Vikan - 15.04.1954, Page 4

Ljóshærð stúlka í
œfintýraleit
Maður þarf ekki að vera ríkur
til þess að skoða heiminn. En
það er gott að vera úrræöagóður
og framtakssamur.
INA EPTON heitir ung
stúlka hjá brezka út-
varpinu, sem vakið
hefur á sér nokkra at-
hygli fyrir þrjár
skemmtilegar ferðabækur. Nina
starfar hjá Kanadadeild út-
varpsins, og í starfssamningi
sínum hefur hún gengið svo frá
hnútunum, að hún fær þriggja
mánaða frí á ári. Það eru þessi
frí, sem hafa gert henni kleift
að gerast rithöfundur.
Því að Nina Epton hefur gert
það, sem aðra bara dreymir um
að gera — skoðað sig tun í heim-
inum. Þó er hún hvorki rík né
sérlega vel launuð. Mtmurinn á
henni og „draumamönnunum“
virðist eingöngu vera sá, að þar
EIGANDI gleraugnabúðarinn-
ar var aö segja nýja afgreiðslu-
manninum fyrir verkum.
„Markmið okkar er auðvitað
að hafa sem mest upp úr þessu
basli,“ sagði hann. „Þegar við-
skiptavinurinn er búinn að setja
upp gleraugun og spyr: Hvað
kostar þetta? svararðu: Það eru
fimm pund. Síðan þagnarðu og
aðgætir, hvort honum bregði. Ef
hann fölnar ekki einu sinni, þá
segirðu: Það er fyrir umgerð-
ina. Glerin kosta önnur fimm
pund.
Þá þagnarðu aftur eitt andar-
tak, og ef þú sérð þess enn eng-
in merki, að manninum ofbjóði,
bætirðu við: Hvort.“
„PABBI, ertu ennþá að
stækka?“
„Nei, barnið mitt. Hversvegna
spyrðu ?“
„Af því hvirfillinn á þér er
byrjaður að ganga upp úr hár-
inu.“
„MAMMA, pabbi liggur úti á
tröppum, og ég held hann sé
meðvitundarlaus," sagði telpan
við móður sína. „Hann er með
reikning I hendinni, og það ligg-
ur hatta-askja ofan á honum.“
„Dásamlegt," svaraði móðirin.
„Þá er nýi páskahatturinn minn
kominn."
sem þeir byggja loftkastala þar
lætur hún ekki sitja við orðin
tóm.
Hún reynir heldur ekki að
gera ferðir sínar að þesskonar
lúxusreisum, sem nú virðast svo
mjög í tízku. Hún ætlast ekki til
þess að búa á fínum hótelum og
hafa þjón á hverjum fingri. Hún
veit ósköp vel, að hún þarf ekki
að fara til útlanda til þess að
lifa í fínu hóteli — og telur sig
raunar ekki hafa efni á því.
Miklu æfintýralegra og fróð-
legra finnst henni að haga
ferðalífi sínu sem mest eftir lífs-
venjum þess fólks, sem hún
heimsækir. Hún slær tvær flug-
ur í einu höggi: kynnist lífinu
eins og það er í raun ,og veru •—
og ferðast ódýrt.
Nina leggur upp í ferðir sínar
með bakpoka, sterka skó og
hlýjan fatnað — og annað
ekki! Aður en hún fer af stað,
hefur hún þó kynnt sér sem
SKOTTULÆKNIRINN var að
selja lyfjablöndu, sem hann full-
yrti að gerði menn fjörgamla.
„Litið bara á mig,“ hrópaði
hann, „stálhraustur og þó yfir
300 ára.“
„Getur þetta verið satt?“
hvíslaði einn áheyrendanna að
hinum unglega aðstoðarmanni
skottulæknisins.
„Ég þori ekkert að fullyrða
um það,“ var svarið. „Ég hef
aðeins unnið hjá honum í 150
ár.“
—o—
NÝJU skrifstofustúlkunni
gekk illa að koma í veg fyrir, að
allskonar fólk tefði forstjórann
með óþarfa heimsóknum.
„Það er sama hvað ég segi,“
sagði hún i öngum sínum, „jafn-
vel að þér séuð úti; það segist
bara mega til með að tala við
yður.“
„Jæja,“ sagði forstjórinn,
„segið því bara að þetta sé alltaf
viðkvæðið."
Sama morgun kom virðuleg
frú á skrifstofuna og heimtaði
að fá að tala við forstjórann.
Stúlkan sagði, að það væri alls
ekki hægt.
„En ég er konan hans,“ sagði
frúin.
„Það er alltaf viðkvæðið,"
ansaði stúlkan.
„I TUTTUGU ÁR vorum við
hjónin ósegjanlega hamingju-
söm.“
„Hvað skeði þá.“
„Við hittumst."
bezt þá staði, sem hún hyggst
heimsækja, af bókum og blaða-
gr.einum. I fyrra ferðaðist hún
til Spánar og fór fótgangandi
um Galicíu, eitt furðulegasta
fjallahérað Evrópu. Þar býr
fólkið víða enn í moldarhreys-
um af svipuðu tagi og í Abyss-
iníu. I sumar hefur hún 1
hyggju að heimsækja Jövu og
kynna sér þjóðdansa eyjar-
skeggja og aðra landssiði.
Hún brá sér til Sumatra fyrir
skemmstu og fór inn í frum-
skógana og heimsótti þorp þar
sem íbúarnir höfðu aldrei fyrr
séð hvíta konu. Þeim féll þó svo
vel við hana, að þeir buðu henni
að taka þátt í helgidönsum sín-
um, hvað hún og gerði. Hún er
ekki viss um, hve vel hún hafi
tekið sig út, en kveðst hafa haft
hina mestu ánægju af dansin-
um. Þeir innfæddu spiluðu fyrir
honum á f lautu og sex trommur.
Nina er fædd í London. Faðir
hennar var skozkur og móðirin
spönsk. Hún ferðaðist með þeim
víða um lönd, unz hún hóf nám
í Sorbonne háskóla í París, þar
sem hún lagði stund á sögu og
fornleifafræði.
Hún hafði hug á að gera þess-
ar fræðigreinar að æfistarfi
sínu, en þá braust heimsstyrj-
öldin út. Móðir hennar strandaði
í Frakklandi, en Nina komst
með síðasta Englandsskipinu
frá Dunkirk. Hún ákvað að bíða
móður sinnar í Englandi og
gekk í ,,sveitaherinn“ svokall-
aða. Stúlkurnar í sveitahernum
unnu við landbúnað og hinn op-
inberi einkennisbúningur þeirra
var skyrta, prjónavesti og reið-
buxur. Nina stóð sig vel í land-
búnaðarvinnunni og gerði það í
hjáverkum sínum að semja lýs-
ingu á lífi sínu og vinnufélaga
sinna. Hún sendi brezka útvarp-
inu handritið — og það sendi
her manns til þess að ganga frá
dagskrá á staðnum.
Upp úr þessu var henni boð-
in vinna hjá útvarpinu, en strax
í stríðslok greip ferðahugurinn
hana aftur og hún hélt til Norð-
ur-Afríku. Eins og hennar var
vandi, ferðaðist hún óhrædd
meðal hinna innfæddu, en í
þetta skipti dró það dilk á eftir
sér. Hún kynntist arabiskum
þjóðemissinnum, með þeim ár-
angri, að frönsku yfirvöldin
grunuðu hana um að hafa sam-
úð með sjálfstæðisbaráttu
Framhald á bls. lJf.
ÞAÐ er æfagamall siður að gefa
ý: páskaegg. Ilinir t-1 stu íor-
feður okkar litu á eggið sem tákn
heimsins, tálcn sköpunarinnar. 1
bókmenntum Rómverja, Grikkja,
Egypta og' Persa er vikið að þvi,
hvernig egg voru notuð við lielgi-
athafnir þessarra þjóSa, til dæmís
á vorhátíðum þeirra, löngu áður
en kristnir menn tólcu upp páska-
hátíðina.
Jafnvel enn þann dag í dag nota
frumbyggjar Hawai og Ástralíu
egg við helgisiði sína.
1 kristinni trú er eggið tákn
uppstigningarinnar, lífsins, sem
kveiknar í „dauðum“ hlutum.
Ljóst er, að heiðnir menn höfðu
sömu hugmyndir um eggið í aðal-
atriðum, og enn þann dag í dag
lítum við með réttu á cggið sem
einskonar kraftaverk. Ur stærstu
eggjunum vaxa oft'stærstu dýfin.
Brátt eftir að kristnir menn
töku við kenningunni um eggið,
varð það siður að lita páskaegg
rauð, ttl minningar um blóð
Krists, sem hann úthellti.
Það er mjög gamall siður að.
gefa páskaegg. Á miðöldum fóru
enskir prestar með egg til kirkju
á páskadag. Þegar þeir byrjuðu að
tóna, köstuðu þeir eggjunum til
kórsins, en söngmennirnir gripu
þau á lofti og fleygðu þeim á
m’illi sín unz söngnum lauk. Eftir
messu var efnt til átveizlu.
Foreldrar sendu egg til kirkju
og létu blessa þau. Ýmsir eggja-
leikir yoru líka í heiðri hafðir á
páskunum, og var það að sjálf-
sögðu eihkum vegna barnanna.
Fullorðna fólkið faldi lituð egg
kringum hús sín, en börnin leit-
uðu að þeim þegar þau komu frá
kirkju á páskadag. Ennfremur var
slegið saman eggjum, og sigraði
sá, sem braut egg andstæðingsins,
en hélt sínu heilu.
«
T MIÐ-EVRÓPU var það siður
JL lengi vel, að elskendur skipt-
ust á harðsoðnum eggjum á
páskadagsmorgni og veltu þeim
saman niður brekku. Það boðaði
gott, ef eggin rákust á á leiðinni.
Egg voru alltaf harðsoðin, og
lengi voru þau aðeins lituð rauð.
Stundum var þeim dýft í rautt
vax og myndir ristar í vaxið.
Að loknum leikjunum, voru
eggin ávalt étin.
I Transylvaníu fóru ungir menn
heim til heitmeyja sinna á annan
í páskum með fötu af vatni. Þeg-
ar stúlkan kom út úr húsinu,
hellti unnusti hennar yfir hana
vatni unz hún keypti sig fría með
páskaeggjum!
4