Vikan - 24.02.1955, Qupperneq 14

HÁDEGISVERÐURINN
Framhald. af bls. 11.
— Þakka yður fyrir, ekkert annað en
ís og kaffibolla.
í öngum mínum pantaði ég ís og kaffi
handa henni og kaffi handa mér.
— Ég er alveg sannfærð um eitt, sagði
hún og bragðaði á ísnum sínum með súkku-
laðinu, maður ætti alltaf að standa upp
frá borðinu með það á tilfinningunni að
maður sé ekki saddur.
— Eruð þér ennþá svangar? spurði ég
veikri röddu.
— Nei! Ég hef enga lyst eins og þér
sjáið. Ég drekk tebolla á morgnana og
bprða heitan mat á kvöldin, en um hádeg-
ið borða ég aðeins einn rétt. Ég átti við
yður.
— Jæja!
Nú gerðist skelfilegt atvik. Meðan við
biðum eftir kaffinu, kom yfirþjónninn,
hræsnisfullur á svipinn og með fleðulegt
bros, að borðinu til okkar með kúffulla
körfu af stórum plómum sem voru rjóðar
í kinnum af blygðun; þær báru þennan
hlýja lit ítölsku sveitanna. Hvað skyldu
þær kosta, guð minn góður? Ég komst
brátt að raun rnn það, því gestur minn,
sem var með allan hugann við eintal sitt,
tók eina.
— Þarna sjáið þér hvað ég á við! hélt
hún áfram, Þér eruð svo saddur af öllu
þessu kjöti (vesælu litlu kótelettunni
minni), að þér getið jafnvel ekki bætt á
yður einiun ávexti. En ég, sem aðeins hef
nartað í matinn, borða eina plómu með
mestu ánægju.
Ég fékk reikninginn. Ég gat borgað
hann, en aðeins með því að skilja eftir
alltof litla drykkjupeninga. Ég sá að
augnaráð frú N... hvíldi á þessum ve-
sælu þremur frönkum, sem lágu eftir á
disknum. Ég skildi það vel, að hún áleit
mig nirfil.
Þegar ég var kominn út fyrir dyrnar,
átti ég eftir. . . að lifa heilan mánuð, án
þess að eiga einn einasta eyri í vasanum.
— Farið að dæmi mínu, yður er óhætt
að trúa mér, sagði gestur minn og þrýsti
hendi mína. Látið yður nægja einn rétt
um hádegið.
— Ég ætla að ganga ennþá lengra én
það, svaraði ég um hæl. Ég ætla alls ekki
að borða neitt í kvöld.
—. Æringi! kallaði hún glaðlega um leið
og hún stökk upp í vagninn.
Loksins átti ég að fá hefnd. Ég
er ekki hefnigjarn maður, því fer
fjarri, en þegar hinir ódauðlegu
guðir taka mál okkar í sínar hend-
ur, þá er það afsakanlegt þó mað-
ur virði fyrir sér afleiðingarnar
með nokkurri velþóknun.
Nú vegur frú N... hundrað og
þrjátíu kíló.
Svör við „Veiztu — ?“ á bls. 5:
Árgangurinn stendur vinstra meginn á Morg-
unblaðinu, þegar við snúum því að okkur, full-
orðið fólk hefur 32 tennur og slaufan á karl-
mannshöttunum er vinstra megin.
Svörin við öllu hinu verðurðu að finna sjálfur.
Hafirðu 10 spumingar réttar, er eftirtektargáfa
þín i fyrirtaks lagi og þér hættir til að svindla
svolítið. 8—9 spurningar sýna, að þú ert skarpur
og athugull. 5—7 spumingar er eðlilegt að hafa
réttar. Hafirðu færri réttar, ertu alltof utan við
þig, en í hæzta máta heiðarlegur.
Eva og einræðisherraim.*
Framhald af bls. 5.
handa en nokkurn tíma höfðu verið unnir. Þýzka-
land hafðl búið sig undir þetta meðan hin lönd
heimsins höfðu hlegið og leikið sér. Nú skyldu
þau læra lcxíuna sína. Framhald l nœsta blaði.
751
KROSSGÁTA
VIKUNNAR
Ldrétt skýring:
1 matur — 5 steig —
7 hreinsa — 11 verkfæri
— 13 festa — 15 bókstaf-
ur — 17 lófar — 20 ung-
viði — 22 búa klæðum •—-
23 froðuefni — 24 tota —■
25 greinir — 26 ættfaðir
—- 27 sprunga — 29 rúm-
fat —- 30 með tölu -— 31
líkamsvökvi — 34 sæti —
35 fengur — 38 fugl —
39 drykkur — 40 gusa —
44 japönsk borg — 48
mynt — 49 mældu þyngd
— 51 úrgangsefni — 53
hás — 54 óhreinka — 55
skjól — 57 jarðeign —
58 blessa — 60 veðurlag
— 61 dómur — 62
heimska — 64 mannafla
— 65 óveður — 67 spyrja
— 69 meðlæti — 70
heyleyfar — 71 klæða.
Lóðrétt skýring:
1 samningaborg —- 3
drykkur — 4 tölu — 6
missa — 7 ástsæll — 8 forskeyti — 9 biblíunafn
— 10 nasi — 12 orkubreytir — 13 afkomendur
— 14 fita — 16 fold — 18 fjölda — 19 núa —
21 sælgæti (vöruheiti) — 26 á fæti — 28 huldu-
veru — 30 duglegur — 32 gæfu — 33 upphrópun
— 34 fangamark sambands — 36 sækja sjó —
\j~ bfí
37 samkoma — 41 málmur — 42 andstöðu — 43
vanin — 44 ekki vant — 45 hreinsunarmaður —
46 refsa — 47 kross — 50 líkamsefni — 51 heiður
— 52 bíltegund — 55 vesælt — 56 flokka — 59
vindur — 62 reykja — 63 mót — 66 jökull — 68
á stundinni.
--O--
Lausn á kross-
gátu nr. 750.
ÁST I MIÐJU VÍTI
Framhald af bls. 6.
Lárétt:
1 bras —- 4 full — 7
slag — 10 jóð — 11
Olga — 12 teig — 14
as — 15 öfug — 16 Kant
— 17 fl. — 19 stag —
20 blá — 21 nótur —
23 böll — 24 slor —
25 aðal — 26 vagn —
27 plóg — 28 raf —
29 laug — 30 hret — 32
sl. — 33 megn — 34
Prón — 35 lo. — 36 geil
— 37 gróf — 38 þor — 39
illir — 41 keip — 42 logn
■— 43 nein — 44 snið —
45 vaki — 46 nit — 47
stál — 48 bika — 50 st.
— 51 skor — 52 kali —
53 dó — 54 ætíð — 55
hald — 56 ber — 57 elg-
ur — 59 sóði — 60 árið
— 61 búin — 62 ekla —
63 stal — 64 Dardanella-
sundi.
Lóðrétt:
1 bjarnarskinnsfeld —
2 rós — 3 að — 4 flug
— 5 ugg — 6 la — 7
senn •— 8 lit — 9 ag
— 11 ofar — 12 tagl —
'13 klár — 15 ötul —
16 Köln — 17 flog — 18
staf — 19 lögg — 20
blót — 22 óðal — 23
baun — 24 slen — 26
vagl — 27 próf — 29 leir
— 30 hróp — 31 þorn —
33 mein — 34 frið — 35
logi — 36 glit — 37 geil
—- 38 þoka — 40 leit —
41 knár — 42 Laki —
44 stoð — 45 vild — 47
skír — 48 bali — 49 sérð
• — 51 stund — 52 kaðal
r- 53 deild — 54 ægir —
55 hóll — 56 Bran — 58
lúa — 59 ske — 60 átu
— 62 en — 63 ss
verkinu miðaði, notaði varðstjórinn — gráhærður, fullorðinn raaöar,
sem vel hefði getað verið faðir hennar — tækifærið til að kæra hana
fyrir leti. Verkfræðingurinn anzaði eitthvað á þá lund, að þá þyrftí
,,að kenna henni, að þetta er ekki neitt hvildarheimili." Um kvöldið
fékk hún boð um að koma niður að skúrnum, sem verðirnir bjuggu
í. Þegar hún fór upp í námuna aftur, var hún jakkalaus. „Kennslan"
fólst í því, að hún átti ekki að fá jakkann aftur, fyrr en hún „bætti
ráð sitt.“ Kuldinn var bezti kennarinn, að dómi verkfræðingsins,
Mary var mjög máttfarin, þegar sá dagur loksins rann upp, að
fangarnir voru settir upp á vörubílinn og sendir til baka til fanga-
búðanna. Ekki bætti það úr skák, að bíllinn bilaði og hinir örþreyttu
fangar urðu að ganga í 16 tíma samfleytt. Þeir fóru um nokkur
þorp, þar sem íbúarnir horfðu stórum augum á þá út um gluggana.
Plestir virtust þeir hafa samúð með þessum aumkunarverðu verum.
Þeir hugrökkustu stungu að þeim matarbita, og gömul kona reyndi
að gefa Mary skýluklútinn sinn, en var rekin burtu. Á einum stað,
þar sem hvílst var stundarkorn, fékk bóndi að bera þeim kaffi. Mary
fannst hann vera skömmustulegur á svipinn. Hún reyndi að spyrja
hann, hvaða staður þetta væri, en hann leit undan án þess að svara.
Nicholai beið við fangabúðahliðið. Það var sunnudagskvöld. Hann
þrýsti Mary að sér, hirti ekkert um það, þótt til þeirra sæist. Svo
studdi hann hana inn í braggann og lagðist fyrir framan hana á
fletið. Þau lágu lengi, án þess að mæla orð. Hann strauk höndunum
um vanga hennar undurþýtt. Svo kyssti hann hana, vafði örmunum
utan um hana og lagði höfuð hennar að brjósti sér. Hún sofn-
aði í fanginu á honum.
Það getur enginn hlustað á Mary Brai segja sögu sína, án þess
að dást að hugrekki hennar og þreki. Stundum finnst manni það
nærri því óskiljanlegt, hvernig hún þraukaði þetta af. En þá renn-
ur það upp fyrir manni, að þetta er ekki einasta hörmungasaga og
þjáningasaga, heldur er það líka fögur ástarsaga. Og það er einmitt
það, sem Mary leggur áherzlu á.
„Já, ég endurtek það,“ segir hún, „án Nicholais hefði ég naumast
enst lengur. en í fimm sex mánuði. Ég held ég hefði einfaldlega gef-
ist upp. Og í þess stað harðnaði ég, ef svo mætti orða það, líkami
minn stæltist við hið þrotlausa strit, ég varð í rauninni ótrúlega
sterk.“
Mary hló, þegar hún sagði mér frá þessu. Svo sýndi hún mér aftur
hendurnar á sér og lófana, sem enn þann dag í dag eru gráir af
kolaryki og sem engin sápa getur gert hreina.
„En ég mæli samt ekki méð því,“ sagði hún, „að konur safni
kroftum á þennan'hátt.“ Svo varð hún aftur alvarleg: „Sannleikurinn er
14