Vikan - 23.02.1956, Page 8

sem
Hann leit á
lífið og veröldina
Eitt allsherjar grín
Smásaga eftir Henry Lawson
DAVÍÐ REGAN, JIMMI BENTLEY og ANDl PAGE voru að
bora í Grjótvíkinni, í leit að gullkvarzauðugu lagi, sem átti
að vera einhvers staðar þar í nánd. Það á alls staðar að vera
gulllag einhvers staðar í grendinni; spurningin er bara hvort
það sé á 300 eða mörg þúsund metra dýpi og þá í hvaða átt.
Þeir voru búnir að rekast á æði harða grjótklöpp, ásamt vatni
og það hélt þeim við efnið. Þeir notuðu gamaldags sprengjupúður
og kveikiþráð. Þeir bjuggu til kepp eða skothylki fyrir púðrið
úr sterkum baðmullardúk eða striga, saumuðu saman opið og
bundu það utan um endann á þræðinum. Svo dyfu þeir sprengj-
unni í brædda tólg, til að gera hana vatnsþétta, þurrkuðu bor-
holuna eins vel og þeir gátu, hentu sprengjunni niður í hana
ásamt þurrum sandi og fyrir forhlað höfðu þeir þjappaða leðju
og brotna steina. Árangurinn varð venjulega ljót hola á botni
borholunnar og nokkrar tunnur af brotnu grjóti.
Það var nóg af fiski í víkinni; vatnafiski, þorski, steinbít
og skötu. Öllum þótti þeim fiskur góður og Andi og Davíð
höfðu auk þess gaman af að veiða. Andi gat hangið við veið-
arnar í þrjár klukkustundir samfleytt, ef örlítið nart eða bit
stappaði í hann stálinu öðru hverju — svona á tuttugu mín-
útna fresti. Kjötkaupmaðurinn var líka alltaf fús til að láta
þá fá kjöt fyrir fisk, ef þeir veiddu meira en þeir gátu torg-
að; en nú var kominn vetur og fiskurinn beit treglega á. En
vatnið stóð lágt í víkinni, sem var nú aðeins samansafn
af gruggugum pollum, allt frá holum með nokkrum fötum af
gruggugu vatni í og upp í tveggja metra djúpa polla, svo að
þeir gátu náð fiskinum með því að ausa upp úr minni poll-
unum og grugga vatnið í þeim stærri, þangað til fiskarnir
komu upp á yfirborðið.
Þá datt Davíð snjallræði í hug.
— Því sprengjum_ við ekki bara upp fiskinn í stóra pollin-
um? sagði hann. — Ég ætla að reyna það.
Hann hugsaði málið og Andi kom því í framkvæmd. Andi
sá venjulega um verklegu hliðamar á kenningum Davíðs, ef
þær vom þá framkvæmanlegar og á honum lentu ásakanir og
ertni hinna, ef þær voru það ekki.
Hann bjó til um það bil þrisvar sinnum stærra sprengju-
hylki en þau, sem þeir notuðu á klappirnar. Jimmi sagði að
það væri nógu stórt til að sprengja botninn úr ánni. Innri
sekkurinn var úr sterkum baðmullardúk; Andi stakk endan-
um á 180 sm. löngum kveikiþræði langt ofan í púðrið og batt
síðan opið á pokanum fast utan um hann með snæri. Hug-
myndin var að sökkva hylkinu ofan í vatnið með sprengiþráð-
inn bundinn við flotholt á yfirborðinu, svo að auðvelt væri að
kveikja á honum. Andi dýfði pokanum ofan í bráðið býflugna-
vax, til að gera hann vatnsþéttan. — Við verðum að láta
sprengjuna vera kyrra svolitla stund áður en við kveikjum í
henni, sagði Davíð, svo að fiskarnir geti jafnað sig eftir ótt-
ann, þegar við komum henni fyrir og fari að sniglast aftur í
kringum flotholtið; við verðum því að hafa sprengjuna vel
vatnsþétta.
Utan um sprengjuna vafði Andi svo segldúkspjötlu — eins
og þeir notuðu í vatnspoka — til að gera sprengjuna öflugri,
auðvitað samkvæmt tillögu Davíðs, og utan um það límdu
þeir brúnan pappa, eins og er á „kínverjunum“. Svo lét hann
pappann þoma í sólinni, saumaði tvöfaldan segldúk utan um
og vafði allan vöndulinn með sterkri fiskilínu. Ráðagerðir Davíðs
voru nákvæmar og hann var oft vanur að gera uppfinning-
ar sínar úr engu. Sprengjuhylkið var nú orðið nægilega hart
og sterkt — alveg fyrirtaks sprengja; en Andi og Davíð vildu
ekki eiga neitt á hættu. Andi saumaði aftur utan um sprengj-
una baðmullardúk, dýfði henni í bráðna tólg og vafði gadda-
vírsspotta utan um, deyf henni aftur í tólgina og lagði hana
varlega upp að tjaldhæl, þar sem hann þóttist viss um að finna
hana aftur, með kveikiþráðinn vafinn lauslega utan um. Því
næst gekk hann að eldinum, til að stinga í kartöflur, sem
suðu þar í tinkatli og til að steikja rifjasteik í hádegismat-
inn. Jimmi og Davíð áttu vakt úti við borholuna þennan
morgun.
Þeir höfðu stóran svartan veiðihund — eða öllu heldur of-
vaxinn hvolp, stóran og heimskan ferfættan náunga, sem alltaf
var að flækjast í kringum þá og slá þungri rófunni, sem sí-
fellt sveiflaðist eins og svipa, í fæturnar á þeim. Andlitið á
honum var venjulega eitt bjánalegt, slefandi ánægjubros yfir
hans eigin heimsku. Hann virtist líta á lífið, veröldina, hina
tvífættu félaga sína og sitt eigið hundseðli sem eitt allsherjar
grín. Hann var vanur að sækja hvað sem var og bar mest af
ruslinu, sem Andi fleygði, aftur heim að tjöldunum. Þeir höfðu
átt kött, sem dó í mestu hitunum og Andi fleygði inn í runn-
ana langt í burtu. Snemma einn morguninn fann hvolpurinn
köttinn, um það bil viku eftir að hann dó, bar hann til baka
og lagði hann rétt innan við tjaldskörina, þar sem hann gerði
bezt vart við sig, þegar félagar hans vöknuðu og byrjuðu að
þefa tortryggnislega út í kæfandi molluna, sem fylgdi sólar-
upprásinni. Hann var líka vanur að sækja þá, þegar þeir voru
að synda. Þá stökk hann út í vatnið á eftir þeim, tók hend-
ina á þeim upp í sig og reyndi að synda með þá, en klóraði
bara nakta líkama þeirra með klónum. Þeim þótti vænt um
hann vegna léttlyndis hans og heimsku, en ef þeir ætluðu
að skemmta sér við að synda, þá urðu þeir að binda hann
heima við tjöldin.
Hann fylgdist af áhuga með því um morguninn þegar Andi
var að búa til sprengjuna og tafði hann heilmikið með því að
reyna að hjálpa til; en um hádegisbilið þaut hann út á námu-
staðinn, til að athuga hvemig Davíð og Jimma gengi og
til að skokka með þeim heim í matinn. Andi sá til ferða þeirra
og setti pönnuna með rifjasteikinni yfir eldinn. Andi var mat-
Tízkumærin kann bezt við sig í frumskógunum
JEAN UEDLOFF hoitir stúlka,
sem í rauninni lifir tveimur
lífum. I>að er auðvelt að trúa
því, að þessi hávaxna, laglega
stúlka iifi á þvl að sýna fatnað
á tízkusýningum í París og Bóm.
Hitt er erfiðara að skilja, að hún
sé líka vel metinn Iandkönnuður.
Hún er fædd og uppalin í New
York. Þegar hún fór f skemmti-
ferð til ltalíu fyrir þremur árum,
hafði það aidrei hvarflað að henni
að gerast landkönnuður. A Italiu
kynntist hún á hinn bóginn AI-
fonso Vinci og Enrico Middleton,
sem orðnir voru kunnir fyrir
gimsteinaleit sína f frumskógum
Venezuela. I>eir sögðu henni, að
þeir væru að leggja upp f leið-
angur tíl Paraguay, og væri ferð-
in í þetta skipti einkum farin f
þeim tilgangi að safna sjaldgæf-
um plöntum. Þegar henni bauðst
það, féllst hún á að slást í förina.
Þegar leiðangurinn lagði inn í
frumskógana, byrjaði Vinci og
aðrir að efast um, að hún gæti
haldið lengra, en Jean vakti furöu
þeirra aUra með hugrekki sínu.
Hún virtist satt að segja ekki
kunna að hræðast hin ægilegu
viUidýr, sem sífeUt urðu á vegi
þeirra.
„1 skógunum er ég algerlega
kvíðalaus,“ tjáði hún mér. „Ég
veit ekki, hvernig á þvf stendur,
því að ég er ekki fyrr komin til
borganna aftur en ég verð svo
taugaóstyrk, að ég á bágt með
að borða.“
Eitt sinn var hún umkringd
villimönnum af kynflokki þeim,
sem talinn er grimmastur og blóð-
þyrstastur í Paraguay. í>eir veif-
uðu spjótum sfnum og bogum,
voru málaðir frá hvirfli til Uja
og dönsuðu vitfirringslegan strfðs-
dans f kringum hana. Jean stóð
hin rólegasta og horfði á aöfar-
irnar, rétt eins og hún væri stödd
í meinlausu kaffiboði. Þegar þessu
hafði farið fram um hríð, þreytt-
ust viUimennimir á dansinum og
hurfu f skóginn án þess að gera
henni mlnnsta mein.
1 leiðangursferðinni tókst Jean
að ná pínulitlum apa lifandi. Hún
kallar hann Fmcchi og hann fylg-
ir henni. hvert sem hún fer. Oft
ber hún hann á öxlinni, þegar hún
fer út að ganga. „Ég veit ekki
hvað ég gerði án hans,“ segir hún.
„Hann er ótrúlega mikill mann-
þekkjari."
Ég hitti Frucchi fyrst f hinu
annáiaða Greco veitingahúsi í
Róm. Hann var grunsamlega
stilltur, rétt eins og hann væri
feiminn innan um allt þetta stáss.
Svo leit ég niður fyrir mig og
sá, að hann var búinn að taka
einn rauðu fauelspúðanna og rffa
stærðar gat á hann. Við flýttum
okkur að taka tU fótanna.
Nú er Jean að undirbúa nýjan
leiðangur. Hún iðar af óþolin-
mæði. Hún viU komast inn f skóg-
ana aftur. „Ég hef kynnzt fleiri
villimönnum hér í Róm en þar,“
tjáði hún ftölskum fréttamanni
fyrir skemmstu.
— BRIAN GLANVILLE.
*
v
8