Vikan - 15.04.1954, Side 5

FOKSAGA
aLYDIA THOKNE er búin að sitja
í fangelsi fyrir að hafa. orðið lög-
regluþjóni að bana með vítaverðu
gáleysi. Hún er eins og ný og
betri manneskja, þegar hún er
látin laus, en getur þó ekki bælt
niður hatur sitt á O’BANNON, hinum
opinbera saksóknara, sem einu sinni hefur
haldið henni í faðmi sínum, en síðan talið
það skyldu sína að fá hana dæmda. Fyrir
áhrif Albees þingmanns, gamals aðdá-
anda hennar, kippir fyrirtæki það sem
O’Bannon hyggst gerast meðeigandi í, að
að sér hendinni og Albee færir Lydiu bréf
þar að lútandi. Hún er þá stödd i anddyr-
inu, á bak við stúku sína í óperumii.
— I^KKERT, þú færð alls ekkert! sagði hún
JLj með röddu, sem var hörð eins og stál
og það var allur líkami hennar líka.
Albee missti kjarkinn. Það var eins og hann
hefði misst máttinn í handleggjunum. Hann þorði
ekki að gera það, sem hann hafði ætlaS sér —
að þrýsta henni að sér, með eða án hennar sam-
þykkis. Honum datt allt í einu í hug, að hún
væri vís til að æpa á hjálp.
—Þessi ómannlega og tilfinningalausa stúlka!
hugsaði hann um leið og hann sleppti henni.
Hann fann að hún rétti út hendina og tók bréf-
ið rólega af honum. Nei, þetta gekk of langt. Hann
greip um ulnliðinn á henni, svo hún gat ekki
diegiö að sér hendina. En þá opnaðist hurðin og
einhver kom inn. — Ertu þarna, Lydia? sagði
Bobby.
— Já, svaraði Lydia blíðri röddu og alveg eðli-
lega. — Kveiktu, Bobby, annars detturðu um
eitthvað. Slökkvarinn er þarna hægra megin við
Þig-
Bobby var ekki lengi að finna slökkvarann og
um leið og hann kveikti, sá hann Lydiu og Albee
sitja hlið við hlið í sófanum. Lydia hélt á saman
brotinni pappírsörk.
— Hvers vegna sitið þið hér, meðan verið er
að syngja ? spurði Bobby. — Við skulum koma
inn og sjá hvernig hún vefur sterka mannin-
um um fingur sér.
Lydia reis á fætur og stakk bréfinu niður um
hið flegna hálsmál á kjólnum sinum, um leið og
hún horfðist í augu við Albee.
— Slökktu aftur, Bobby, sagði hún. — Ljósið
skin út á milli tjaldanna og veldur truflunum.
Þau fóru öll þrjú fram í stúkuna, þar sem ung-
frá Bennett sat. Það var langt síðan Lydia hafði
hlustað á hljómlist og hinir sterku hörpuhljóm-
ar í öðrum þætti óperunnar Samson og Delila
virtust gera hana jafn órólega og hið væntan-
lega þrumuveður gerði Delilu.
Svo lengi var hún búin að vera fjarvistum við
hljómlist, að hún var jafn móttækileg fyrir hana
og barn. Tunglsljósið streymdi frá sviðinu, tón-
arnir frá hinum töfrandi duett léku um hana og
þegar þættinum lauk með því að Samson fór
með Delilu inn í húsið, fannst Lydiu að hún
hefði sjálf verið að syngja niðri á sviðinu.
Um leið og lófaklappið glumdi við, reis Albee
á fætur. Hann beygði sig fyrst yfir ungfrú Benn-
ett og síðan Lydiu. — Góða nótt, Delila, hvíslaði
hann.
Hún svaraði ekki, en hugsaði með sjálfri sér.
Þú ert svo sannarlega enginn Samson, Step-
hen Albee.
Hann var farinn og hún sat eftir með bréfið.
t lok þáttarins fór hún inn í bakherbergið og las
það. Jú, það var skrifað á pappirsörk með hinum
virðulega, íburðariausa bréfhaus Simpsons og
Mc Carters. Herra Simpson kvaðst þykja það
mjög leitt, en af ófyrirsjáanlegum ástæðum sæi
hann sér ekki fært . . .
Lydia leit yfir salinn og sá að O’Bannon var
að hlægja að einhverju, sem Eleanor hafði sagt.
Hún brosti, Hversu skemmtilegt sem umræðu-
l/DIA
—-- EFTIR ALICE DUER MILLER
efni þeirra var, þá vissi hún nú um annað
skemmtilegra.
— En hvað þú ert falleg, Lydia, sagði Bobby,
cem hafði séð hana brosa. — Þú ert alveg eins
og madonnumynd, máluð af Apache-indíána.
—- Hefurðu nokkurn miða, sem ég get skrif-
að á?
Bobby reif blað úr skrautlegri vasabók og fékk
henni það, ásamt blýanti, sem hékk við úrkeðj-
una hans. Hún lagði miðann á vegginn undir
einum lampanum, vætti blýantinn á tugunni og
skrifaði í flýti:
— Ég þarf að tala við yður um mikilvægt
málefni. Viljið þér hitta mig i anddyrinu, sem
snýr að 39. götu, þegar sýningunni lýkur og
leyfa mér að aka yður heim?
LYDIA THORNE.
Hún braut saman blaðið og rétti Bobby það.
— Viltu fara með þetta bréf til O’Bannons og
bíða eftir svari ?
- Til O’Bannons ? sagði Bobby. — I-Iefur nokk-
uð komið fyrir?
— Vcrtu svo vænn að spyrja mig ekki núna,
Bobby. Farðu bara með bréfið fyrir mig, sagði
Lydia og ýtti honum af stað. — Vertu eins fljót-
ur og þú getur, kallaði hún svo á eftir honum.
Og hann var sannarlega fljótur. Það liðu að-
eins nokkrar sekúndur áður en hún sá, að tjöld-
in í stúkunni á móti voru dregin frá og Bobby
kom fram í hana. Hann sagði nokkur orð við
Eleanoru, og síðan fékk hann O’Bannon bréfið,
svo litið bar á. Þeir risu báðir á fætur og gengu
fram í bakherbergið, úr augsýn hennar. Hvað
var að gerast þar? Var O’Bannon á leiðinni til
hennar? Nú leið löng stund. Ungfrú Bennett
kallaði framan úr stúkunni. Er einhver að
berja að dyrum ? En það var bara Lydia, sem
hafði stappað óþolinmóð í gólfið. Um leið og
ljósin fóru að dofna aftur kom Bobby — einn.
Hann fékk henni bréf.
Kæra ungfrú Thorne: Ég get því miður
ekki ekið heim með yður, en ég mun koma
snöggvast við heima hjá yður klukkan hálf tólf
eða í síðasta lagi þegar hana vantar 15 mín. í
tólf, ef það er ekki of seint.
D. O’B.
Lydia brosti aftur. Þetta var ennþá betra.
Heima í sinni eigin setustofu gæti hún tekið
eins langan tíma og hana lysti, til að útskýra
málið fyrir honum.
Hún var svo niðursokkin í að hugsa um vænt-
anlegt samtal, að hún heyrði varla söngin í næsta
þætti og sá tæplega niðurlægingu Samsonar.
Meðan verið var að dansa ballettinn í siðasta
þætti, sá hún Eleanoru rísa á fætur og ganga út
ásamt O’Bannon. Hún reis i skyndi á fætur, þrátt
fyrir mótmæli ungfrú Bennett.
— Ætlarðu ekki að bíða þangað til hofið hryn-
ur? Það er svo skemmtilegt. Ungfrú Bennett
þótti alltaf gaman að horfa á karlmenn vinna
hreystiverk. Lydia hristi höfuðið, en gaf enga
skýringu. i
Klukkan var næstum orðin hálf tólf, þegar
þær komu heim. Ungfrú Bennett, sem hafði geisp-
að alia leiöina, gekk beint að stiganum. Morson
hafði falið einni þjónustustúlkunni að bíða þeirra,
og hún fér nú strax að slökkva ljósin og læsa
útihurðinni. Lydia stöðvaði hana.
— Viltu ná i vatnsglas handa mér, Fríða?
sagði hún.
— Það er vatnsglas uppi í herberginu þínu,
góða mín, kallaði Benny ofan úr stiganum, en
hún stanzaði þó ekki og var brátt horfin úr aug-
sýn.
Þegar stúlkan kom aftur, sagði Lydia. — Fríða,
ég á von á manni hingað eftir nokkrar mínút-
ur. Þú mátt fara upp til þín, þegar þú ert búin
að hleypa honum inn. Er eldur í arninum í setu-
stofunni? Viltu þá kveikja upp.
Eldurinn logaði brátt glatt í arninum og
bjarminn frá honum lýsti upp stofuna. Þegar
Lydia var orðin ein, fór hún hægt og varlega
úr kvöldkápunni, eins og hún væri hrædd um
að heyra ekki i bjöllunni, ef hún gei'ði nokkurt
þrusk. Allt var orðið hljótt og umferðarþysinn
á götunni næstum þagnaður. Öðru hvoru heyrði
hún þó strætisvagninn aka framhjá, eða skell í
bilhui'ð, þegar einhver af nágrönnum hennai' kom
heim.
Hún vermdi hendurnar við eldinn. Þær voru
ískaldar. Það hlaut að stafa af kuldanum úti en
ekki taugaóstyrk, því henni fannst hún vera full-
komlega róleg. Hún sneri skrautlegu klukkunni,
sem var öll lögð skelplötu og rínarsteinum, svo
hún gæti séð hana. Ætlaði hann að láta hana
bíða lengi ?
Hún hrökk við, því hurðin opnaðist hægt. Ung-
frú Bennett kom inn. Hún var i einum af þess-
VEIZTU -?
1. Hver er þetta?
2. Hvers vegna geta páskarnir aldrei ver-
ið fyrr en 22. marz og ekki seinna en
25. apríl ?
3. Hver er lengsta á í Afríku?
4. Hvers vegna þreytast fuglarnir ekki
af að sitja á trjágreinum?
5. Hver er formaður atómorkunefndar
Bandaríkjanna ?
6. Hvað þýðii' orðið lýr?
7. Hvenær var páskasunnudagur í fyrra,
og hvenær verður hann næsta ár?
8. Hvar er stærsti sigurbogi í heimi ?
9. Hvaða frægum listamanni var það ljóst,
að Columbus var ekki kominn til Ind-
lands, þegar hann sá land í Ameríku ?
10. Eftir hvern er þessi vísa:
Dreg ég út á djúpið þitt,
því dætur áttu og sonu,
gamli heimur greyið mitt
gefðu mér nú konu.
Sjá svör á bls. 14.
5