Vikan - 15.04.1954, Blaðsíða 6

PÁSKAEGGID
Þýdd barnasaga
Laugardaginn fyrir páska keypti Sigga fallegt
páskaegg með rauðum borða og sykursvani
lianda kennslukonunni.
SIGGA litla var yngsta barnið í bekknum.
Hún hafði ljósar fléttur og stór blá augu,
sem störðu sakleysislega á kennarann, hvort
sem hún kunni lexíurnar sinar eða ekki. í>ví
miður kom það oftar fyrir, að hún kunni þær
ekki. Hún var að vísu nógu iðin, en dálítið
seinþrozka og heima var enginn, sem gat hjálp-
að henni. Hún átti hvorki mömmu né systkini,
pabbi var alltaf önnum kafinn og ráðskonan,
hún Guðrún, vildi ekki bæta því starfi á sig.
Ef það kom fyrir að Sigga bað hana um að
hlýða sér yfir, svaraði hún: — Þegar ég var
lítil, urðum við nú að læra hjálparlaust! Og ’
svo hélt hún áfram að skúra, því Guðrún var
alltaf að þvo eitthvað og hún gat ekki þolað
að Sigga léki sér að neinu, sem „var til
óþrifnaðar" og það var æði margt. Siggu
fannst því ekki mjög skemmtilegt heima —
og þessvegna kunni hún einmitt svo vel að
meta skólann, kennarana og krakkana. Eink-
um dáðist hún að Steinunni, ungu og rösklegu
kennslukonunni, sem kenndi stærðfræði. En
því miður var stærðfræðin hennar verr.ta
námsgrein og aðdáun hennar var þvi alls ekki
endurgoldin.
Laugardaginn fyrir páska datt Siggu í hug,
að það væri gaman að gefa kennslukonunni
páskaegg. Hún tæmdi sparibaukinn sinn og
pabbi hennar bætti við peningum, svo hún
gæti keypt stórt páskaegg. Hánn sendi meira
að segja skrifstofustúlkuna sna út með henni,
til að velja það. Hún keypt: páskaegg úr
súkkulaði, skreytt með silkip.mpir rauðum
borða og hvítum sykursvani.
Á þriðjudagsmorguninn lagði Sigga óvenju
snemma af stað í skólann. Það var glampandi
sólskin og andlitið á henni Ijómaði eins mikið
og sólin sjálf. Hún var í svo góðu skapi, því
öll dæmin hennar voru líklega rétt og svo
hlakkaði hún svo mikið til að ge á kennslu-
konunni fallega páskaeggið. Þeg; hún kom
inn í kennslustofuna, lagði hún það strax á
kennaraborðið, því það átti að vera reikning-
ur í fyrsta tíma.
Steinunn kennslukona gekk rösklega inn í
stofuna og sagði, án þess að líta á kennara-
borðið: — Góðan daginn, stúlkur. Jóna, viltu
safna saman reikningsbókunum.
Hjartað í Siggu litlu var næstum stanzað
af skelfingu. Hún hafði hugsað svo mikið um
páskaeggið, að hún hafði steingleymt að láta
reikningsbókina í töskuna. Hún fór mörgum
sinnum í gegnum allar bækurnar í töskunni,
en reikningsbókin var þar ekki.
— Það vantar eina bókina, sagði Steinunn.
— Hver hefur ekki skilað dæmunum sínum?
Sigga reis á fætur, Steinunn leit á hana,
ströng á svipinn. — Þú veizt að ég líð ekki
óreglu og gleymsku. Þú verður að koma með
bókina heim til mín í dag. Svo gekk kennslu-
konan upp að kennaraborðinu og kom auga á
páskaeggið. — Frá hverjum er það? spurði
hún brosandi og dálítið undrandi á svipinn,
því hún var ekki vön að fá gjafir frá nem-
endum sínum.
— Frá Sigríði Jónsdóttur, hrópuðu börnin
í kór.
— Það var fallega hugsað, Sigríður, sagði
kennslukonan. — En ég vildi bara, að þú hefð-
ir líka munað eftir reikningsbókinni. Hún
sagði þetta ails ekki óvingjarniega, en Sigga
óskaöi sér niður úr gólfinu. Hún skammaðist
sin svo mikið.
EFTIR hádegið lagði hún af stað með reikn-
ingsbókina heim til kennslukonunnar.
— Komdu sæl, Sigríður, sagði Steinunn
kennslukona. — Þegar höfuðið er tómt, 'verða
fæturnir að koma til hjálpar, er ekki svo?
Eigum við nú ekki að ákveða, að þetta verði
í síðasta skiptið, sem þú gleymir reiknings-
bókinni þinni heima og að þú reynir að herða
þig við námið?
— Jú, sagði Sigga lágt. Á kommóðunni stóð
fallega páskaeggið, sem hún hafði hlakkað svo
mikið til að gefa kennslukonunni og nú var
ekkert gaman að því, af því að hún hafði
gleymt reikningsbókinni heima. Þegar hún sá
hvernig silkipappírinn glampaði í sólinni, kom
kökkur í hálsinn á-henni og munnvikin fóru
að siga.
Steinunn var að vísu ströng kennslukona,
en henni þótti vænt um börn og hún skildi
undir eins hvað amaði að litlu stúlkunni.
— Komdu hérna, Sigga mín. Við skulum
ræða málið, sagði hún blíðlega. Fyrst gat
Sigga engu orði upp komið fyrir gráti, en áð-
ur en hún vissi af, var hún farin að úthella
hjarta sínu fyrir Steinunni kennslukonu og
segja henni frá pabba, sem alltaf átti svo ann-
rikt og Guðrúnu, sem ekki vildi hjálpa henni
með lexíurnar.
Upp frá því hélt Steinunn verndarhendi yfir
litlu móðurlausu telpunni. Hún tók hana í
aukatíma í stærðfræði og brátt var hún orð-
in tíður gestur í hlýlegu, björtu stofunni henn-
ar.
Og ég er ekki viss um nema Steinunni
kcnnslukonu hafi einmitt fundizt hlýlegast
þar, þegar sólin skein á ljósu flétturnar henn-
ar Siggu.
um íburðarmiklu satínsloppum, skreyttum ísaum-
uðum fuglum.
— Kæra barn, sagði hún. — Þú ættir að vera
komin í rúmið fyrir löngu.
— Ég er að bíða eftir manni, sem ætlar að
koma hingað, Benny. Hann getur komið á hverri
stundu og ég býst ekki við, að þú kærir þig um
að hitta hann svona klædd . . .
Ungfrú Bennett yppti öxlum. — Á minum aldri!
sagði hún. — Hvaða gagn er líka að því að eiga
fallegan greiðsluslopp, ef enginn fær nokkru sinni
að sjá hann
— Það er Dan O’Bannon, sem ég á von á, sagði
Lydia. — Og ég þarf að tala einslega við hann.
— Ætlar O’Bannon að koma hingað? En þú
getur ekki tekið ein á móti honum á þessum
tíma sólarhringsins, Lydia. Klukkan er að verða
tólf!
— Hana vantar ellefu mínútur, sagði Lydia og
hafði ekki augun af klukkunn'i. — Viltu ekki fara
núna, Benny?
Ungfrú Bennett hikaði. — Mér finnst það ekki
rétt af þér að hitta hann ein. Það er ekki —
ekki fallegt.
—■ O sei sei jú. Það verður stórkostlegt.
— Ég á við, að það sé ekki óhætt. Ef eitthvað
kæmi nú fyrir.
—- Kæmi fyrir? endurtók Lydia og gamla
hrokasvipnum brá fyrir. — Hvað gæti svosem
komið fyrir?
Ungfrú Bennett fórnaði höndum og lét þær svo
falla máttlausar með þessari frönsku handa-
hreyfingu, sem átti að tákna, að þær þekktu nú
báðar karlmennina.
— Hann gæti reynt að sýna þér ástleitni, sagði
hún.
Um leið og hún sleppti orðunum, óskaði hún
þess að hún hefði aldrei sagt þau, því Lydia
hleypti brúnum.
— Hvað þú lætur þér detta andstyggilegt í
hug, Benny! Þessi mannræfill! Lydia þagnaði og
bætti svo við — Ég vildi næstum að hann reyndi
það, því þá mundi ég drepa hann.
I eyrum ungfrú Bennett var þetta ekki annað
en orðagljáfur, en Lydiu, sem starði á stóru stál
og silfurskærin á arinhyllunni, var alvara. Ung-
frú Bennett ákvað að draga sig í hlé.
— Líttu inn til mín, þegar þú kemur upp, sagði
hún. — Mér kemur ekki dúr á auga fyrr en þú
er búin að koma. Svo lyfti hún hinu fyrirferðar-
mikla pilsi sínu og fór
Eftir að hún var horfin út um dyrnar, fór
Lydia aftur að hugsa um það, sem hún hafði
sagt. Var hugsanlegt að hann hefði eitthvað því-
líkt í hyggju ? Hélt hann að eitthvað byggi und-
ir, þó hún hefði beðið hann um að koma á þess-
um tíma sólarhringsins? Eða skildi hann, að með
því sýndi hún honum aðeins tómlæti — þóttist
eiga í fullu tré við hann, hvar og hvenær sem
væri ? Hann skyldi bara reyna að sýna henni
ástleitni! Höggið yrði ennþá áhrifameira, ef hún
greiddi honum það, meðan hann lægi á hnján-
um.
Litla klukkan sló tólf, hvell högg. Það var ann-
ars einkennilegt, að það skyldi reyna meira á
taugarnar að bíða eftir því, sem ekki gat brugð-
izt en að vera í óvissu. Hún var þó sannfærð um
að O’Bannon mundi koma — eða hvað? Mundi
hann dyrfast að koma öðruvísi fram? Að láta
hana sitja og biða og koma svo kannski ekki ?
Hann hafði vafalaust fylgt Eleanoru heim á
hótelið. Voru þau kannski núna að hlægja að
bréfmiðanum frá henni.
. Þangað var hún komin I hugrenningum sínum,
þegar hún heyrði daufa bjölluhringingu. Hver
taug í líkama hennar fór að titra. Svo var setu-
stófuhurðin opnuð og henni lokað að baki
O’Bannons.
Um leið og hún sá hann standa frammi fyrir
sér, hvarf taugaóstyrkurinn og hún fann aðeins
til gleði — gleði yfir því, að nú loksins væri
stundin komin. Hún beið andartak eftir aí'sökun-
arbeiðni hans, og sagði svo eins og fyrirkona,
sem veit hvað henni ber, þó hún kvarti ekki. —
Þú kemur seint.
Framhald á bls. 14.
6