Vikan - 14.01.1954, Qupperneq 7

Frú McWilliams og eldingarnar
JÁ, óttinn við eldingar er einn af
verstu veikleikum mannkynsins,
hélt McWilliams áfram, því þetta
var ekki byrjunin á ræðu hans. —
Venjulega leikur hann aðeins kven-
fólkið grátt, en öðru hvoru kemur
það þó fyrir, að litlir hundar eða
jafnvel karlmenn verða fyrir honum.
Þetta er hvimleiður veikleiki, þvx
hann fer ver með fólk en nokkur
annar ótti, og það er hvorki hægt
að losna við hann með skynsamleg-
um fortölum né fá fólk til að skamm-
ast sín nægilega mikið fyrir hann.
Kona, sem þyrði að mæta sjálfum
fjandanum — eða mús — missir
kannski stjóm á sér, ef hún sér eld-
ingarglampa. Það er ömurlegt að
horfa á skelfingu hennar.
Jæja, eins og ég sagði áðan, þá
vaknaði ég við þetta niðurbælda
hljóð, sem ég vissi ekki hvaðan kom.
Mortimer! Mortimer! barst mér til
eyma, og strax og ég var búinn að
átta mig, rétti ég út hendina i myrkr-
inu og spurði:
— Evangeline, varst þú að kalla?
Hvað er að ? Hvar ertu ?
— Eg er inni í fataskápnum. Þú
ættir að skammast þín fyrir að liggja
og sofa, meðan annar eins stormur
geisar.
— Hvernig er hægt að skammast
sín meðan maður sefur? Þú ert ó-
sanngjöm, Evangeline.
— Þú reynir það aldrei, Mortimer
— þú veizt vel, að þú reynir það
ekki. Og nú heyrði ég lágt snökt.
Það stöðvaði hið hvassyrta svar,
sem var komið fram á varir mínar
og breytti því i:
— Fyrirgefðu, elskan. Mér þykir
þetta mjög leitt. Eg ætlaði alls ekki
að hegða mér svona. Komdu aftur
upp í og . . .
— MORTIMER!
— Hamingjan góða! Hvað er að,
elskan!
— Þú ætlar þó ekki að segja mér,
að þú sért ennþá í rúminu.
— Jú, auðvitað.
— Farðu strax fram úr. Þú ættir
að hirða örlítið um liftórima í þér
vegna mín og barnanna, þó þér sé
kannski alveg sama.
■—- En elskan mín . . .
— Talaðu ekki við mig, Mortimer.
Þú veizt vel, að enginn staður er
hættulegri en rúmið i sliku þrumu-
veðri . . . það stendur í öllum bók-
um. Og samt ætlarðu að liggja þarna
og fóma lífinu af ásettu ráði . . .
hamingjan má vita hvers vegna,
nema ef vera kynni af því að þú
þarft alltaf að þræta og stæla . . .
— Jæja, mér er fjandans sama.
Evangeline, ég er kominn fram úr.
Ég er . . .
(Nú kom skyndilegur eldingar-
glampi og frú McWilliams æpti af
skelfingu, um leið og þruman kvað
við).
— Þarna sérðu! Ó, Mortimer,
hvemig geturðu hegðað þér svona
óguðlega ? Að blóta þegar svona
stendur á!
eftir Mark Twain
— Ég blótaði ekki eða að minnsta
kosti var þetta ekki afleiðing þess.
Þruman hefði komið, þó ég hefði
steinþagað. Þú veizt það vel, Evange-
line, eða ættir að minnsta kosti að
vita það, að þegar andrúmsloftið
er þrungið rafmagni . . .
— Já, haltu bara áfram að þræta
og röfla! Hvernig geturðu talað
svona, þegar þú veizt, að ekki er
einn einasti eldingarvari á húsinu og
veslings konan þín og börnin eiga
allt undir forsjóninni? Hvað ertu að
gera? Þú ert þó ekki að kveikja á
eldspýtu! Ertu orðinn bandvitlaus!
— Hvern fjandann gerir það til,
kona ? Það er kol niða myrkur
hérna . . .
— Slökktu á henni undir eins!
Ertu ákveðinn í að fórna okkur öll-
um? Þú veizt, að ekkert dregur eins
að sér eldingar og ljós. (Tzt! Búm-
borúm-búm-búm) Ó, heyrðirðu þetta?
Þama sérðu hvað þú hefur gert.
— Nei, ég skil ekki hvað ég hef
gert. Það getur verið að logandi
eldspýta dragi að sér eldingar, þó mér
sé ekki kunnugt um það, en hún or-
sakar þær þó ekki. Það þori ég að
hengja mig upp á. Og í þetta sinn
dró hún eldinguna svo sannarlega
ekki að sér, því ef þessu skoti hefur
verið beint að eldspýtunni minni, þá
var það fjári léleg frammistaða -—
það hefði ekki hitt í milljónasta
skiptið, það er ég viss um. 1 Dolly-
mount hefði slik hæfni ekki . . .
— Skammastu þín, Mortimer. Hér
finnum við dauðann nálgast og jafn-
vel á slíkri alvörustundu læturðu þér
annað eins um munn fara. Þó þú
hafir enga löngun til . . . Mortimer!
— Hvað nú?
— Fórstu með bænimar þínar í
kvöld ?
— Ég . . . ég ætlaði að gera það,
en svo fór ég að reyna að reikna hvað
tólf sinnum þrettán væri mikið og . . .
(Ftz! Búm-berúm-búm! Bang!)
— Ó, það er úti um okkur. Hvern-
ig gaztu vanrækt þetta, þegar svona
stóð á?
— En það stóð alls ekki svona á.
Það var heiðskír himinn. Hvernig átti
mig að gruna, að það ylli þvílíkum
gauragangi, þó mér yrðu aðrir eins
smámunir á ? Og mér finnst það held-
ur ekki sanngjarnt af þér, að gera
svona mikið úr þessu, þar sem það
kemur svo sjaldan fyrir. Eg hef ekki
gleymt bænunum í eitt skipti síðan
ég olli jarðskjálftanum fyrir fjórum
árum.
— MORTIMER! Hvemig geturðu
sagt þetta? Ertu búinn að gleyma
gulusóttinni ?
— Heyrðu nú, góða mín, þú ert
alltaf að kenna mér um þessa gulu-
sótt, en það er alls ekki réttlátt.
Það er ekki einu sinni hægt að senda
símskeyti jafn stutta vegalengd og til
Memphis, án þess að það taki óra-
tíma, og hvernig gat þá önnur eins
smáyfirsjón borizt svona langt?
Ég skal taka á mig ábyrgðina af
jarðskjálftanum, úr þvi hann varð
hér í nágrenninu, en fjandinn hirði
það, ef ég tek á mig sökina af hverri
fjárans . . . (Tzt! Búm-berúm-búm-
búm!)
—■ Æ, guð minn góður! Þessi hitti
eitthvað, það er ég viss um, Mortim-
er. Við sjáum aldrei framar dagsins
ljós. Og ef þér er fróun í að minnast
þess, þegar við erum horfin héðan,
að þessi hræðilegi munnsöfnuður
þinn . . . Mortimer!.
— Hvað nú ?
— Mér heyrðist . . . Mortimer,
stendurðu fyrir framan arininn?
— Það er einmitt glæpurinn, sem
ég er að fremja.
— Farðu þaðan undir eins. Þú virð-
ist vera alveg ákveðinn í að steypa
okkur öllum í glötun. Veiztu ekki,
að ekkert leiðir betur eldingar en
opið eldstæði? Hvar ertu núna?
— Eg er hérna við gluggann.
— Ertu búinn að tapa vitglórunni,
maður? Færðu þig frá glugganum
undir eins. Hvert smábarn veit, að
það er hreinasta brjálæði að standa
nálægt glugga í þrumuveðri. Æ, ég
veit, að ég á aldrei eftir að sjá dags-
ins ljós framar. Mortimer! Hvaða
þrusk er þetta?
— Eg er að leita að opinu á bux-
unum mínum.
— Kastaðu þeim frá þér! Vertu
fljótur! Ætlarðu að fara í buxurnar,
þegar svona stendur á? Þú ættir þó
að vita, að öllum, sem vit hafa á,
kemur saman um, að ullarföt dragi að
sér eldingar. Það er ekki nóg að lífi
manns sé ógnað af máttarvöldunum,
heldur verður þú lika að gera allt,
sem í þinu valdi stendur, til að auka
hættima. Ekki syngja! Hvernig dett-
ur þér annað eins í hug?
— Og hvað gerir það til?
— Mortimer, ég er hundrað sinnum
búin að segja þér, að söngur setur
loftið á hreyfingu og það truflar
raf . . . Til hvers ertu að opna
hurðina ?
— Hamingjan góða, gerir það eitt-
hvað til lika, kona?
—• Gerir til? Það getur orðið bani
okkar. Hver, sem hefur hugsað nokk-
um um þessi mál, veit, að með þvi
að auka dragsúginn, býður maður
eldingunni inn. Lokaðu hurðinni í
snatri, annars er úti um okkur öll.
Ó, það er hræðilegt að vera lokuð
inni með vitfirringi, þegar önnur eins
ósköp ganga á. Mortimer, hvað ertu
að gera?
— Ekkert. Eg er bara að skrúfa
frá vatnskrananum. Það er kæfandi
hiti hérna. Mig langar til að væta
andlit mitt og hendur.
— Þú ert vissulega búinn að missa
þessa litlu vitglóru, sem þú hafðir.
Eldingum slær fimmtíu sinnum oftar
niður í vatn en nokkurt annað efni.
Skrúfaðu fyrir. Æ, ég er viss um,
að ekkert getur bjargað okkur. Mér
virðist helzt . . . Mortimer, hvað
er þetta?
-—• Það var bölv . . . rnynd sem datt
niður af veggnum. Eg kom við hana.
— Þá hlýturðu að standa við vegg-
inn. Aldrei hef ég heyrt aðra eins
óskammfeilni. Veiztu ekki, að ekk-
ert leiðir betur eldingar en veggir?
Færðu þig undir eins! Auk þess
varstu næstum búinn að blóta.
Hvernig geturðu verið svona vondur,
þegar fjölskylda þín er í annarri
eins hættu ? Mortimer, keyptirðu
fjaðradýnu, eins og ég sagði þér?
— Nei, ég gleymdi því.
— Gleymdir því! Það getur kostað
þig lífið. Ef þú hefðir fjaðradýnu
núna, gætirðu lagt hana á mitt gólf-
ið og lagst á hana. Þá væri þér al-
veg óhætt. Komdu héma — flýttu
þér, áður en þú fremur fleiri heimsku-
pör.
Eg reyndi, en gat ekki lokað hurð-
inni, þegar við vorum bæði komin
í skápinn, nema eiga það á hættu að
kafna. Ég tók nokkrum sinnum and-
köf og ruddi mér svo braut út aft-
ur. Konan mín kallaði á eftir mér:
— Mortimer, það verður að gera
eitthvað til að bjarga þér. Fáðu mér
þýzku bókina, sem liggur á arinhill-
unni og kerti. En kveiktu ekki á
því. Gefðu mér heldur eldspýturnar
og þá get ég kveikt á því hérna inni.
Það eru leiðbeiningar um þetta efni
1 bókinni.
Ég náði í bókina — það kostaði
mig einn vasa og nokkra aðra brot-
hætta smámuni — konan mín lokaði
skáphurðinni og kveikti á kertinu.
Nú hafði ég augnabliks frið, en þá
kallaði hún: — Mortimer, hvað er
þetta?
— Bara kötturinn.
— Kötturinn! Ó, við erum glötuð!
Náðu i hann og lokaðu hann inni í
skápnum undir vaskinum. Flýttu þér,
góði, kettir eru fullir af rafmagni.
Ég er viss um, að allar hættur þess-
arar nætur gera mig gráhærða.
Aftur heyi'ði ég hálfkæft snökt.
Annars hefði mér ekki dottið í hug
að leggja út í annað eins æfintýri í
myrkrinu. Ég hófst þvi handa —
hnaut um stóla og rak mig á alls
konar hindranir, sem flestar vom
harðar og með hvössum brúnum —
og loks tókst mér að króa kisu uppi
á kommóðu, eftir að hafa brotið
f jögur hundruð dala virði af húsgögn-
urn og dóti. Nú heyrðist sagt inni
i skápnum:
— Hér stendur, að öruggast sé að
standa uppi á stól í miðju herberginu,
Mortimer. En það verður að einangra
stólfæturna. Þú verður því að láta
stólinn standa I glösum (Ftz! búm-
bang!) Ó, heyrðirðu þetta? Flýttu
þér, Mortimer, áður en þær hitta þig.
Mér tókst að finna glösin og koma
þeim fyrir á réttum stöðum. Það voru
síðustu glösin á heimilinu, þvi þá var
Framliald á bls. 12.
Þegar fyrsta bruman heyrðist, fór frúin inn í fataskáp. Stjórnaði svo hernaðaraðgerðum þaðan!
7