Vikan - 17.03.1955, Qupperneq 12

JOHN DICKSON CARR:
F Í1 R ^ A R A ' DICK DARWENT erfir skyndUega nmrk-
I UllunUn. greifanafnböt og er því sleppt úr fangelsi,
rétt áður en á að hengja hann fyrir að hafa
drepið Fraoncis Orford í einvigi, en hann segir að sér
hafi verið komið meðvitundarlausum fyrir úti á götu
ásamt líkinu. CAROLENE ROSS hefur fengið fang-
ann til að giftast sér, til að uppfylla skilyrði í erfða-
skrá afa síns. Ofstopamaðurinn JACK BUCK-
STONE er í fylgd með henni og slær vamarlausan
fangann með svipu. Dick skorar hann þvi á hélm
og særir hann. Veikri ástmey sinni, DOLLV, kem-
ur hann fyrir í húsi eiginkonu sinnar. Þar nær hún
sér undir handleiðslu læknisins. Jack Buckstone
hyggur á hefndir.
LEWIS leit i kringum sig í dauflýstum salnum, eins og til þess að
fullvissa sig um að enginn heyrði á tal þeirra.
— Okkar á milli sagt eruð þér of hættulegur mótstöðumaður
með skammbyssu í hendinni, þessvegna verða ekki notaðar skamm-
byssur! Þér eigið eftir að komast í kynni við bezta skylminga-
manninn í hópnum.
— Ég spyr yður aftur — hver ætlar að skora mig til eirtvígis?
—- Anthony Sharpe major úr 7. riddaraliðssveitinni.
— Sharpe major ?
— Efist þér um sannleiksgildi orða minna?
— En Sharpe er heiðarlegur liðsforingi!
— Að vísu, sagði Lewis og yppti öxlum. — Það er almennt viðurkennt!
En bæði Jemmy Fletcher og Jack Buckstone staðhæfa, að þér hafið komið
óheiðarlega fram. Þeir halda því fram, að þér hafið svarið fyrir að hafa
nokkurn tíma á ævinni snert skammbyssu og hefðuð enga hugmynd um,
hvernig ætti að hleypa af.
— Uerra Lewis, sagði Darwent rólega og vingjarnlega. — Ég full-
vissa yður um, að þessir heiðursmenn ei^u svívirðilegir lygarar.
Lewis reis á fætur.
— Lávarður, sagði hann. •— Ég trúi orðum yðar, í fyrsta lagi vegna þess
að ég álít yður vandan að virðingu yðar og í öðru lagi vegna þess
að.. . Hann sló á vasann, sem hann hafði stungið blaðinu í.
— En Fletcher og Buckstone, bætti Lewis við, -— hafa báðir lagt við
drengskap sinn, að þeir segi satt og Sharpe major er þess vegna viss um,
að þetta sé rétt. Hvað snertir Buckstone sérstaklega.. .
-— Getum við ekki sleppt honum? spurði Darwent, en hann vissi núna,
að Lewis hafði haft rétt fyrir sér þegar hann sagði, að hann myndi
aldrei losna til fulls við þennan þorpara.
— Auk þess, sagði Lewis, sem gat sér til um hugsanir Darwents, —
er hér um að ræða frama innan hersins. »
CiÁLCa A'
I
BRÚÐURIW
26
— Ég skil ekki hvernig það má vera?
— Hertoginn af York er náinn vinur Buckstone, útskýrði Lewis -—
Hann er auðvitað ekki lengur yfirmaður hersins, en hann hefur engu að
síður mikil áhrif í riddaraliðinu. Sharpe major er ágætur hermaður af
góðum ættum, skyldur Kinsmere ættinni i Bucks, en hann er fátækur,
stórskuldugur og á engan að, sem nokkurs má sín.
— Eruð þér að gefa í skyn, að hertoginn geti haft áhrif á...?
—• Að hann fái að minnsta kosti ofursta nafnbót, greip Lewis fram í
fyrir honum. -— Það er lægsta borgunin, sem þeir geta veitt fyrir það
að sneiða yður niður. Einvígisvottur hans getur komið á hverri stundu,
lávarður!
Darwent reis á 1’ætur. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum var svo
grimmilegt og napurt bros um varir hans, að kaldur sviti spratt fram
á enni Lewis.
— Ég ætla ekki að heyja einvígi við majorinn, sagði Darwent.
— Lávarður minn, menn af okkar stétt eiga einskis úrkosta, svaraði
Lewis biturlega. — Annað hvort tökum við áskoruninni eða við verðum
húðstrýktir á almannafæri til þess að þvinga okkur til þess. Þekkið þér
Ned Firebrace, frænda Sharpe majors?
— Nei.
—■ Ned Firebrace, útskýrði Lewis, — var á sínum tíma í 10. riddara-
liðssveitinni —■ sveit sjálfs prinsins. Hann er næstum því eins góður
skylmingamaður og frændi hans, og hann er enn slungnari fjandmaður en
Buckstone hefur nokkurn tíma verið. Ef þér neitið áskoruninni frá frænda
hans, er enginn vafi á þvi, að hann mun húðstrýkja yður, og að fólki
muni finnast það ágætt.
— Látum hann bara reyna!
— Já, en hvaða ástæðu hafið þér til þess að vilja ekki heyja einvígi við
frænda hans?
— Ástæðuna ætla ég að tilkynna opinberlega.
— Ágætt! Það verður kannski betra — en hver er hún?
— Að mig langar að minnsta kosti til þess að hlífa einum heiðarlegum
manni, sem sé Sharpe major, við því að spillast siðferðilega fyrir áhrif
nokkurra tiginna mannhunda, sem þyrftu svo sannarlega að komast í
snertingu við frönsku stjórnarbyltinguna.
Tillotson Lewis varð náfölur í andliti.
— Hamingjan góða ■— haldið yður saman, maður! sagði hann biðjandi.
— Þér eruð meiri lýðveldissinni en Tom Paine!
— Ég, herra Lewis? Lýðveldissinni ? Nei, aldrei hef ég heyrt annað
eins.
— Hvað á þá að kalla það?
— Góði maður, sagði Darwent vingjarnlega og hallaði sér upp að arin-
hillunni, — eigum við að reyna að hugsa svolítið? Allir menn eru ekki
skapaðir jafnir eða eins. Það sézt til dæmis á misjöfnum gáfum og hæfi-
leikum manna. En eigum við þess vegna að gera svínslega hertoganum
af York, heimska hertoganum af Clarence, gjörspillta hertoganum af
Cumberland eða hertoganum af Kent með grautarheilann hærra undir
höfði en mönnum eins og hinum snjalla herra Fox, sem nú er látinn,
eða herra Sheridan, sem er dauðveikur?
■—Lávarður — þetta eru landráð!
-— Landráð? endurtók Darwent. — Óhugsandi, þar sem þessir heimsku
dónar eru aldir upp í Hannover og síðustu fjórir ættliðirnir hafa ekki haft
einn einasta dropa af ensku blóði í æðum! Nei, maður minn, þér getið
talað um landráð við mig, þegar við verðum þegnar brezks konungs.
— Þér eruð bara hreinn og beinn ...
— Jakobini eins og minn ágæti vinur Mulberry? Ég er ekki viss um
það. En eitt er ég viss um — að gagnvart lögunum ættu allir að vera
jafn réttháir.
— Já, nú er ég sammála!
— Ef svo er, sagði Darwent rólega, — getið þér hjálpað mér.
Mannraunir, hetjudáðir og ástir! Spennandi frá upphafi til enda!
12