Vikan - 15.01.1959, Blaðsíða 9

— Þegar vlð riðum í Cameilhan, varstu vön
að binda upp fallega hárið þitt, svo það leit út
eins og tagl á vagnhesti. Það var oft í megnustu
óreiðu, þegar við komum heim.. .
Hún afneitaði þessu hálfkveðna tilboði með því
að banda frá sér.
— Nei, þakka þér, geturðu ekki farið einn upp
í sveit?
Hann laut höfði og . . . — Þeir hafa ekki að-
eins varað mig við stjórnmálum, þú veizt að það
er einhvernveginn þannig í París, að hjónabands-
skyldan tekur hlægilega lítinn híuta sólarhrings-
ins.
— Þú segir ekki, og það yrði engu betra i
— Ég hef aldrei hikað við, hugsaði hann með
sér, — aö kasta mér út i örbirgðina, ef ég hef
verið á flótta. Hvað er hann að segja? Hann
er ennþá að tala um Marianne.
— Ég sver þér, þegar ég lá fyrst í rúminu með
þennan rósföla líkama við hlið mér og ilminn,
sem lagði að vitum mér, fannst mér loksins bú-
inn að höndía þá eilífðarinnar sælu, sem okkur
tókst aldrei að öðlast" nema með höppum og
glöppum. Annars er bezt að ég komi mér beint að
efninu: Þú veizt það Júlía mín, að læknamir
hafa bannað mér að búa lengu rhér í borginni
og ég fer sennilega til vinar míns í Normandie
eftir svosem vikutima. Áður en ég fer langaði
FVRNAR
ÁSTIR
Deauville. Þar fara alhr seint að hátta. En í svelt-
inni...
Júlía gat haldið niðri í sér hlátrinum með
erfiðismunum.
— Sögðu þeir konunni þinni, að þú yrðir . . .
að hafa hemil á þér?
— Nei, ertu frá þér, ég kom i veg fyrir það.
Ég tek sjálfur að mér að tilkynna slíkt.
— Hvað heldurðu að hún segi?
— Ekkert svo sem, hún fer bara inn i annað
herbergi og heldur sig þar. Á nóttunni þegar
tunglið er fullt eða lykt af nýslegnu heyi angar
að vitimum, fer hún eins langt burtu frá mér
eins og hún getur, en ekki svo fljótt, að ég sjái
ekki hverjar tilfinningar hennar eru. Hættu að
hlæja, gálan þín, eða ég hendi blekbyttunni i
höfuðið á þér. Þetta er blekking, hvort sem er,
sagði hann kuldalega.
— Og . . . hvað með skilnaðinn . . .
Of fljótt . . .
— Ég á hreint ekkert sjálfur.
Hann varð aftur reiður og hrópaði: — Guð
almáttugui', i rauninni er ég ekki að krefjast
neins sérstaks. Þessir milljón frankar voru Beck-
ers eign, vextirnir af gjöfum Beckers, þú gafst
mér þá og það hefði verið laglegt ef ég hefði
neitað að taka við þeim.
— Ég er á sama máli, en þetta voru alveg
eins mínir peningar og ég hafði rétt til að gefa
þá. En hvernig get ég gefið peninga Mai'ianne.
— Við rpundum skipta þeim með okkur, ég
á við að ég mundi gefa þér eitthvað af þeim,
sagði hann barnalega.
Júlía brosti, þi'átt fyrir hvernig henni var
innanbrjósts.
Espivant var nú orðinn sannfærður um, að
hann mundi fá hana til að samþykkja og sneri
sér vafningalaust að kjarna málsins:
— Peningar Marianne, — ættu að vera —
almannafé. Þetta er skuggalegt og dularfullt fé
og um það leika hrævareldar og það hringlar i
þeim eins og hlekkjum fanga í saggasömmn
klefum neðanjarðardýflissu. Ein milljón er aðeins
ein lítil háræð af öllum þessum miklu fjársjóð-
um.
Hún lagði við hlustir og skalf og titraði. Hið
æfða eyra hennar skynjaði hina leyndu reiði og
hina ólæknandi kæti og framar öllu andúðina á
þvi að vera fátækur á ný.
mig bara til að sjá þig og fá þig til að fram-
visa skjalinu, því ég veit ekki hvort ég muni
nokkurntíma aftur eiga afturkvæmt, eins og nú
standa sakir. Ég get greitt það nú, en ef ég
skyldi ekki sjá þig framar fengir þú aldrei
milljónina, sem réttilega er þín eign.
— En Herbert . . . ég er löngu búin að segja
þér, að þú skuldar mér alls ekkert. Þú hefur . . .
—• Kæra Júlía, reyndu að lita á þetta raun-
sæum augum. Ég skulda þér eina milljón franka
og ætla að borga það og helzt nú þegar. Viljir
þú ekki taka við því læt ég senda þér það heim,
en þú verður auðvitað að gefa mér afsal fyrir
upphæðinni.
— Við skulum ekkert vera að þessu, Herbert,
ég veit —- eða ætti að vita, að þú ert ósveigjan-
legur, þegar þú ert í þessum ham.
Manstu Júlía þegar við vorum niðri við vatnið ?
Þú varst berfætt og óðst út í og ég hljóp á eftir-
þér og bar þig í land ? Þú streittist á móti,
en . . .
— Ég veit ósköp vel að þú hefur alltaf fengið
þínu framgengt, og ég er hætt að deila við þig
út af þessari miljón þinni.
— Ég meinti það ekki, heldur . . .
— Já, ég veit vel, hvað þú meínar með þessu,
en það er ekki til neins fyrir okkur að vera að
rifja upp liðna tíð . . . Mér finnst hún svo fjarri
öllum sanni, rétt eins og ótrúlegur draumur,
sem maður man óljóst á eftir, en finnur þó að
veruleiki . . .
—• Þú spurðir um skilnað okkar Marianne.
Hann hefur lengi verið yfirvofandi; það er Toni,
eins og þú hefur sjálfsagt frétt, honum hefur
tekizt að koma öllu hér á heimilinu í bál og
brand. Já, og arfurinn. Allir tala um þig, þegar
minnzt er á erfðaskrá mína. Meira að segja
sum blöðin hafa skotið nokkuð nálægt markinu.
Hvað heldur þú Júlía? Þú fyrirgefur, hvað ég
tala opinskátt við þig.
—■ Eg tala ekkert um það við þig, það hefur
enga þýðingu fyrir mig hvað verður um þessar
reitur þinar . . . ég skrimti þetta einhvernveginn
af fyrir það. Auk þess er þetta þitt mál en ekki
mitt
En Júlía, . . . reyndu nú að setja þig í mín
spor. Þetta er afar erfitt. Marianne vill skilja
— og ég svo sem líka, en sagan er ekki öll sögð
með því.
framhaldssaga eftir Colette
Vikurplötur og Vikurholsteinarnir frá •
okkur eru steyptir úr Vikurmöl úr
Snæfellsjökli, malaðri í ákveðna korna-
stærð.
Vikurplötur í einangrun og í inilliveggi er
ódýrasta og bezta lausnin.
Hlaðið bílskúrinn, íbúðarhúsið og útihús-
ið úr Vikurholsteinum frá okkur.
Notið aðeins það bezta i bygginguna.
Vikurplöturnar eru óforgengilegar — old-
traustar — hafa naglhald sem tré —
auðveldar í uppsetningu og kosta að-
eins kr. 34.00 fermetrinn (4 plötur) af
5 cm — 46.00 ferm. af 7 cm og 58.40
ferm. af 10 cm þykkt.
Notið: Vilumnöl til einangrunar í gólf og
loft (kr. 25.00 tunnan).
I. fl. Vikursandur (til límingar og' í púsan-
ingu) og pússningasandur keyrður heim
aðeins kr. 18.00 tunnan.
Sendur á þelrn tima sem þér tiltukíð.
Sendum gegn póstkröfu um allt land.
Vikur frá okkur er lausnin.
VIKURFÉLAGIÐ H.F.
SlMI 10600 —, Hringbraut 121
VTKAN
9