeim á þennan
hátt. Konan ltans var ltjá honum í
kjallaranum, alltaf reiðubúín að
hjálpa og leiðbeina. En hún gætti
þess vandlega að ltjálpa honiun þá
aðeins þegar það var alveg óitjá-
kvæmilegt. I>au voru ásátt um, að
itann lærði bezt af reynslunni, af
sínum eigin skyssum.
Einna verst ætlaöi honum að ganga
að þekkja hinar ýmsu viðarteg-
undir. En þegar fram liðu stundir,
sigraðist hann líka á þessum erfið-
leika, Nú segir snertingin, þyngdin
og ilmurinn honum, ltvað hann er með
í höndunum.
Að lokum kom að því, að John
Seufert gat auglýst, að hann gæti
smíðað hvað sem væri úr tré, ef við-
skiptavinirnir vildu gera af því riss-
mynd, sem þægt væri að útskýra
fyrir honum. Það má gera ráð fyrir,
að fyrstu pantaniraar hafi verið gerð-
ar eingöngu í því augnamiði að
styrkja þennan hugrakka mann. En
þó að þessir viðskiptavinir hafi
naumast búist við miklum árangri,
þá varð útkoman allt önnur. I>að
er staðreynd, að John Seufert skilar
eins góðri vinnu eins og starfsbræður
hans, sem basði hafa sjón og hendur.
A annað hundrað jarðskjálftakippir á grisku eyjunni Ionia
hafa tmdanfarnar vikur valdið óskaplegu tjóni. Síðustu tölur það-
an: Að minnsta kosti 900 látnir, jafnmargir aivarlega meiddir,
100,000 heimilislausir, eignatjón upp á 1600 milljónir króna.
frysta brauð. Þetta kvað tryggja
kaupandanum fyrsta flokks vöru og
spara bökurum drjúgan skilding.
Með þvi að frysta brauðin nokkr-
um Jdukkustundum eftir bakstur, er
kægt að geyma þau vikum saman.
líakaríin geta svo annaðlivort þýtt
þau sjáJf (það tekur þrjá til fjóra
timaj eða gefið viðskiptavinunum
kost :á að gera það.
Hvað er „karat" ? Það er taJað
um að demantar séu svo pg svo
margra „karata.“ Hinsvegar eru þeir
áreiðanlega fáir, sem vita hvað orðið
þýðir.
Jæja, hér er svarið. Einn karat
samsvarar 200 milligrömmttm.
Hvaðan er þá orðið komið ? Það
var nafnið á indverskri frætegund
á þeim dögiim þegar þyngdarkerfi
sumra þjóða byggðust; á þunga nokk-
urra Ulóma- og trjáfræa,
Hvaða demantur hefur þá fundist
stærstur í heiminum? Hann var
nefndur CuJIinan-demanturinn og
fannst 1905. Þyngd: 3,106 karatar.
Næstur er Excelsior-demanturinn
(995 karatar) og Vargas-demantur-
inn (726.60 karatar). Svona stórir
steinar eru nærri alltaf klofnir í
smærri steina, og ber tvennt til:
Þeir eru ekkert sérstaklega fallegir
í sinni upprunalegu stærð, auk þess
sem nærri enginn hefði efni á að
kaupa þá.
Börn og legsteinar
KONNI var sex ára, og hann
var 'að heimsækja móður
sína og nýju systurina í sjúkra-
húsinu. Hann notaði tækifærið
til að skoða þetta sjúkrahús svo-
lítið nánar, varð ráfað inn í aðra
stofu og gaf sig þar á tal við
miðaldra konu, sem hafði fót-
brotnað. Ekki leið á löngu þar
til hann spurði:
„Hvað ertu búin að vera liérna
lengi?“
„Bíðum nú við — kringum sex
vikur.“
„Má ég sjá bamið þitt?“
„Ég er hrædd um ég eigi ekki
neitt.“
„Ég er nú alveg liissa hvað þú ert
lengi. Mamma er bara búin aö vera
hér í tvo daga, og luin er strax búin
að eiga eitt.“
Páll og Stína vora búin að vera
gift í tuttugu ár, en þó þau elskuðust
in'.kið, áttu þau það til að lenda í
hörkurifrildum. Eftir eitt slíkt rif-
rildi, þar sem Stína hafði haft betur,
rauk Páll út á tröppur, settist á
efsta þrepið og sat þar steinþegjainli
og brúnaþimgur. Fimm mínútum síð-
ar var Stína komin út á eftir honum.
„Nú, livað læstu svosem vera að
liugsa um núna?“ lieimtaði hún.
„Ég er að hugsa um, hvað ég eigi
að Iáta standa á legsteininum þín-
um,“ svaraði Páil ískaldri röddu.
„Það er víst ekki mikill vandi,“
svaraði Stína liæðnislega. „Láttu bara
standa: Kona ofanritaðs.“ Rauk svo
inn í húsið og skellti vel á eftir sér.
Sölumaðurimi: Ég er kominn til að sýna yður ryk-
suguna, eins og þér báðuð um.
Mamman: Ég vona að þér getið sannfœrt rríanninn
minn um að við þurfum á henni að halda.
Sölumaðurinn: Nú helli ég rykinu úr þessum poka á gólfið og
svo skulum við sýna honum, að þið getið ekki án ryksugu verið.
Mamman: Ég vona það.
Pabbinn: Það er hræðilega heitt í dag.
Ég œtla að hleypa golunni inn í setu-
stofuna.
Mamman: Þegar þú ert búinn að hreinsa stofuna, er
bezt að þú hafir pennan þinn og ávísanaheftið tilbúið, því
við kaupum ryksuguna með öllu því, sem henni fylgir.
8
9