Vikan - 02.02.1956, Síða 5

iim út í safnið um nóttina. Það varst þú, sem
lssstir mig þar inni, til að láta mig kafna í eitur-
gasi. Það varst þú! Þú! . . . Hún snökkti án þess
að nokkur tár sæust. — Þú hefur kannski verið
að hlýða skipunum hennar . . . eða lesið leyndustu
óskir hennar og ætlað að losa hana með þessu
móti við þessa ógæfusömu ungu konu, sem var
svo ósvífin að . . . trufla sálarró þinnar heitt-
elskuðu . . .
Hún greip um hálsfestina, þreif hana af sér
með ofsa og fleygði henni fyrir fætur hans.
— Hirtu þessa fjandans festi þína . . . Þér
tókst ekki að kaupa aðra okkar með henni og þér
mun ennþá síður takast að kaupa með henni þögn
mína . . . Ég fyrirlít þennan skartgTip . . .ég
fyrirlít hann . . . og ég fyrirlít þig líka . . .
morðingi!
— Hvaða æði hefur gripið þig? Hvaða vitleysu
ertu eiginlega að segja? Til hvers ertu að búa
þetta til ?
—• Eg er ekki að skrökva. Móðir þin bjargaði
mér af hreinustu tilviljun. Hún veit allan sann-
leikann í málinu.
— Móðir mín? Hann hristi hana óþolinmóður.
—- Bjargaði móðir mín þér?
— Hún eyðilagði ráðagerð þina. Ef hún hefði
ekki farið út i safnið um nóttina, væri ég dauð
úr gaseitrun.
— Þú ert ekki með fullu viti! Þetta er hreinasta
vitfyrring!
' Vitfyrring . . . já, ég var að því komin að
missa vitið af hræðslu þessa nótt úti í safninu . . .
—• Það getur ekki verið að þetta sé satt. Hann
virtist vera orðinn alveg jafn æstur og hún,
andlit hans var torkennilegt og hann titraði. —•
Það hefur enginn getað læst þig inni . . . engum
hefði getað dottið þvílíkt í hug. Hversvegna
hefurðu ekki sagt mér þetta?
—- Nú er nóg komið af þessum leikaraskap! Þú
varst engu síður fær um að loka mig inni í
safninu, en að flytja mig út í þetta sumarhús
við ána og skilja mig þar eftir. Þú hafðir ekkert
á móti því að leika þennan fyrirlitlega skrípaleik
og látast vera maðuxúnn minn . . . Þú hefðir verið
fær um...........
— Svo hún hefur dirfst! Þessi norn! Hún hefur
dii'fst . . .
Olga þorði varla að draga andann, svo hrædd
var hún við þennan ofsa, sem hún hélt að beint
væri gegn sér. Hún ríghélt sér í borðið, til að
hníga ekki niður. I nokkrar mínútur bölvaði
Xavier og formælti. Svo sneri hann sér að henni
og horfði á hana blóðhlaupnum augum. Hann
var alveg búinn að missa stjórn á sjálfum sér.
— Og þú hélzt að ég hefði gert það, ha?
Hélzt að ég væri glæpamaður? Á rneðan ég
uppgötvaði á hverjum degi nýjar, aðdáunarverðar
hliðar á þ>ér, þá lagðir þú þig fram um að hata
mig, af stöðugum ótta við nýja árás, er það ekki ?
Ég er siðlaus ófreskja, sem eltir uppi ungar hjálp-
arvana stúlkur . . . Ég er þræll Elenu, sem ég dái
. . . Einhver hlýtur að hafa sagt þér þetta, er ekki
svo? Jæja! Hann krosslagði handleggina og virt-
ist ekki vera með sjálfum sér. — Því skyldi ég
ekki nota tækifæi'ið? Við erum hér ein. Enginn
getur heyrt til okkar. Því skyldi ég ekki ganga
af þér dauði'i í eitt skipti fyrir öll?
— Ef þú reynir að hræða mig, þá kalla ég
á þjónustufólkið.
■— Þau eru bæði farin með töskurnar. Carson
leið miklu betur, svo hann var sendur til Madrid.
Það er enginn til að verja þig. Hvort heldurðu
að ég geri nú heldur, drepi þig eða kyssi þig í
annað sinn? Ég er líka hræddur við þig, hefurðu
ekki gert þér grein fyrir því? Ég hef verið
hræddui' við þig frá þeim degi, sem ég sá þig
fyrst i fullri dagsbirtu í húsinu á árbakkanum,
í peysu og pilsi og á svipinn eins og lítil yfir-
gefin stúlka í heimavist. Eg var hræddur, af því
að ég skildi þá strax, að ég gæti aldrei fyrir-
litið þig. ÞCi varst svo sakleysisleg og hrein-
skilnisleg á svipinn. Þegar þú sagðir mér í fyrsta
skipti frá Paul, þá varð ég reiður . . . Ég sagði
við sjálfan mig: Það getur ekki verið. Þvi hrein-
leikinn skein úr augum þínum. Þau voru hrein
eins og augu stxilku, sem aldrei hefur notið ást-
Framhald á bls. 18.
ÁSTIIM SEM HVARF
SMASAGA eftir anne maybury.
UM LEIÐ og Lynne sá reiðisvipinn
á Bill, vissi hún að í dag hefði
hún undir engum kringumstæðum átt
að gefa gremju sinni lausann tauminn.
En hún var búin að halda aftur af sér
svo lengi, að þolinmæði hennar var þrot-
in, þegar hann tilkynnti við morgun-
vcrðarborðið að hann kæmi ekki fyrr en
seint heim.
— Það er ekkert nýtt! Áður fyrr
varstu vanur að eyða einu kvöldi í viku
í þessa tómstundaiðju þína, en nú eru
þau orðin fjögur.
— Nei, heyrðu nú, sagði hann óþol-
inmóður. — Það varst þú sem stakkst
upp á því að við tækjum okkur vetr-
arfrí í ár og færum á skíði. Ég fer að-
eins í skíðaklúbbinn, til að geta kennt
þér, þegar þar að kemur.
— Og finnst það skemmtilegra en
að sitja heima hjá mér, sagði hún háðs-
lega.
— Ég er hræddur um að þú hafir
ekki gifzt réttum manni, Lynne. Þú
hefðir átt að fá mann, sem skundaði
heim á hverju kvöldi til að hella yfir
þig ástarorðum. Og þar með fór hann
og skellti á eftir sér hurðinni.
Nei, þetta hefði ekki átt að koma
fyrir í dag! Og henni varð hugsað til
Juliens, mannsins sem hún hafði hitt
fyrir þremur árum, þegar hún dvaldi á
baðstað sér til hressingar eftir veikindi.
Julien var hár, laglegur, ríkur og ákaf-
lega hrífandi — allt öðru vísi en Bill.
Þau höfðu ekið saman um sveitina
hlegið, spjallað og farið í skemmtigöng-
ur tímunum saman. Áður en hún fór
heim, hafði hann tekið andlit hennar
milli handa sinna og sagt:
— Þú ert alveg dásamlegur félagi.
Ég gæti verið hamingjusamur með þér
alla æfi.
Enn einu sinni komu þessi orð fram
í huga Lynne. Því þennan dag fyrir
þremur árum höfðu þau einmitt kynnzt.
Það var afmælisdagur Juliens, og hann
hafði alltaf haldið hann hátíðlegan með
því að senda henni stóran blómvönd
með ástúðlegri kveðju: — Innilegustu
ástarkveðjur, elskan mín!
Allt í einu tók Lynne ákvörðun. Ef
hann sendi henni blóm í dag, þá hefði
ást hans á henni ekki kulnað. Þá ætlaði
hún að fara til hans ....
Klukkan hálf tólf kom sendill með
blómin, stórar hvítar chrysanthemur og
gular rósir. Þeim fylgdi lítið ólokað
umslag, og utanáskriftin var skrifuð
með rithönd Juliens. En umslagið var
tómt.
Það skipti í rauninni engu máli. Það
voru blómin, sem hún hafði verið að
bíða eftir. Venjulega hafði hún notið
þeirra í nokkra klukkutíma og farið
síðan með þau á sjúkrahúsið áður en
Bill kom heim af skrifstofunni. I þetta
sinn ætlaði hún að skilja þau eftir
á borðinu, ásamt bréfi til hans. Með
skjálfandi hendi, skrifaði hún:
Kæri Bill. — Þú þarfnast mín ekki
og þörf mín fyrir nærveru þína fer
aðeins í taugarnar á þér. Ég ætla því
að fara til manns, sem elskar mig . . .
Lynne.
Hún hikaði áður en hún stakk bréf-
inu inn á milli blómanna. Eftir að hafa
lifað í nánum félagskap með einhverj-
um í fimm ár, er erfitt að yfirgefa
hann. En hún herti upp hugann, skipti
um föt, pakkaði niður í tösku og fór
rakleiðis til blómabúðarinnar, sem hafði
sent blómin.
— Juliens Faber sendi mér blóm í
dag, sagði hún við afgreiðslustúlkuna.
—• Mig langar til að skrifa honum og
þakka fyrir þau, en umslagið var tómt.
Gætuð þér látið mig fá heimilisfang
hans?
Stúlkan virti hana fyrir sér, opnaði
síðan pantanabókina og sagði: — Já,
hérna er það! Frú Elaine Fitsgerald.
— Nei, ég heiti frú Kennerley, svar-
aði Lynne.
— 0, afsakið . . . auðvitað! Mér þyk-
ir leitt að við skyldum gleyma að senda
kortið frá Faber. Bíðið þér andartak!
Stúlkan gekk inn í bakherbergið.
Lynne komst ekki hjá að sjá það sem
skrifað var í pantanabókina, sem lá
opin fyrir framan hana. Undir nafni
Juliens las hún: Frú Nadia Fitzgerald,
þrjátíu rauðar rósir: frú Venetia Sun,
orkideublómvöndur; frú Lynne Kenn-
erley.......
Stúlkan kom aftur og fékk Lynne
lítið umslag. Með skjálfandi fingrum
tók hún upp úr því kort, sem skrifað
var á með rithönd Juliens:
— Kærar þakkir fyrir dásamlegar
minningar frá austurrísku Ölpunum.
Ástarkveðjur . . .
Allt í einu sá Lynne í grimmdarlega
skýru ljósi hvernig í öllu lá. Kortin
höfðu öll ruglast saman. Julien hafði
átt önnur leyfi og lagt ást á aðrar
konur. Sennilega hafði hann valið af-
mælisdaginn sinn til að senda þeim öll-
um blóm.
Slegin og örvilnuð gekk hún heim í
ausandi rigningu. Bill tók á móti henni
í anddyrinu. — Lynne, hvar hefurðu
verið? Ég hafði áhyggjur af þér.
Lynne leit í flýti á blómavasann.
Miðinn var þar ekki.
— Ég dauðsá eftir því hve skap-
stirður ég var í morgun, Lynne, svo
ég kom beint heim af skrifstofunni.
Og að þú skulir þurfa að kaupa þér
blóm sjálf! Hann tók utan um hana.
-— Þú ert blaut og köld. Farðu úr
Framhald af bls. 18.
VEIZTD?
1. Hvei’ var það, sem gekk undir nafninu
Sarah hin guðdómlega ?
2. Er leyfilegt að ráðstafa öllu sínu fé með
erfðaskrá, þó maður eigi maka og börn
á lífi?
3. Hafa kýr framtennur i efra góm?
4. Hvort er sunnar: Melboux'ne í Ástralíu
eða Góðravonarhöfði í Afríku ?
5 Suðar býflugan aðeins þegar hún er
ánægð ?
6. Hvernig lestu úr þessum skammstöfun-
um a) e.d. b) m.b. c) m.fl.
7. Fi'á hvaða landi koma % af öllu því
kaffi, sem notað er i heiminum?
8. 1 hvaða stórborg eru neðanjarðarbrautar-
stöðvar skreyttar með listaverkum?
9. Getui’ðu lokið þessai'i setningu, sem höfð
er eftir Schopenhauer: „Bækur eru eins
og spegill. Ef asni lítur í þær,.“
10. Gáta: Hangir uppi í heitum bolla
allra manna maturinn,
margur er sopinn sætur,
en enginn bitinn ætur.
Sjá svör á bls. 18.
5