Vikan - 05.07.1956, Page 7

hann aðeins ætlað að strá um sig birtu og yl,
en var nú orðinn hjónadjöfull í skilnaðarmáli.
Kvenpersónan virtist samt sem áður ekki af
baki dottin. Hún var upplitsdjörf og hnarreist,
og hún horfði fast beint framan í dólginn —
gegnum gleraugun.
„Segið mér bara að gamni,“ sagði hún, „hvar
þið haldið að þið séuð, góðir menn?"
„Hvar við höldum við séum?“ sagði dólgur-
inn. „Við höldum ekkert um það, hvar við séum.
Við erum i íbúð 4A. Og þér eruð frú Silfurs.
Og ég er frá spæjarastofnuninni „Vöku“. Og
ég starfa samkvæmt fyrirskipunum frá eigin-
manni yðar. Finnst yður ekki gaman? Nú getið
þér hlegið!"
„Það get ég,“ sagði stúlkan. „Hg er ekki frú
Silfurs. Hg er ógift. Og þetta er ekki 4A, þetta
er 4B."
Dólgurinn tók andköf. Hann minnti Tedda á
Jósep, frænda sinn, þegar hann gleypti vondu
ostruna. Greinilega sama viðbragðið.
„Getur það verið, að við höfum ráðizt inn í
ranga íbúð?“ sagði hann forviða.
„Einmitt það, sem ég er að segja yður.“
„Hanga íbúð?“
„Ranga íbúð.“
Það varð þögn.
„Á ég að segja ykkur nokkuð," sagði annar
aðstoðarmaðurinn, talsvert snjall náungi, fljótur
að fatta. „Við höfum ráðizt inn og verið í
rangri íbúð."
„Það var og,“ sagði hinn. „I rangri íbúð."
Teddi segir mér, að þeir hafi tekið vonbrigð-
unum karlmannlega.
Þeir tóku hattana að vísu ekki ofan og þeir
héldu áfram að reykja vindlana, en þeir héldu
til dyra. Og brátt fóru þeir út úr ibúðinni, og
til þess síðasta var dólgurinn að halda því ákaft
fram, að þetta væru fyrstu mistökin, sem hann
hefði gert í tuttugu ár.
Og allt þess háttar, á ég við. Þið skiljið, hvað
ég á við — ekki satt?
Hann fékk nú ekki tækifæri til að koma með
söguna yfir melónunum og engiferinu, því að
Broddi gamli þurfti heldur betur að hella sér
yfir sósíalistapakk, sem hefði ráðizt fruntalega
á lávarðadeildina. Þegar kom að kótelettunum
og kartöflustöppunni, byrjaði Magga að tala
fjálglega um sál Ameríku. Það var sannast að
segja ekki fyrr en komið var að kaffinu, að
honum tókst að komast að.
„Heyrið þið," sagði Teddi og gaut augunum
til lávarðarins, „það var nokkuð afskaplega
fyndið, sem kom fyrir mig í morgun. Þið deyið
af hlátri. Sprengið utan af ykkur lífstykkin."
Og þegar hann hafði kveikt sér kæruleysis-
lega í sígarettu, hóf hann frásögnina.
Hann sagði hana vel. Þegar hann hugsaði
til þess, sagðist hann ekki muna til að sér hafi
nokkurn tíma tekizt betur með sögu; hann hafi
kreist safann úr henni til síðasta dropa, ef svo
mætti segja. Hin alvarlegu og eftirtektarsömu
andlit áheyrendanna hvöttu hann aðeins til að
leggja sig ennþá betur fram. Hann skildi vel
sjálfstillingu þeirra. Hann gerði sér ljóst, að
þau gerðu sér ljóst, að svona saga var ekki til
þess að eyðileggja með flissi. Menn stilla sig
þar til þeir skella upp úr í lokin.
Og þá skyndilega — hann vissi ekki almenni-
lega hvenær — læddist yfir hann sú tilfinning,
að sagan fengi ekki eins stórkostlegar undir-
tektir og hann hafði vonað. Honum fannst loftið
einhvern veginn lævi blandið. Þið vitið hvernig
það er að fá veikan hljómgrunn. Broddi gamli
leit dáltíið svipað út eins og froskur, sem væri
mikið niðri fyrir, og það var undarlegur glampi
i augunum á Möggu.
Þegar hann hafði lokið sögunni, varð alllöng
þögn. Magga leit á Brodda gamla. Broddi gamli
leit á Möggu.
„Ég skil ekki almennilega, Teitur," sagði
Magga að lokum. „Þú segist ekkert hafa þekkt
þessa stúlku?"
„Nú, já,“ sagði Teddi.
„Og þú ávarpaðir hana á götunni?"
„Nú, já," sagði Teddi.
„Einmitt," sagði Magga.
„Ég kenndi í brjósti um hana," sagði Teddi.
„Einmitt," sagði Magga.
„Ég sárvorkenndi henni, satt að segja."
„Einmitt," sagði Magga.
Broddi gamli dró þungt andann og hálffnæsti.
„Er það venja þín, má ég spyrja", sagði hann,
„að stofna til kunningsskapar á götum úti við
ungar manneskjur af veikara kyninu?"
„Þú verður að muna, faðir minn", sagði Magga,
með röddu sem hefði getað fengið eskimóa til
að hríðskjálfa, „að þessi stúlka hefur sennilega
verið mjög falleg. Margar New Yorkstúlkur eru
mjög fallegar. Það skýrir auðvitað framkomu
Teits."
„Falleg! Ekki alveg," hrópaði Teddi. „Þetta
var bölvuð náttugla.
„Einmitt," sagði Magga.
„Ekkert nema gleraugun og vantaði gersam-
lega allan kvenlegan yndisþokka."
„Einmitt", sagði Magga.
„Og þegar ég sá hennar veikbyggða likama
vera að kikna undan þessu orkan stóra tösku-
bákni. Ég held", sagði Teddi særður, „að þegar
þú vissir, hvernig í málinu lægi, mundirðu
gleðjast og þakka Guði fyrir að eiga svona
hjartagóðan og vildarlegan kærasta."
„Einmitt," sagði Magga.
Það varð aftur þögn.
„Ég verð að fara, faðir minn," sagði Magga.
„Ég þarf að fara í nokkrar búðir."
,,Á ég að koma með þér? sagði Teddi.
„Ég kýs heldur að vera ein," sagði Magga.
„Ég verð að fara," sagði Broddi gamli. „Ég
þarf að hugsa."
„Hugsa? sagði Teddi.
„Hugsa", sagði Broddi gamli, „hugsa alvar-
lega. Hugsa mjög alyarlega. Afskaplega alvar-
lega. 1 raun og sannleika þarf ég að hugsa mig
vel um.
„Við lofum Teiti að ljúka við sígarettuna
sína,“ sagði Magga.
„Já,“ sagði Broddi gamli." Við iofum Teiti
að ljúka við sígarettuna sína.“
„En hlustið á mig,“ grátbað Teddi.
„Ég get svarið, að hún leit út eins og fugla-
hræða,' sem stjómin hafði fengið til að fæla
burt krákur af kornökrunum í Minnisóda."
„Einmitt," sagði Magga.
„Einmitt", sagði Broddi gamli.
„Komdu, faðir minn," sagði Magga.
Og Teddi greyið varð einn eftir og leið alls
ekkert afskaplega vel.
Það var venja Tedda — mjög skynsamleg venja
ef satt skal segja — að bera á sér, hvert sem
hann fór, I bakvasanum litla og ljúfa flösku af
hinum eina rétta og áhrifaríka Daggardropavökva.
Kunningjar, sem hann hafði kynnzt eftir hann
kom til New York, höfðu mælt með þessu og
bent á, að menn vissu aldrei nema þeir þyrftu á
því að halda. Hans fyrsta verk, þegar skötu-
hjúin höfðu yfirgefið hann og bráð hafði dálítið
af honum, var þess vegna að taka fram flöskuna
og fá sér einn.
Áhrifin voru fljótvirk. Sljóleikinn vék fyrir
skarpleikanum. Og eftir nokkra litla í viðbót
fór brátt aftur að rofa til hjá honum.
Hann gerði sér full ljóst, að allt, sem gera
þurfti, var að leiða ungfrú 'Jennings fram á
sjónarsviðið. Kærustur hafa alveg sérstakar og
ákveðnar skoðanir á riddaraskap kærastans við
kvenmenn I kröggum. Ef kvenmaðurinn er
hversdagslegur, þá er hann góður strákur og á
allt hrós skilið. En séu þær laglegar, þá er hann
anzvítans óhræsi, sem gjörir svo vel og fær
hringinn sinn og ástarbréfin endursend með
fyrstu póstferð.
Það eina rétta var því bersýnilega að fara
aftur til Sextugasta og níunda strætis, finna
stúlkuna Jennings, og leiða hana fyrir Möggu.
Hann var sannfærður um, að einungis við að
sjá hana, myndi Magga algerlega sýkna hann.
Auðvitað varð þetta að gerast með lægni. Ég
á við, að menn geta ekki bara farið til tiltölulega
ókunnugrar stúlku og beðið hana að koma og
hitta kunningja sína, svo að þeir síðarnefndu
geti sjálfir, með eigin augum gengið úr skugga
um, hvað hún sé frámunalega Ijót og fráhrind-
andi. En Teddi, sem nú var fullur af hinum
ágæta Ódáinsvökva, kippti sér ekki upp við
erfiðið. Allt sem þurfti var dálítil lægni.
„Einn, tveir!" sagði Teddi við sjálfan sig.
„Áfram gakk!" Og að hans áliti átti það ekki
illa við.
Það var indælisblíða um kvöldið, þegar Teddi
steig inn i leigubifreiðina fyrir utan Ritzhótelið
og hélt áleiðis út í borgina. Hann fór úr í Sex-
tugasta og níunda stræti og herti sig upp með
sýnilegum erfiðismunum og lagði í að klöngrast
upp alla himnastiga. Og brátt stóð hann við
dyrnar á ibúð 4 B og hringdi bjöllunni.
Enginn svaraði. Hann hringdi aftur. Hann
barði. Hann gekk jafvel svo langt að sparka í
hurðina. En engin sála gerði vart við sig, svo
að eftir stundarkorn neyddist hann til að álykta,
að kvenmaðurinn Jennings væri ekki heima.
Teddi hafði ekki gert ráð fyrir þessum mögu-
leika, og hann hallaði sér snöggvast upp að
veggnum og fór að íhuga, hvað nú skyldi taka
til bragðs. Hann hefði rétt komizt að þeirri niður-
stöðu, að ekki væri um annað að ræða en hypja
sig burt og líta inn seinna, þegar dyrnar beint
Er þau höfðu hlegið hjartanlega að þessu
skringilega atviki, fór Teddi og fékk sér leigu-
bil og hélt til Fertugasta og sjötta strætis, því
að hann ætlaði að borða með Brodda gamla og
Möggu á Ritz-hótelinu og var þegar orðinn dá-
lítið of seinn.
Allan tímann á leiðinni þangað kímdi hann
með sjálfum sér, þegar hann hugsaði til þess,
hversu bráðskemmtilega sögu hann hefði að
segja þeim. Myndi hækka hann í áliti, hugsaði
hann.
Ef það var nefnilega einhver ljóður á þeim
óskipta unaði að vera trúlofaður Möggu P., var
það sú staðreynd, að væri hann með henni og
föður hennar, fannst honum stundum dálítið
erfitt að halda uppi samræðum.
Eins og þið vitið, er Teddi fugl, sem getur
verið lífið og sálin í samkvæmum, þegar svo
ber undir. Gefið honum fáein hanastél og hann
segir þær sprenghlægilegustu sögur og óborgan-
legustu brandara, sem hugsazt getur. En þar
sem þær aðstæður voru ekki fyrir hendi, þegar
hann borðaði með Brodda gamla, var hann oft
dálítið málstirður við þau tækifæri.
Og þar sem menn kæra sig ekki um, að til-
vonandi tengdafaðir þeirra sé farinn að álíta
þá kjánalega steingervinga, fagnaði hann þessu
tækifæri til að sýna, að hann gæti sagt fjör-
lega og gáfulega frá.
Ef sagan um morgunævintýrið, eins og hann
hugsaði sér að segja hana, fengi ekki gamla
manninn til að hósta og veltast um að hlátri,
þá þætti honum helvíti hart.
Og sama átti við um Möggu.
Stórkostlegt! Stórkostlegt! Heyrið þér hérna,
hr. milljónari. Þetta er tilvonandi tengdasonur
minn Teitur Björnes. Afarskemmtilegur ungur
maður. Biðjið hann að segja yður söguna um
leynilögreglumennina í skökku íbúðinni. Þér mun-
uð springa af hlátri. Við höfum öll mjög mikið
álit á Teiti Björnes."
7