Vikan - 05.10.1967, Qupperneq 19

aö taka við stýrinu. Nú sleppum viö út úr bessu.
Öil áhöfnin virtist á sama hátt og hann, treysta heppni húsbónda síns
skilyrðislaust. Mennirnir á þilfarinu voru rólegir og sumir geröu jafn-
vel að gamni sínu, stældu ómeðvitað kaldhæðnislegt fas mannsins, sem
hafði kennt þeim að horfast heimspekilega i augu við hættur, með bros
á vör.
— En þeir munu áreiðanlega skjóta á okkur frá Fort Louis, sagði
Angelique hijómlausri röddu.
— Það getur vel vprið að þeir geri það, svaraði Perrot með sínum
sérkennilega hreim. Hann hafði áreiðanlega fengið fyrirmæli um að
fylgjast með henni, þvi hann vék ekki frá henni.
Allt í einu glumdi við röð af fyrirskipunum til mannanna, sem
enn voru uppi í siglutrjánum. Það var kapteinn Jason, sem gaf fyrir-
mælin. Um leið fór allt af stað í siglum og rám, þar sem mannlegar
verur þutu fram og aftur, eins fimar og apar.
Um leið og reykurinn sást af logandi kveikjum yfir Fort Louis,
hafði öllum seglum á Gouldsboro verið hagrætt, svo þau fylltust af
vindi. Skipið nam næstum staðar og virtist stöðvast í beinni línu fram
undan virkinu og fallbyssum þess.
— Varpið akkerum!
Næstum þegar í stað heyrði hún glamra í keðjunum, þegar það hitti
vatnsborðið.
Angelique horfði kvíðafull á manninn, sem hjá henni stóð:
— Ég trúi þvi ekki, að Rescator ætli að semja við þá! sagði hún
örvæntingarfull.
Hann hristi loðkollinn.
— Það væri ekki honum líkt, muldraði hann. — Ætli hann imyndi
sér ekki bara, að hann sé einhversstaðar í árósum heilags Látertíusar-
fljóts að veiða búrhveli.
Akkerið hafði nú náð til botns, skipið lá hreyfingarlaust og snerist
hægt fyrir vindinum.
Um leið var skotið með æðisgengnum gný af öllum fallbyssum
virkisins, en i sama bili snerist skipið um akkerið, þegar stýrinu var
snúið hart í borð. Hagl af fallbyssukúlum féll um nokkra þumlunga
frá skipinu, þar sem það lá nú, svo allur sjórinn varð á einu róti, þar
sem skipið hafði legið örfáum sekúndum áður.
Gouldsboro hafði vikið sér undan högginu eins og fimur skilminga-
maður.
En þetta var aðeins frestun á hættunni. Það myndi aldrei vinnast
tími til að ná akkerinu upp aftur, áður en næstu hleðslu yrði skotið.
Angelique hafði ekki fyrr gert sér ljósa þessa staðreynd, en hún
heyrði skipunina glymja:
— Höggvið á akkerisfestarnar!
Þrjú þung högg náðu þeim i sundur.
— Fulla ferð áfram! Stefna norð-austur!
Seglin knúðu skipið áfram. Stjórnendur Gouldsboro höfðu reynst
of snarráðir fyrir skytturnar í Fort Louis, og allar tilraunir til að
ná miði á skipið úr þessu voru nú fyrirfram dauðadæmdar. önnur
breiðsíða straukst framhjá skipinu, sem nötraði og lék á reiðiskjálfi,
en hélt engu að siður áfram sína leið.
— Hipp, hipp, húrra! hrópaði Nicholas Perrot.
Áhöfnin tók undir eins og einn maður. Perrot sagði:
— Þessi svín hefðu sökkt okkur með að minnsta kosti tíu kúlum,
hefði ekki húsbóndinn verið fimastur og snjallasti skipsstjórnandi, sem
nú flýtur á heimshöfunum. Það get ég svarið að við lægjum á hafsbotni
núna hefði hans ekki notið við! Sáuð þér þegar hann keyrði stýrið í
borð? E'n Madame, farið nú inn í salinn, því ég er hræddur um, að
við séum hvergi nærri komin úr þessu býflugnahreiðri ennþá.
— Nei, ég vil vera hér, þangað til Þetta er afstaðið, þangað til
við erum komin út á opið haf.
— Sem yður þóknast, Madame. Sumir kjósa helzt að horfast beint
í augu við dauðann. Og þegar allt kemur til alls er það ekki sem
vitlausast, þvi stundum getur maður hrætt hann í burtu.
Angelique fór að verða hiýtt til þessa veiðimanns frá hinu fjarlæga
St. Lawrence fljóti. Hann virtist ekki vera eins guðlaus og löglaus sjó-
ræningi og loðhúfan og blátattóveraðir handleggirnir bentu til.
Eftir listdansinn, sem frelsaði Gouldsboro frá breiðsíðunni frá St.
Louis virkinu, var eins og hún fengi fjörkipp eins og hestur í orrustum.
Vindurinn hafði færzt ofurlítið í vestur og skipið náði furðu góðum
skrið. Það var undið upp hvert segl, til að fá sem mest not af þessari
stundarnáð veðurguðanna og Gouldsboro bar hratt i áttina frá La
Rochelle, komst jafnvel fyrir Chef de Baie höfðann.
Til þess að komast út á opið haf, urðu þau enn að komast gegnum
sundið milli eyjanna tveggja. Þau gátu ekki farið í gegnum Antioch
sundið, sem lá milli eyjanna Ré, Aix og Oléron að sunnanverðu, vegna
hins sterka norðaustanvinds. En til þess að ná Bretonsundi, sem var
þrengra, skýlla og lá milli meginlandsins og norðurhliðar eyjarinnar
Ré, urðu þau samt að fara gegnum þrönga sundið milli La Palice
og Sablonceaux höfðans.
Það var þetta, sem Rescator virtist hafa ákveðið að gera. Kapteinn
Jason kaliaði í gegnum lúðurinn:
Hæ, þið þarna uppi! Takið saman toppseglið. Dragið upp spritt-
seglið, framseglið og stagfokkuna.
Með aðeins lægri seglin þanin, lagði Gouldsboro inn í sundið. Angelique
gat varla andað. Hún vissi, hve viðsjárvert það var, þetta grunna,
skerjótta og sviksama sund, sem sjómennirnir í landi töluðu alltaf
um með lotningu. Ákafur vindurinn sló kröppum öldum að skipssíðunni.
Hvenær, sem var, gat þeim hnikað nokkuð af leið, og þá var þeim
hreinasti voði vís.
— Hafið þér nokkurn tímar farið í gegnum þetta sund áður? spurði
hún manninn sem hélt vörð um hana.
— Nei, við komum inn að sunnanverðu.
— Þá ættuð þið að hafa hafnsögumann. Meðal vina minna er fiski-
maður að nafni Le Gall, sem þekkir þetta sund eins og lófann á sér.
— Það er snjöll hugmynd, hrópaði maðurinn með loðhúfuna. Hann
hljóp af stað til að færa yfirmönnunum tveim þessar fréttir.
Skömmu síðar kom Le Gall upp á þiljur í fylgd með tveimur sjó-
ræningjum. Angelique stóðst ekki freistinguna að fylgja þeim eftir upp
á stjórnpallinn.
Recator var enn víð stýrið, með grímuna á sér. Allur líkami hans
virtist þaninn, eins og hann væri að reyna að skynja hættur sundsins
af minnstu hræringu skipsins. Hann skiptist á nokkrum orðum við
hafnsögumanninn frá La Rochelle, og aíhenti honum siðan stýrið.
Angelique stóð eins kyrr og hún gat, og sömuleiðis Honorine. Sú litla
virtist skilja, að stjórnpallurinn væri ekki ætlaður konum og börnum,
þegar skipið væri i hættu statt, en hún hefði ekki fyrir nokkur mun
kosið að vera annarsstaðar fremur.
Gouldsboro gekk nú betur en áður.
Og hvað ef verður nú skotið á okkur úr Grand Sablonceaux virkinu?
spurði Le all, og horfði á fjarsta höfða eyjarinnar Ré, þar sem þau
gátu rétt greint virkið í fjarska.
— Við verðum að tefla á það! sagöi Rescator. Andrúmsloftið var
að verða þvingað. Gullið mistur boðaði heitan dag. Rödd barst ofan
úr siglutrjánum:
— Herskip á bakborða. Stefnir til okltar.
Kapteinn Jason formælti; hann virtist uppgefinn.
— Við látum veiða okkur eins og rottur í gildru!
— Við hefðum átt að láta okkur detta þetta í hug, sagði Rescator,
eins og ekkert væri eðlilegra. — Gefðu fyrirmæli um að hægja skriðinn.
— Hversvegna?
— Til þess, að ég hafi meiri tíma til að hugsa.
Herskipið, sem þau sáu ekki enn, var handan við Sablonceaux höfðann,
og mjallahvít seglin bar við bláan himin. Þau höfðu vindinn á stjórn-
borða og skipið barst hratt í áttina til Gouldsboro. Rescator lagði hönd-
ina á öxl Florentin Le Gall.
— Segið mér, Monsieur, er ekki að falla frá? Ef við eigum erfitt
með að komast í gegnum þetta sund, er þá ekki ennþá erfiðara og
hættulegra fyrir hvert stærra skip, sem reynir að nálgast okkur?
Angelique virti fyrir sér höndina sem hélt um öxl sjóræningjans.
Hún var sterkleg og Þó fínleg, og á baugfingri vinstri handar var stór,
fagurlega gerður silfurhringur. Hún fann, að hún fölnaði.
Hún þekkti þessa hönd og járnhart en þó milt takið. Hvar hafði hún
séð hana áður? Ef til vill hafði það verið á Krít, þegar hann tók af
sér hanzkann til að leiða hana í áttina að sófanum. En það var eitt-
hvað meira. Henni fannst hún ótrúlega kunnugleg. Hún taldi sér
trú um, að hún væri að rugla, nú þegar síðasta stundin væri í nánd.
Hún hlaut að vera farin að skynja þau forlög, sem Osman Faraji
hafði lesið i stjörnunum.
Og nú vissu hún i sömu andrá, að þau mundu ekki deyja, því það var
Rescator, sem hélt örlögum þeirra í hendi sér. Þessi dularfulli maður
virtist á einhvern hátt ósigrandi eins og hetjurnar forðum; hún treysti
honum barnalega og í blindni og enn sem komið var höfðu honum
heppnazt hinir ótrúlegustu hlutir, svo hún hlaut að hafa rétt fyrir sér.
Það birti yfir hafnsögumanninum.
— Jú, alveg rétt! hrópaði hann. — Þetta er alveg rétt! Þeim hlýtur
að liggja meira en litið á að ná okkur, úr því að þeim dettur í hug að
sigla inn í sundið á þessum tíma dags. Þeir hljóta samt að hafa beztu
hafnsögumenn okkar um borð, en staða þeirra er nokkuð ....... erfið,
svo ekki sé meira sagt.
— Og við skulum gera hana enn erfiðari. Og við skulum kóróna
meistaraverkið með því að nota þá fyrir skjöld, ef ske kynni að virkið
ákvæði að senda okkur kveðju .... Ég ætla að neyða það til að sigla
milli fallbyssanna og okkar. Full segl! Rýmið þilfarið til átaka!
Meðan mennirnir í siglunum gerðu það sem fyrir þá var lagt, dró
afgangurinn af áhöfninni, sem hafði beðið á miðþiljum fram sveðjur,
axir og sverð og dreifðu þessu milli mannanna, jafnframt því sem
þeir leystu strigann ofan af litlu fallbyssunum á framþiljunum.
Hver maður tók sína stöðu.
Sjómennirnir klifruðu upp í varðtunnurnar i siglunum fjórum með
músketurnar og drógu upp á eftir sér tunnur með handsprengjum
til að kasta ofan á þilför óvinanna, þegar stundin rynni upp.
— Eigum við ekki að dreifa sandi á þilförin? spurði kapteinn
Jason.
— Ég held, að þess þurfi ekki, sagði Rescator og hélt sjónaukanum
fyrir auganu. Og hann endurtók hæðnislega, með brosi bak við grimuna.
— Sand á þilförin! Uss!
Angelique minntist þessarar aðgerðar frá Miðjarðarhafinu. Sandi
var stráð á Þilförin áður en lagt var til orrustu til að koma í veg fyrir
að berir fætur sjóræningjanna rynnu í blóðpollunum.
— Þeir hafa nóg að hugsa um hjá sjálfum sér, áður en þeim tekst að
koma einni einustu kúlu í áttina til okkar, bætti sjóræninginn við og
yppti öxlum.
Hann virtist svo viss um sig, að spennan, sem hafði varað þessi
síðustu andartök, meðan skipin nálguðust hægt og jafnt, slaknaði.
Þar að auki kom fljótlega i ljós, að herskipið var í kröggum statt. Það
átti erfitt með að halda stefnunni með þyngslunum af sínum fjörutiu
fallbyssum, og þeirri staðreynd, að það var komið of langt undir
íullum seglum. Öldurnar ráku það í áttina til strandar.
— Og hvað ef það skýtur nú á okkur spurði Le Galle.
— Hvað þá? 1 þessari aðstöðu? Það er allt of illa statt til að
komast i skotstöðu og bugspjótið okkar stefnir nú á það; skotmarkið
er of mjótt.
Svo Gouldsboro hélt hnarreist áfram. Herskipið átti í sífellt meiri
vandræðum með að halda sér ofansjávar. Allt í einu var eins og það
væri dregið ómótstæðilega að klettunum, þar sem það snaraðist yfir
og þau heyrðu dumban, malandi skell.
— Það er strandað! Allir um borð í Gouldsboro hrópuðu einum
munni.
Áhöfnin veifaði húfunum af hreinni gleði.
— Við verðum að gæta þess, að það sama komi ekki fyrir okkur,
sagði Rescator. — Það hefur fjarað óhugnanlega mikið út. Hann
sendi menn framá með langar stengur til að mæla dýpið.
Sjóræningjaskipið fór framhjá andstæðingum sínum i lítilli fjar-
lægð, og áhöfnin á herskipinu hrópaði ókvæðisorð yfir um.
— Eigum við að senda þeim eina breiðsiðu? spurði kapteinn Jason.
— Við höfum ljómandi aðstöðu til þess.
— Nei! Það er enginn akkur í því að skilja eftir of margar óþægi-
Framhald á bls. 28.
40- «• VIKAN 19