Vikan - 17.03.1955, Qupperneq 15

Vitið þér hve mikið þér sparið,
með því að haf;a enga hjálparstúlku á heimilinu. — Þér hafið líklega aldrei gert yð-
ur grein fyrir því, að á 114—2 árum getið þér keypt fyrir þá peningaupphæð, sem
þér sparið með því, ÖLJL HELZTU (Ki BEZTU HEIMILISTÆKIN:
Kæliskáp Eldavél Strauvél Hrærivél
Uppþvottavél Þvottavél Ryksugu Bónvél
og auk þess smærri tæki eins og straujám, brauðrist, vöflujárn, hringbakaraofn og
hraðsuðuketil.
Allt eru þetta tæki af vönduðustu og beztu tegundum, svo sem: „MIELE“, „SIEMENS“, „APEX“, „SUN-
BEAM“, „GRAETZ“, „ERRES“, „EMPIRE“ og „INTERNATIONAL HARVESTER“. Komið og skoðið hið
glæsilega úrval rafinagns-heimilistækja hjá okkur og kynnið yður um leið afborgunarskilmála.
VELA- OG RAFTÆKJAVERZLLMIIM
Bankastræti 10 — Sími 2852.
OPINBERUN
Framhald af bls. 11. ■
úr ánni, þegar ráðskonan kom
aftur.
— Ég hugsa að ég hafi baun-
ir meðfram skógarjaðrinum,
sagði hann hátíðlega, meðan
hún var að fylla fötuna.
Þau skiptust á nokkrum
skammaryrðum. Um leið og hún
var farin, byrjaði hann aftur
á sögunni, en varla var hann
byrjaður fyrr en hún var komin
aftur. Þannig héldu þau áfram,
hann byrjaði á sögunni og þeg-
ar hún kom inn, gerði hann
einhverja sakleysislega athuga-
semd um baunimar. Loks fór
hún að leggja á borðið og var
svo lengi inni, að hann gafst
alveg upp.
Þegar hann sá allt í einu að
ráðskonan var farin fram, sneri
han sér skyndilega að mér.
— Helltu svolitlu víni í glösin.
Ég ætla að segja þér hvemig
þetta fór.
Meðan ég hellti víni í glösin,
byrjaði hann að segja frá með
illkvittnislegri og hásri röddu,
sem varla var meira en hvísl:
— Einhverjar stúlkur höfðu
náð í fötin okkar. Þær stóðu
uppi á brúnni, veifuðu buxun-
um yfir ánni og hótuðu að
sleppa þeim niður í vatnið. Hvað
segirðu um það? Við vorum
ekki í nokkurri spjör og þær
neituðu að láta okkur fá fötin.
Hann hélt áfram að segja
mér frá því, hvemig þeir urðu
smám saman þreyttir og örviln-
aðir og loks bálreiðir við stúlk-
urnar þrjár, sem veifuðu föt-
unum uppi á brúnni, meðan
þeim varð alltaf kaldara og
kaldara niðri í djúpum millu-
læknum, og hvernig hann fór
loks upp úr vatninu og hljóp
að brúnni, allsnakinn, svo
stúlkurnar urðu hræddar,
slepptu fötunum og lögðu á
flótta. Löngu áður en hann
þagnaði, hafði ég veitt því at-
hygli, að ráðskonan var komin
aftur og stóð og hlustaði með
athygli í dymnurn, án þess að
Silas frændi sæi hana.
— Dro.ttinn minn dýri, þú
hefðir átt að sjá hvernig þær
slepptu fötunum og hlupu af
stað, þegar þær sáu mig. Það
er að segja allar nema ein.
— Hvað gerði hún?
— Hún hljóp af stað yfir
engið með fötin mín undir hend-
inni. Hvað segirðu um það?
— Hvað gerðir þú?
— Hljóp á eftir henni!
Hann þagnaði, dreypti hægt
á víninu sínu, vætti þykkar
rauðar varirnar með tungunni,
eins og sagan væri ekki búin
og hann væri að reyna að muna
endirinn. Það færðist einkenni-
legur, næstum blíðlegur svip-
ur yfir andlit hans, sem var
rjótt eftir baðið og af víninu,
eins og hann sæi greinilega ána,
engið og sjálfan sig hlaupandi
í grasinu, allsnakinn, á eftir
stúlkunni, sem hljóp á undan
honum með fötin hans.
— Sú var skrýtin, sagði hann
að lokum. — Eg komst aldrei
að því hver hún var.
Þá kom ráðskonan inn í stof-
una, og í þetta eina sinn fór
hún svo hljóðlega, að varla
heyrðist til hennar, fyrr en hún
setti ostafatið á borðið. Það
kom frænda svo á óvart, að
hann bara sneri sér við og
starði á hana.
— Komstu aldrei að því?
spurði hún.
— Nei! Ég var að segja
drengnum frá þessu. Það er svo
fjári langt síðan.
Hún horfði andartak á hann
og sagði: — Ég veit hver hún
var og það veizt þú líka.
Þetta var í eina skiptið, sem
ég sá frænda orðlausan og í
eina skiptið, sem ég sá hana
brosa. Hann stóð þarna og vætti
vandræðalega varimar. Það var
dauðaþögn, þangað til hún
hreytti loks út úr sér jafn
hryssingslega og hún átti vanda
til:
— Hypjaðu þig í fötin, mað-
ur! Ég er ekki hlaupin í burtu
með fötin þín núna, þó ég hafi
gert það þá.
Hún fór að hjálpa honum í
fötin. Enn hafði hann ekkert
svar á reiðum höndum, en með-
an hún var að hneppa tölunum
aftan á buxunum hans og hann
sneri baki í hana, sendi hann
mér hálfglettnislegt, en íbygg-
ið augnaráð, þrungið illkvittni.
Þá fór ég að skilja ýmislegt,
sem ég hafði ekki skilið áður.
— Já, það ætla égv svaraði Darwent eins og í leiðslu, —- vegna yndis-
þokka yðar og gáfna, vegna hinnar aðdáanlegu fegurðar ýðar, en einnig
— ég verð að viðurkenna það ■— honum varð litið á bréfið, — í von um
blóðug reiknisskil.
1 þetta sinn var það stóri þjónninn, Thomas, sem kom inn.
•— Afsakið, lávarður, en Alvanley lávarður bíður niðri í forstofu og
óskar eftir viðtali við yður, sagði hann.
Húsbóndinn rétti úr sér og svaraði virðulega:
— Biðjið Alvanley lávarð að gjöra svo vel að koma hingað upp.
' 16. KAFLI.
Óeirðir í óperunni.
Á meðan hljómsveitin lék forleikinn að II Ratto di Proserpina, fikruðu
Darwent hjónin sig í gegnum myrkrið, að stúku númer fjörutíu og fimm
á þriðju svölum. 1 leikhúsinu var hið venjulega skvaldur og auk þess
nokkur eftirvænting, vegna þess að' hin nítján ára gamla Gharlotte .prins-
esse, — eini afkomandi feita prinsins og hinnar siðvöndu og kiurinalegu
Caroline af Brunsvig — átti að koma í fyrsta sinn í óperuna.
Framhald í nœéta blaði.