Vikan - 27.06.1957, Side 6

ELLERY QUEEN SAKAMÁLASAGA
Frú Hood ætlaði sannarlega að lifa lengur — og þó var hún myrt
T^INA minnisstæðustu morðþrautina, sem Ellery hefur glímt
við, kallar hann: Eitrið og ekkjurnar þrjár.
Tvær þessara ekkna voru systur: Penelope, sem/ bar alls
enga virðingu fyrir peningum, og Lyra, sem bar mikla virð-
ingu fyrir peningum; en þar af leiddi auðvitað, að báðar voru
fégráðugar. Báðar höfðu gifst ungar og illa, báðar höfðu skilið
við mennina sína og báðar höfðu horfið heim til föðurhúsa
aftur, þar sem Theodore gamli Hood tók þeim opnum örmum,
því að honum þótti vænt um dætur sínar. Hann var eftir á að
hyggja forríkur, og kann það að hafa flýtt fyrir systrunum heim;
því að hann var örlátur á fé við þær.
Svo illa tókst þó til, að skömmu eftir að Penelope og Lyra
settust að á nýjan leik í húsi föður síns, tók hann upp á því
að giftast aftur. Seinni konan hans var svipmikil og rösk
og lét ekki ganga ofan í sig. Systumar tóku henni fálega, og
hún svaraði í sömu mynt. Ekki leið á löngu þar til það ríkti
ósvikið ófriðarástand á heimilinu. Theodore gamli var milli
tveggja elda í ellinni og þráði þó ekkert fremur en frið. Að
lokum hotnaðist honum friðurinn þegar hann hrökk upp af,
og þá voru ekkjurnar semsagt orðnar þrjár.
Kvöld eitt, nokkru eftir andlát föðurs þeirra, boðaði vinnu-
kona þær Penelope og Lyru niður í stofu. Þar var mættur lög-
fræðingur fjölskyldunnar, hátíðlegur maður að nafni Strake.
Þær höfðu sjaldan eða aldrei séð hann jafn hátíðlegan á
svip. Þeim varð satt að segja hverft við. Han bað þær að fá
sér sæti. Systurnar litu hvor á aðra og sögðust kjósa að standa.
Andartaki seinna birtist Sarah Hood og studdist við lækni
fjölskyldunnar, dr. Benedickt.
Hún horfði með hæðnissvip á systurnar. Hún var óvenjuföl.
Hér
er
sönnunin!
EINS og frá var skýrt í Póstinum í síðustu VIKU, hafa
hvorki meira né minna en tveir lesendur orðið til þess að
skrifa okkur í Jæssum mánuði og spyrjast fyrir um það,
hvort konur gerðust nolíkumtlma nautabanar. Annar fyr-
irspyrjandinn vildi fá vitneskju um Jætta, eftir að hafa
deilt rnn það í heilt kvöld í saumaMúbbnum. Jæja, hér
getum við birt mynd, sem sannar „svart á hvítu“, að
kvenfólk fæst reyndar við nauta-at, þó að algengt sé það
ekM. Stúlkan heitir Pat McCormick og er nautabani í
Mexiko. Myndin er tekin í Tijuana. Þetta fór ekki eins
illa og til horfðist. Hom nautsins kræktist bara í skyrtu
Pats og hún slapp ómeidd.
Svo sagði hún: ,-,Dr. Benedict og herra Strake munu segja það
sem þeim býr í brjósti, og síðan ég.“
„I síðastliðinni viku,“ hóf dr. Benedict mál sitt, ,,kom fóstra
ykkar til mín til skoðunar. Hún er vön að gera það árlega.
Þegar tillit er tekið til aldurs hennar, fannst mér hún við
ótrúlega góða heilsu. Þó brá svo við, að hún var orðin veik daginn
eftir, talsvert veik. Ég hugði, að um einhverskonar vírus-sjúk-
dóm væri að ræða. Frú Hood var þó á öðru máli. Mér fannst
hugmynd hennar óneitanlega fjarstæðukennd. Þó krafðist hún
þess, að vissar prófanir yrðu gerðar. Ég framkvæmdi þær, og
hún hafði rétt fyrir sér. Henni hafði verið byrlað eitur.“
Penelope varð náföl í framan, Lyra eldrjóð.
„Ég efast ekki um,“ hélt Benedict læknir áfram og horfði'
á systurnar til skiptis, ,,að þið skiljið núna, hversvegna ég verð
að vara ykkur alvarlega við því, að framvegis mun ég fylgjast
mjög nákvæmlega með heilsufari fóstru ykkar. Ég mun taka
hana til daglegrar skoðunar.“
„Herra Strake, þér eruð næstur,“ sagði frú Hood og brosti.
„Samkvæmt erfðaskrá föður ykkar,“ sagði Strake og sneri
sér að systrunum, „er ykkur séð fyrir hóflegum lífeyri. Megnið
af tekjunum af eignum föður ykkar sáluga mun hinsvegar
renna til frú Hood meðan hún lifir. En við andlát hennar, skipt-
ist allur arfurinn jafnt á milli ykkar. Hann mun samtals nema
um tveimur milljónum dollara. Með öðrum orðum, þið eruð
einu persónurnar í veröldinni, sem munu hagnast á dauða fóstru
ykkar. Og eins og ég hef þegar tjáð henni og dr. Benedict —
ef það, sem hér hefur gerst, endurtekur sig, mun ég ekki hika
við að snúa mér til lögregunnar."
„Gerðu það strax!“ hrópaði Penelope.
Lyra þagði.
„Jú, ég gæti gert boð eftir lögreglunni strax, Penelope,”
sagði frú Hood og brosti þurrlega, „en þið eruð báðar mjög kæn-
ar og árangurinn yrði ef til vill enginn. Öruggast væri auðvitað
fyrir mig að vísa ykkur á dyr. Því miður kemur erfðaskrá föður
ykkar í veg fyrir, að ég geti það. Seisei, ég skil svosem ósköp
vel, að þið skulið gjarnan vilja losna við mig. Þið eruð eyðslu-
seggir og finnst ég eflaust ekki sjá ykkur fyrir nógum pening-
um. Þar að auki langar ykkur báðum að giftast aftur, og ef
þið ættuð sinnhvora milljónina, tækist ykkur kannski að ná
ykkur í eiginmenn."
Gamla konan laut nær þeim. „En ég hef sorgarfréttir að
segja ykkur; Móðir mín var 99 ára, þegar hún andaðist, fað-
ir minn 103 ára. Dr. Benedict tjáir mér, að ég geti hæglega lifað
í þrjátíu ár í viðbót, og það er ég staðráðin að gera.“ Hún
stóð hægt á fætur. Brosið var enn á vörum hennar. „Satt að
segja hef ég gengið svo frá hnútunum,“ sagði hún, „að harla
ólíklegt er, að ykkur takist að flýta fyrir mér.“ Og með það
fór hún.
Nákvæmlega viku seinna sat Ellery við rúmgafl frú Hoods
í viðurvist læknisins og lögfræðingsins.
Henni hafði aftur verið byrlað eitur. Til allrar hamingju
hafði dr. Benedict þó uppgötvað það nógu tímanlega.
Ellery laut nær gömlu konunni, sem var náföl og tekin.
„Þessar varúðarráðstafanir yðar, frú Hood —“
„Ég er búin að segja yður,“ hvíslaði hún, ,,að þetta er óskilj-
anlegt."
„Og þó,“ sagði Ellery einarðlega, „var yður gefið eitur. Nú
skulum við halda áfram. Þér létuð setja grindur fyrir svefn-
herbergisgluggana og nýjan lás fyrir dyrnar, og þér berið
alltaf lykilinn á yður. Þér hafið sjálfar keypt í matinn. Þér haf-
ið sjálfar matreitt hérna í herberginu, og hér hafið þér borðað
einsamlar. Það líggur þá í augum uppi, að ógerlegt hefur verið
að koma eitrinu í matinn.
„Þar að auki segist þér hafa keypt nýjan borðbúnað og
ný matreiðluáhöld, hafa geymt þetta hérna í herberginu og að
enginn hafi getað snert það nema þér. Þá er augljóst, að eng-
6
VIKAN