Vikan - 15.04.1954, Qupperneq 9

MffilÐ SIÍAL TIL MIKILS VINNA.
Gissur: Það er spilakvöld hjá Dinty og ég má Gissur: Ágœtt! Þarna er stiginn. Allt er eins og Gissur: Þetta er lireinasta snjallrœði, pó ég segi
ekki koma of seint. paó á ao vera. sjálfur frá.
Gissur: Það er eklci svo erfitt, ef maður hefur
hugmyndaflug.
Gissur: Þá er ég kominn alla'leið.
Gissur: Hér er ég kominn, drengir!
Jói: N-ei, er petta ekki Gissur!
Gvendur feiti: Hvað hef ég verið að drekka?
Jói: Varstu að reyna nýja aðferð til að sleppa frá
Rasmínu ?
Gissur: Nei, ég var bara að finna nýja leið til að
forðast umfcrðina.
Gvendur feiti: Hann er sniðugur hann Gissur. Maður
getur orðið undir bíl á götunni.
Gárungar og hrekkjalómar
AHIEBlSKI skopsagnahöfundurinn H. Allen
Smith staríaði árum saman sem blaðamaður
við ýms luinn dagblöð og fréttastofur í Banda-
ríkjunum. Eitt sinn var honum falid að skrifa
grein um „skemmtilega hrekki“, og þegar árang-
urinn varð meðal annars sá, að fjöldi lesenda
sendi lionum sögur um gárunga og hrekkjalóma,
l>yrjaði liann að safna þeim.
Fyrir skemmstu byrti liann úrval úr safni
sínu i bók. Úr lienni eru eftirfarandi sögur:
HINN víðfrægi breski ærslabelgur Horace De
Vere Cole var eitt sinn að hengja upp
myndir í lnisi sínu í London, þegar hann varð
uppiskroppa með snæri. Hann skrapp út í búð
að kaupa sér snærishönk, og á heimleiðinni raksí
hann á einn þessara virðulegu ensku heldri manna,
sem ganga í lakkskóm og með regnlilíf og eru
eins \>g klipptir út úr tískublaði.
Cole stóðst ekki freistinguna. Hann stöðvaði
manninn og tók kurteislega ofan.
„Afsakið,“ sagði hann, „en ég er í talsverðum
vandræðum. Eg er að mæla fyrir breikkun á
gangstéttinni hérna, en nú er eins og jörðin hafi
gleypt aðstoðarmann minn. Ekki vilduð þér víst
vera svo góður að hakla liérna í spottann fyrir
mig eitt andartak, rétt á meðan ég lýk verkinu ?“
Hinn kurteisi, hámenntaði Englendingur kann-
aðist við sína borgaralegu skyldu og svaraði:
„Sjálfsagt. Mér þykir vænt um að geta liðsinnt
yður.“
Cole fékk honuin endann á snærinu og gekk
af stað með hönkina. Hann hélt áfram allt nið-
ur að næsta götuhorni, beygði fyrir það og
livarf. Þegar hann var kominn hálfa leið niður
næstu götu, þraut snærið. Hann ætlaði að fara
að hnýta því í hurðarhúna, þegar forlögin sendu
honum annan hámenntaðan, stífpressaðan Eng-
lending. Cole stöðvaði hann. Ekki vildi liann víst
vera svo vænn að ljá iionum hjálparhönd stund-
arkorn? Vissulega'. Cole rétti lionum snærisend-
ann og bað hann að iialda í liann. Síðan flýtti
iiann sér gegnum húsasund og til baka til búð-
arinnar, þar sem hann keypti sér nýja snæris-
hönk og hélt heim. Honum er það hulin ráðgáta,
hversu Iengi mennirnir tveir stóðu þarna með
snærið á milli sín.
FRANKLIN ROOSEVELT forseti var ekki upp
yfir það hafinn að liafa gaman að saldeys-
islegum prakkarastrikum. I>að féll oft í hans
hlut, eins og annarra
þjóðhiifðingja. að koma
fram opinberlega, til J)ess
eins að taka í hend-
ina á „opinberum gestum“.
Þetta heitir víst „móttaka"
og er auðvitað þrautleiðin-
legt til lengdar.
Roosevelt hélt J)ví fram,
að enginn gæfi J>ví minnsta
gaum við þessi tækifæri,
hvað hann tautaði um leið
og biðröðin sigi frain hjá
honum og hann tæki andar-
tak i hinar útréttu hendur.
Eitt sinn J)egar röðin var
óvenjulöng, ákvað hann að
prófa kenningu sína. Um Ieið
og liver gestur gekk fyrir
liann og heilsaði með lianda-
bandi, brosti forsetinn sínu
alúðlegasta brosi og rnuldr-
aði: „Ég myrti ömmu mína
i morgun". Aðeins einn gest-
anna, kunnur bankastjóri,
veitti ]>essu athygli. Hann
heyrði orðin: „Ég myrti
ömmu mína í morgun“, og
svaraði um liæ': „Það var
ekki seinna vjenna."
BLADAt AÐURINN Lucius Beebe kynntist
afbir ðasnjöllum búktalara, dubbaði hann
upp í seörtum fötum, fór með hann á fund
skólaprestsins við Yale háskóla og kynnti hann
sem stórfrægan prédikara frá Texas. Presturinn
bauð manninum að messa í skólakapellunni.
Hann varð við boðinu, stóð sig prýðilega og flutti
þrumandi roéðp. Skyndilega stoppaði hann, horfði
upp í loft, bar hendurnar upp að munninum og
hrópaði: „Er þetta ekki satt, Guð?“ Svarið kom
um hæl, beint ofan úr loftinu: „Þetta er satt,
sonur minn.“
OVENJULEGA hrekklaus ungur Englending-
ur, sem .vann í kvikmyndaveri Walt Disney,
lagði það í vana sinn að snæða hádegisverð á
vinnustað. Hann fór daglega í verzlun eina þar í
nágrenninu og keypti sér pela af mjólk og ilós af
niðursoðnum ávöxtum. Nokkrir starfsbræðra
hans fóru í búðina og ke.yptu sér talsverðar
birgðir af niðursoðnum ávöxtum og niðursoðnu
Hálfa öld í heimsmálum
ÞAÐ ER NYJAFT af pessum endingargóða, enska stjórnmála-
manni, að hann sé farinn að verða talsvert heymardaufur. Það er
kannski ekki að furða eftir meir en liálfrar aldar stjórnmálaferil.
Churchill (f. 30. nóv. 187Ji) var fyrst kosinn á ping árið 1900. Fimm
árum síðar varð liann ráðherra. Myndin er tekin í veizlu í London.
Viku seinna.
Mamman: Sjáðu pessar fallegu myndir, sem Lilli
tciknaði.
Pabbinn: Hann er reglulega efnilegur. Við verðum
að hvetja hann.
Pabbinn: Eg œtla að fara
með pig í listasafnið og
sýna■ pér málverkin.
Pabb'nn: Sjáðu, Lilli, Þessi mynd hlaut fyrstu verðlaun. Ef pn
vcrður iðinn og duglegur, geturðu kannski einhvcrn thna gert svona
fallega mynd.
grænmeti, Þeir skiptu um miða á dósunum og
mútuðu kaupmanninum til að nota þær þegar
Englendingurinn kæmi til að verzla.
Brátt kom að J>ví, að sá enski færi að finna
baunir eða gulrætur, þegar liann opnaði ávaxta-
dósirnar. Hann spurði starfsbræður sína, livað
liann ætti að gera. Þeir sögðu, að þetta væri
ákaflega óvenjulegt fyrjrbrigði og að hann ætti
að skrifa Ripley, höfundi hinna frægu blaða-
dálka.: „Ötrúlegt en satt“. Svo að Englendingur-
inn setíist niður og samdi langt bréf til Ripleys.
Síðan gekk hann út og keypti sína daglegu
mjólk og sína daglegu ávaxtadós, enda komið
fast að liádegi. Hann opnaði dósina, en í þetta
skipti var innihald hénnar livorki ávextir né
grænmeti. 1 henni var innsiglað meðalaglas.
Hann braut innsiglið, tók tappann úr glasinu og
dró upp úr því ofurlítinn, samanbrotinn seðil.
Síðan las liann:
Kæri herra:
Þetta er haugalygi.
Robert Ripley.
8
9