Vikan - 23.02.1956, Side 5

henni að ná sér í góða giftmgu, til að geta
orðið regluleg hefðarkona. Og þetta hefur orðið
úr því. Hún hefur frábærar gáfur til að bera . . .
Pína þagnaði. Hún horfði á Olgu, án þess að
sjá hana, og hugsaði upphátt:
— Svo kom Dick fráfn á sjónarsviðið með öll
sín auðæfi, og þér lika. Þér sem gátuð eyði-
lagt allt hennar erfiði (hún lækkaði róminn).
Það var ég, sem ætlaði að losa okkur við yður.
fig er ekki hrædd við að segja það. Það var ég,
sem lokaði yður inni í safninu. Já, þann glæp
framdi ég fyrir hana. Ég ætlaði meira að segja
gera það fyrr . . . . ef Xavier hefði ekki staðið
á þvi fastar en fótunum að fara með yður út
í sveit, í húsið á árbakkanum. Hann grunaði
að hætta væri á ferðum og vildi vernda yðui'.
Imyndið yður hvílíkt vopn þér hefðuð getað orðið
I hendi hans, til að ógna konunni, sem fyrirleit
hann! Það var reglulegur sigur fyrir Xavier
að þér skylduð finnast aftur. Hann fór til að
sækja yður út á flugvöllinn af ótta við að eitt-
hvað kynni að koma fyrir yður. 1 fyrstu ætlaði
hann sér að koma með yður hingað á þeirri
stundu, sem Elena stæði fyrir framan prestinn
og væri að gifta sig ....
— Hvernig vitið þér þetta allt? spurði Olga
með óstyrkri röddu.
— Xavier sagði mér það sjálfur. En ekki veit
ég hvers vegna hann skipti um skoðun. Þessi
heimskingi, unnusti Elenu, kom ekki á réttum
tíma og allt fór öðru visi en ráðgert hafði verið.
Þér voru heppnar. Ef þér hefðuð ekki verið
svona þagmælsk, þá hefði ég reynt aftur að
losna við yður.
Framliald á bls. 18.
VEIZTU?
1. Maðurinn á myndinni var á ferðinni á Is-
landi um jólaleytið. Hver er hann?
2. Er Beljandi í Breiðdalsá?
3. Hvað er biskupsstafur kallaður?
4. Hvernig er áfei'ðin á efninu moire (frb. mú-
ar) ?
5. Hvað táknar það, þegar sett er strik yfir
rómversku töluna X?
6. Hvaða fugl er stærstur allra spörfugla?
7. Hvaða borg var höfuðborg Rússa á keisara-
tímanum ?
8. Hr hverju er terpentína unnin?
9. Hver var það sem sagan segir að hafi lofað
að velja á milli biðla sinna, þegar hún væri
búin að spinna — og rakti svo upp á nótt-
unni það, sem hún hafði spunnið á daginn?
10. Gáta: Hvað er það, sem fer fyrir björg og
brotnar ekki,
fer í sjó og sekkur ekki,
fer í eld og brennur ekki,
en verður seinast vargi að bráð?
Sjá svör á bls. 18
KOSSINN
Smásaga
eftir
CELIU CAVENDISH
MIKAEL er svo hrifinn af þér, hafði
Jenný sagt á sinn venjulega
barnslega hátt, svo að Rita fann að
hún roðnaði.
Hve langt var orðið síðan hún og
Miltael byrjuðu að dragast hvort að
öðru? Hún rifjaði hvern atburðinn á
fætur öðrum upp fyrir sér. Daginn sem
Fane-hjónin fluttu inn í íbúðina beint
á móti hennar hafði Mikael barið að
dyrum hjá henni í fyrsta sinn og feng-
ið lánað salt. Og þegar Jenný varð veik
skömmu seinna, þá hafði hún hvað eft-
ir annað farið yfir um til hennar, til
að elda matinn handa Mikael. Og í jóla-
boðinu hjá þeim árið áður, hafði það
verið Jenný, sem hvatti Mikael til að
kyssa hana undir mistilteininum. Þarna
höfðu þau staðið, köld að sjá og bros-
andi, en um leið og varir þeirra mætt-
ust hafði farið um hana einhver kyn-
legur straumur og hún hafði fundið
hvernig hendi Mikaels titraði á ber-
um handlegg hennar. Þá höfðu þau
orðið ástar sinnar vör, ef þau voru þá
ekki bæði búin að vita um hana lengi.
En þau höfðu aldrei minnzt á það að-
dráttarafl, sem þau höfðu hvort gagn-
vart öðru.
— En hvað við erum heppin að eiga
annan eins nágranna og þig, Rita,
Mikael var einmitt að segja það um
daginn, sagði Jenný! Stundum hataði
Rita hana fyrir það hve barnaleg hún
var og alveg örugg um ást Mikaels . . .
Nú var aftur kominn sunnudagur.
Á sunnudögum var hún alltaf vön að
borða kvöldverð með Jenný og Mikael,
og á þriðjudagskvöldum bauð hún þeim
yfir til sín. Jenný hafði átt hugmynd-
ina að þessu. — Það getur verið svo
skemmtilegt að þvo upp í öðrum vaski
einu sinni í viku, hafði hún sagt og
hlegið. Þannig hafði þessi siður kom-
izt á. Héðan í frá yrði alveg ómögu-
legt að fella hann niður, án þess að
bera fram fullgilda ástæðu.
Rita horfði rannsakandi á spegil-
mynd sína. Það var eins og hún þyrfti
alltaf að setja upp grímu, áður en hún
hitti Mikael. Varnargríma hennar varð
líka að vera alveg örugg.
Hún horfði á dökkt hárið, sem fór
svo vel við hvíta húðina, rauðmálaðar
varirnar og augun, sem ekkert varð
lesið úr. Hvernig gat nokkurt andlit
dulið svona vel það sem inni fyrir bjó?
Þegar Hugh dó fimm árum áður,
hafði hún haldið að hún mundi aldrei
framar kynnast ástinni. En samt var
hún nú gripin þessari tilfinningu, sem
næstum bar hana ofurliði.
Því í ósköpunum þurfti það að verða
Mikael, sem aftur vakti hjá henni þess-
ar tilfinningar? Mikael, sem var svo
tryggur og góður, þó hann væri bund-
inn Jenný, sem alltaf mundi verða
sama indæla og svolítið erfiða barnið.
Mikael, sem var alltof mikill riddari,
til að reyna að draga konu út í leyni-
legt ástarmakk. Rita dáðist mest að
honum fyrir þá eiginleika hans, sem
stíuðu þeim í sundur. Aldrei hefði hún
getað borið ást til manns, sem hún ekki
dáðist jafnframt að.
EGAR hún hringdi dyrabjöllunni,
kom Mikael fram. — Sæl, Rita!
Gjörðu svo vel. Hún sá að liann virti
hana með aðdáun fyrir sér, um leið og
hún steig inn úr dyrunum.
— Hvar er Jenný? spurði hún.
— Hún er hjá systur sinni, þessari
sem á von á barni. Fáðu þér sæti við
arininn. Ritu fannst málrómur hans
dálítið annarlegur, en þegar hún leit á
hann, sneri hann baki í hana og var
að hella í glös handa þeim.
Hún varð dauðskelkuð. Þetta var ein-
mitt það, sem þau höfðu alltaf forðast:
að vera ein. Það var alltof hættulegt.
— Er systir hennar nokkuð veik ? spurði
hún.
— Jenný heldur að hún sé bara
taugaóstyrk. Maðurinn hennar þurfti
að bregða sér úr landi alveg óvænt.
Viltu sherry, Rita?
— Þakka þér fyrir! Hún tók við glas-
inu. Hann hallaði sér upp að arinhill-
unni og horfði á hana. Hún leit í kring-
um sig og veitti því þá fyrst athygli,
að stofan var ekki alveg eins og venju-
lega. I fyrsta lagi var betur tekið til
í henni, svo hafði sófinn, sem hún sat
í, verið dreginn nær arninum og auk
þess var standlampinn með skæra ljós-
inu, sem Jenný notaði þegar hún var
að sauma, horfinn. í hans stað stóð lít-
ill borðlampi, sem gaf daufa birtu, úti
í horni.
— Ég hefði ekki komið, ef ég hefði
vitað . . . Jenný nennir áreiðanlega
ekki að fara að elda mat, þegar hún
kemur.
— Það gerir ekkert til. Það er kald-
ur matur á borðinu. Við getum borð-
að hvenær sem við viljum. Hann þagn-
aði og Ritu fannst hún heyra sinn eig-
in hjartslátt. Svo sagði Mikael lágt.
— Rita, við hvað ertu hrædd?
Nú leit hún í fyrsta sinn beint fram-
an í hann. Hún hafði alltaf vitað að
svona mundi fara, ef þau væru ein. Til
hvers var að vera með látalæti?
— Við þig, Mikael, og við sjálfa mig.
Ég held ég ætti að fara strax, Mikael.
— Vertu ekki með þessi látalæti,
Rita. Við verðum að ræða málið. Höf-
um við kannski ekki vitað þetta lengi?
— En það er ekkert um það að segja.
Það var annarlegur hljómur í rödd
hennar.
— Ertu viss um það? Hann sett-
ist. við hlið hennar og hélt áfram án
þess að líta á hana. — Erum við ekki
búin að kvelja hvort annað nógu lengi?
Hún gat engu svarað, þegar hann
sat svona nálægt henni. Allt í einu sneri
hann sér að henni, tók um axlirnar á
henni. — Skilurðu það ekki, elskan,
að við getum ekki haldið svona áfram.
Líttu framan í mig! Hvernig geturðu
farið núna?
Hún fann andardrátt lians á kinn
sinni og handleggi hans utan um sig.
Með hálflokuðum augum sá hún hann
beygja sig niður að henni og fann var-
ir hans ....
Skyndilega reyndi hún að rífa sig
lausa. — Mikael, hættu þessu! Við get-
um ekki hegðað okkur svona. Jenný
gæti komið að okkur.
Framhald á bls. 18.
5