Vikan - 30.05.1957, Blaðsíða 10

EKKERT TIZKUTILDUR A FJOLLUIVI
— Bandarísk húsmóðir rabbar um ferðalög og ferðafatnað —
JÆJA, nú er sumarið að
koma í allri sinni dýrð, og
fólk er byrjað að hugsa til
ferðalaga. Húsmæðurnar líka.
Ég er húsmóðir, „um þrítugt“
og á þrjú börn. Af því ég hef
talsverða reynslu af ferðalög-
um, langar mig að rabba dálít-
ið við ykkur um listina að ferð-
ast. Og það er bezt ég taki það
fram strax, að það er talsverð
list.
Ég ætla þá að byrja á því að
lýsa yfir þeirri skoðim minni,
að ánægðustu húsmæðurnar
sem ég hef kynnst, eru með
„ferðasýkilinn" í blóðinu. Ég á
bágt með að trúa því að það sé
eintóm tilviljun. Það er haft
eftir læknum, að útivist sé holl,
'Og það leiðir þá af sjálfu sér,
að ferðalög um fjöll og fim-
indi eru feiknholl.
Það er mesti misskilningur
(og sorglega algengur) að að-
eins ungt fólk geti ferðast. Til
að byrja með: hvenær er fólk
„ungt“? Fyrir tveimur til
þremur áratugum var litið svo
á, að fyrir fertugri konu væri
farið að halla undan fæti. Nú
dettur fáum í hug að neita því,
að sé hún við góða heilsu og
hafi hún lifað heilbrigðu lífi,
þá sé hún upp á sitt bezta um
fertugt — eða eigi jafnvel sitt
bezta eftir.
Ég legg á þetta talsverða
áherzlu, af því ég er þeirrar
skoðunar, að allar húsmæður
sem vetlingi geta valdið, eigi
að leggja land undir fót á siunr-
in. Eg þekki fimmtugar hús-
mæður, sem það gera. Og eina
í útilegu upp í Klettafjöll og
tóku mig með sér. Þegar ég
varð þreytt, sat ég á bakpoka
föður míns.
Hvernig á maður að ferðast
um óbyggðir án þess að sjá eft-
ir öllu saman eftir fyrsta dag-
inn?
Svarið er einfalt: Maður á
eða tvær um sextugt. Og eina,
sem komin er hátt á sjötugs-
aldur!
Við hjónin og börnin okkar
notum sumarfríið til þess að
dusta af okkur borgarrykið.
Við förum ekki til annarrar
borgar og fáum inni í gisti-
húsi. Við förum upp í sveit,
þangað sem grasið grær og
vindurinn þýtur um trjátopp-
ana og lækirnir hoppa og
skoppa niður hlíðarnar.
Eg hef verið að ferðast síð-
an ég var fjögra ára. Þá datt
foreldrum mínum í hug að fara
Kindakjöt í káli.
J.14 kg\ kjöt, 1 lítið hvítkálshöfuð, 3 mat-
skeiðar hveiti, % matskeið heill pipar, 1
matskeið salt, vatn.
Af kálinu eru tekin ystu blöðin og kálhöfuðlð
síðan skorið í f jóra parta. Soðið í lögum þannig
að feita kjötið er látið fyrst (neðst) í pottinn,
þá lag af káli, þá lag af kjöti o. s. frv. A hvert
kjötlag er stráð salti og hveiti. Vatn er látið
fljóta vel yfir það, sem i pottinum er. Soðið í
2—2y2 klukkustund. 1 þennan rétt má einnig
nota svínakjöt.
Soðinn lax.
1 kg. lax. Salt. 1 lárberjablað. 4 plpar-
korn.
Laxinn er hreinsaður og skafinn, látinn yfir
eld í kalt vatn ásamt lárberjablaðinu og pipar-
kornunum, soðinn í hálfa klukkustund. Syrjan
tekin ofan af pottinum. Laxinn er framreiddur
á samanlögðum pentudók, skreyttur með sítrónu-
sneiðum. Borðaður með eggjasósu og soðnum
kartöflum.
Rúgbrauðsbúðingur.
6 matskeiðar þurrt rifið rúgbrauð, rjómi,
50 gr. smjör, 50 gr. sykur, % tesk. st.
kanel, 4 eggjahvítur.
Rúgbrauðið er rifið mjög smátt og sigtað, síð-
an hrært út í svo miklum þeyttum rjóma, að
það verði þykkur grautur. Bræddu smjöri, sykri,
kanel og eggjahvítunum vel þeyttum er bland-
að saman við. Soðið við gufu í 1(4—2 klukku-
stundir í vel smurðu búðingsmóti. Framreiddur
með þeyttum rjóma.
MAT-
seðillínn
að láta allt tízkutildur eiga
sig.
Ferðalangur í óbyggðum er
útilegumaður. Útilegumenn
hafa aldrei haft efni á því
heilsu sinnar vegna að klæða
sig eftir tízkublöðum. Sama
gildir um ferðamanninn. Hann
verður að klæða sig eftir veðr-
áttunni, en ekki með það fyrir
augum að komast í blöðin sem
„bezt klæddi ferðalangurinn á
fjöllum."
Það gefur naumast að líta
ömurlegri sjón en þetta sauð-
þráa fólk, sem aldrei getur
numið þann einfalda sannleika,
að fjallabrúnir og borgar-
stræti eiga ekkert sameigin-
legt. Ég hef séð ungar konur
liggjandi á börum í óbyggðum
með reifaða fætur. Þær höfðu
reynt að ganga á fjöll í svo-
kölluðum gönguskóm; nema
hvað ,,gönguskómir“ reyndust
fremur fyrir augað en fæt-
urna.
Ég hef mætt fílefldum karl-
manni uppi í óbyggðum — fár-
veikum, af því hann hafði
gleymt að taka það með í reikn-
inginn, að maður þarf skjólbetri
fatnað hundrað mílur frá næsta
gistihúsi heldur en í einhverju
aðalstrætinu, þar sem hægt er
að skjótast inn í næsta hús til
þess að standa af sér skúr.
Ég hef séð óteljandi ferðalög
fara út um þúfur vegna þess að
kvenfólkið að minnsta kosti
meðal þátttakendanna var of
„fínt“ til þess að sýna sig í
ósviknum ferðafatnaði.
Jæja, ferðafatnaður er auð-
vitað misjafnlega klæðilegur,
og því skyldu þær konur forð-
ast óbyggðaferðir eins og heit-
an eldinn, sem halda að helzti
tilgangur slíkra ferðalaga sé
að ganga í augun á karlmönn-
unum. Það er mesti misskiln-
ingur. Maður ferðast til þess
að njóta náttúrunnar, til þess
að losna við skarkala daglega
lífsins, til þess að vera frjáls.
Og það er ekki hægt að njóta
náttúrufegurðarinnar og frið-
sældarinnar og frelsisins skjálf-
andi af kulda!
Ég lærði snemma að búa mig
í óbyggðaferðir. Ég setti mér
þessa reglu: Þú verður að hafa
með þér þessháttar fatnað, að
þér geti liðið sæmilega að
minnsta kosti, þótt það rigni
eldi og brennisteini.
En fullnuma varð ég ekki í
listinni fyrr en í Kóreu. Þegar
maðurinn minn var kvaddur í
stríðið, kom ég baminu okkar
(þá var það aðeins eitt) í fóst-
ur hjá foreldrum minum og
bauðst til að fylgja homun. Ég
hafði hjúkrunarkonumenntun,
það er of langt mál að segja
frá því hvernig við hjónin fór-
ur að þessu, en endirinn varð
sá, að ég komst til Kóreu
fjórum mánuðum á eftir mann-
inum mínum.
Vetur í Kóreu er enginn
barnaleikur, síst þegar til þess
er ætlast af mönnum, að þeir
hafist við úti á viðavangi, og
fyrstu dagarnir voru erfiðir,
eftir að hjúkrunarkvennasveit-
in, sem ég var í, nálgaðist víg-
stöðvarnar. Mér leist ekki á
blikuna. Ég vissi það ekki þá,
hve mikinn tíma og erfiði
bandaríski herinn hafði lagt í
það að rannsaka, hverskonar
fatnaður væri hentugastur í
vetrarhernaði.
Sama daginn sem við hjúkr-
unarkonurnar komum til hjúki-
unarstöðvarinnar fengum við
vígvallarbúninga. Síðan átti það
fyrir mér að liggja að sofa í
tjaldi í grimmdargaddi, að
ferðast í öskubyl á opnum vöru-
bílum og að lifa í tjaldbúðum
þar sem leðjan var upp í ökla
vikum saman í vorleysingun-
um.
Það er skemmst frá að segja,
að mér varð aldrei kalt. Fatn-
aðurinn, sem herinn fékk mér,
miðaðist við svona líf. Það
bjargaði ekki einasta lífi mínu,
heldur tugþúsunda hermanna.
Hvernig áttu að klæða þig í
ósvikna óbyggðaferð? Ég skal
segja þér, hvemig fatnað við
notum í minni fjölskyldu. Ég
tek það fram, að hann miðast
við það, að við komum ekki til
byggða — eða þurfum ekki að
koma til byggða — í þrjár til
fjórar vikur.
Bömin okkar þrjú eru í
sterkum vinnufötum, buxum og
blússu. Þau eru í reimuðum
stígvélum, og við gætum þess
vandlega, að þau passi ná-
kvæmlega. Auk þess hefur
hvert barn olíukápu og gúmmí-
stígvél og þykka peysu, ullar-
nærfatnað til skiptanna og
tvenna sokka. Úr þessu búum
við til dálítinn pinkil, sem
barnið getur borið á bakinu.
Framhald á bls. llt.
10
VIKAN