Vikan - 08.04.1954, Blaðsíða 2

IÐ1LSBUXUM
Framh. af bls. 7
— Ef þær vilja ekki giftast ykkur,
þegar þið biðjið þeirra, þá verðið þið
að giftast þeim fyrst og biðja þeirra
svo, sagði hún. — Ég hef lesið um
menn, sem kölluðu sig Rómverja, og
þá vantaði konur alveg eins og ykk-
ur, en íbúarnir — Sabinarnir eða
hvað þeir nú hétu — vildu ekki sjá
þá. Þá réðust Rómverjarnir nótt eina
inn í þorpið þelrra og rændu heilum
hóp af konum, sem þeir svo giftust.
Úr því einhverjir gamlir, dauðir
Rómverjar gátu gert þetta, þá get-
ið þið það líka.
— En ef konurnar hljóða og leggja
á flótta? spurði Hans.
— Eg skal sjá um það, þegar þær
eru einu sinni giftar. Þær eru allar
vitlausar í að giftast, og það eru
ekki nógu margir karlmenn í þorp-
inu handa þeim öllum. Getur nokkur
annar en þorpspresturinn gift ykk-
ur?
— Já, í nágrenni þorpsins býr far-
andprestur.
Það vakti ekki svo litla athygli um
kvöldið, þegar hin árlega hátíð var
haldin í þorpinu, að Pontipeebræð-
urnir, sem aldrei höfðu komið þar,
gengu inn í salinn með Mitty í
broddi fylkingar. Stúlkurnar fuss-
uðu, en þegar leið á kvöldið og dans-
inn hófst, fóru sumar þeirra að velta
því fyrir sér, hvers vegna þær hefðu
ekki viljað eiga þessa glæsilegu
menn. Um það bil sem gengið skyldi
til borðs, hrópaði Mitty. — Eruð þið
tilbúnir, drengir ? Og hinir sex
ógiftu Pontipeebræður svöruðu ein-
um rómi. — Já! Skyndilega voru
þeir allir komnir með riffil í aðra
hendina og stúlku í hina, en Harry
og Mitty héldu fólkinu í skefjum
með sínum byssum. Áður en nokkur
hafði áttað sig, voru bræðurnir
horfnir út um dyrnar með stúlkurnar
og búnir að skjóta slagbröndum
fyrir að utanverðu.
Dyrnar létu ekki undan fyrr en
undir morgun — og þegar þorpsbúar
litu út, andvörpuðu þeir. Því það var
fariö að snjóa, svo þeir sáu ekki
handa sinna skil. Snjónum hlóð nið-
ur í fjóra daga, og þá var ekki leng-
ur fært upp í Pontipee dalinn. Svo
þeir áttu ekki annars úrkosta .en að
biða vorsins, þegar snjóa leysti.
Auðvitað voru rændu stúlkurnar
alveg æfar af reiði og sóru að bragða
hvorki vott né þurrt, fyr en þeim
yrði skilað aftur, en Mitty lagaði
kaffi — og fáar konur hafna kaffi-
bolla, jafnvel þó þær séu reiðar.
Kaffið hlýjaði þeim og þeim fór að
líða betur. Þá tók Mitty þær tali.
— Mér þykir þetta ákaflega leið-
inlegt. Hefði mig grunað þetta, þá
hefði ég ekki hjálpað þeim. Þið
komizt ekki heim í þessari ófærð, en
ég skal sjá um að þið haldið virð-
ingu ykkar. Við læsum útidyrunum á
kvöldin, og Pontipeebræðurnir geta
sofið úti í fjósi. Það ætti að kenna
þeim að koma betur fram. Og þeg-
ar Mitty vísaði þeim til herbergis
þeirra og fékk þeim lykilinn, voru
þær sannfærðar um, að hún væri á
þeirra bandi.
Þannig leið heil vika. Stúlkurnar
bjuggu útaf fyrir sig og sáu ekki
bræðurna. 1 fyrstu líkaði þeim þetta
vel, en svo sá Mitty, að þær voru
farnar að gægjast út um gluggana,
til að sjá þessum hræðilegu bræðr-
um bregða fyrir. Stúlkunum fór að
leiðast og þær rifust í sífellu, svo
Mitty leyfði þeim að skoða dótið á
háaloftinu, þar sem þær fundu sex
brúðarkjóla. Mitty skipaði þeim að
láta þá vera, en því var ekki hlýtt.
Nú fóru þær að rífast um það, hver
bræðranna væri myndarlegastur, þvi
hverri um sig leizt bezt á þann, sem
hún hafði dansað við á ballinu. Að
lokum sagði Mitty þeim, að ef þær
vildu endilega giftast, þá væri ein-
mitt staddur farandprestur á bæn-
um. Og þær vildu fyrir alla muni
nota tækifærið. Samt sem áður
krafðist Mitty þess, að bræðurnir
héldu áfram að búa úti í fjósi,
þangað til foreldrar stúlknanna gætu
lagt blessun sína yfir hjónaböndin.
Aðeins þrisvar í viku var þeim boð-
ið að borða með þeim.
1 fyrstu var unga fólkið ákaflega
hlédrægt, en brátt fóru hjónin að
haldast í hendur, þegar Mitty sá
ekki til. Og morgun nokkurn, þegar
Mitty þreifaði undir koddann sinn,
þar sem húslykillinn var geymdur,
var hann horfinn. — Jæja, nú get
ég átt barnið mitt í friði, hugsaði
hún.
Þegar snjóinn fór að leysa, kom
Hans einu sinni hlaupandi inn til
Mitty. — Nú koma þeir! Þeir eru
allir með riffla, boga og reipi. Hvað
eigum við að gera?
— Látið þá bara ekki sjá ykkur,
drengir — Þetta er verkefni fyrir
okkur konurnar. Hún brosti og gaf
stúlkunum skipanir.
Þegar þorpsbúar komu heim að
bænum, stóðu dyr og gluggar upp á
gátt, og Mitty kom út með bamið á
handleggnum. Mennirnir létu byss-
urnar síga og sumir hóstuðu vand-
ræðalega. Innan úr húsinu heyrðist
rokkhljóð, og einhver raulaði við
vinnu sina, annars staðar var verið
að stroklía og tvær konur spjölluðu
glaðlega saman, og úr eldhúsinu
heyrðust skellir í pottum og pönn-
um og þar söng önnur konurödd.
— Þetta eru dætur ykkar, sagði
Mitty. -— Eins og þið heyrið, þá líð-
ur þeim vel. Nú er maturinn að
verða tilbúinn — ég vona að þið
borðið með okkur, áður en þið farið.
Og nú komu dæturnar hlaupandi
út og þutu upp um hálsinn á feðr-
um sínum og allir töluðu i einu, þang-
að til Mitty klappaði saman lófun-
um og hrópaði: — Komið þið, dreng-
ir. Það er víst bezt að kynna ykkur
fyrir tengdaforeldrum ykkar, áður
en við setjumst til borðs.
Fyrir Huldu, Láru, Hallbjörn, Guð-
rúnu, Systu o. fl. birtum við hér-
með ljóðið „Lukta Gvend".
Hann veitti birtu á báðar hendur
um bæinn sérhvert kvöld
hann Lukta-Gvendur
á liðinni öld.
Af gráum hærum glöggt var kenndur
við glampa af ljósafjöld
hann Lukta-Gvendur
á liðinni öld.
Hann heyrðist ganga hægt og hljótt
um hverja götu fram á nótt
hans hjartasárin huldi bros á brá.
Ef ungan svein og yngismey
hann aleinn sá hann kveikti ei
en eftirlét þeim rökkurskuggan blá.
I endurminning æskutíð
hann aftur leit er ástmey blíð
hann örmum vafði fast svo ung
og smá.
Hann veitti birtu á báðar hendur
um bæinn sérhvert kvöld
hann Lukta-Gvendur
á liðinni öld.
E. K. E.
Svar til Kristrúnar og Jennýar:
Það eru aðeins fá blöð af Vikunni,
sem fara til þessara landa og þá
auðvitað helzt til Islendinga. Þess-
vegna er lítil von til þess, að þið
getið komizt í bréfasamband við
enskar eða amerískar jafnöldrur
gegnum þetta blað. Af tilviljun vit-
um við þó af tveimur drengjum í
Bandaríkjunum, sem í fyrra vildu
komast í bréfasamband við Islend-
inga. Þeir heita: Thomas Henry (13
ára) 569 Molt St. Schenetairy, New
York, U.S.A. og Dick Leebrick (12
ára) 8200 w. 40th, Wheat Ridge,
Colorado, U.S.A.
Svar til Marsi, Kötu, Siggu, Sjafn-
ar, N., Söngelskrar stúlku, Erlu og
Heddyar: Dægurlagasöngvarinn vin-
sæli Eddie Fisher, sem nú hefur sina
eigin þætti í útvarpi og sjónvarpi
Bandaríkjanna og hefur sungið inn á
16 metsöluplötur í röð, er alinn upp
við hina mestu fátækt og basl, eins
og reyndar margir aðrir dáðir dæg-
urlagasöngvarar: A1 Jolson, Eddie
Cantor, Danny Kay, Johnny Ray og
Rosemary Clooney, svo einhverjir
séu nefndir.
Faðir Eddie Fisher, sem var at-
vinnulaus iðnaðarmaður, reyndi að
sjá sér og fjölskyldu sinni farboða
með því að selja grænmeti á götunni.
Þegar skólinn var úti, hjálpaði Eddie
honum með því að syngja fullum
hálsi og lokka húsmæðurnar út, í
von um að þær keyptu þá kannski
pund af tómötum um leið. Seinna
tókst honum að fá vinnu á nætur-
klúbbnum Copakabana í New York,
en þegar hann átti að byrja að
syngja, kom það í Ijós að hann var
ekki orðinn 18 ára gamall og hafði
því ekki leyfi til að syngja á nætur-
klúbbum. Eigandinn vorkenndi hon-
um og sendl hann til vinar síns að
nafni Blackstone, sem notaði síðan
áhrif sín til að koma honum að á
ýmsum stöðum og fékk m. a. Eddie
Cantor til að taka hann með sér í
söngför. — Eftir nokkur atvinnu-
leysistímabil, voru dómar blaðanna
farnir að breytast og líktust þvi
meira að einhver ættingja minna
hefði skrifað þá, segir Eddie sjálfur.
Svo varð hver platan sem hann söng
inn á, af annarri, metsöluplata, og
það dró ekkert úr vinsældum hans
meðan hann var í hemum.
P.s. Eddie er ekki giftur. Og því
miður höfum við ekki mynd af hon-
um, en hann er dökkhærður og
skarpleitur unglingur um tvítugt.
GUITAK-
KENNSLUBÓKIN
Hljóðfæraverzlun
í Sigríðar Helgadóttur s.f. §
Reykjavík
MLINIÐ
NDRA MAGASIN
lítgefandi VIKAN H.F., Reykjavík. — Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Gísli J. Ástþórsson, Tjamargötu 4, sími 5004, pósthólf 365.
2