Vikan - 04.11.1971, Blaðsíða 8

Meö
Farfuglum
í Þórsmörk
Fjölbreytt og vaxandi starfsemi
samtakanna hérlendis
MYNDIR: GUÐJÓN GUÐMUNDSSON
Úlfar Jacobsen við stýrið.
Síðustu helgina í september
efndu Farfuglar til hópferðar
inn í Þórsmörk, og var það síð-
asti leiðangur þeirra út á land
þetta sumarið. Um sjötíu manns
tóku þátt í ferðinni, fólk á svo
að segja öllum aldri, og var
glatt á hjalla og stemning
frjálsleg og góð, svo sem jafnan
mun vera hjá Farfuglum. Far-
arstjóri var Guðjón Guðmunds-
son, sem hefur verið starfsmað-
ur á skrifstofu Farfugla í sum-
ar. Þrjá hópvagna þurfti til að
flytja allan fjöldann inneftir og
stýrðu þeim þeir kunnu öræfa-
garpar Bjarni í Túni, Úlfar Jac-
obsen og Gísli Eiríksson.
Tveir bílanna lögðu af stað
úr Reykjavík á föstudagskvöld,
og var ekið mestan hluta leið-
arinnar í myrkri. Síðasta spöl-
inn varð að fara nokkrum sinn-
um yfir Krossána, en þótt ak-
vegir séu óljósir þar á aurunum
og vöð sömuleiðis, þá kom það
ekki að sök, því að bílstjórun-
um varð lítið fyrir að finna
færar leiðir. Á laugardaginn
skiptust menn í gönguferðir.
Fór mikill meirihluti í Teigs-
tungur, að Tungnakvíslarjökli
og Krossárjökli, og ók Úlfar
Jacobsen þeim leiðangri fyrsta
áfangann. Annar hópur gekk á
Rjúpnafell. Fjall það mun vera
um þúsund metra hátt yfir
sjávarmál og er allbratt efst;
er þar víða skemmtileg sýn nið-
ureftir glufum og gjám, sem
kljúfa slakkana, vaxnar mosa
í lit svo espandi grænum að
sindrar fyrir augum er skamma
stund hefur verið á horft.
Daginn eftir var enn gengið
víðsvegar um Mörkina, enda
veður hið besta og sól. Hin gulu
litbrigði haustsins voru farin að
vera ríkjandi, en gamlir Merk-
urfarar kváðust oft hafa séð
þau fegri. Kenndu þeir um góð-
viðri og frostleysu, en talsverð
næturfrost þyrfti til að haustið
næði sér niðri á víðikjarrinu og
skartaði sínu fegursta. Um nátt-
úrufegurð í Mörkinni yfirleitt
ætti ekki að þurfa að fjölyrða;
það landslag er svo álitlegt að
það stæði alveg fyrir sínu, jafn-
vel þótt það „héti ekki neitt“.
En auðvitað heitir það margt
og mikið, eins og íslenzkt lands-
lag yfirleitt. Sum örnefnanna
eru svo dularfull að menn eru
ekki á eitt sáttir um merkingu
þeirra; má af slíkum nefna til
dæmis Morinsheiði og Slyppu-
gil. Við önnur eru sögur tengd-
ar, svo sem Sóttarhelli, alldjúp-
an en lágan undir loft. Hermir
þjóðsaga að þar hafi eitt sinn
átján gangnamenn leitað hælis
í illviðri, kynt bál sér til hita og
lagst til svefns. Tröllkona nokk-
ur, sem hélt til á þeim slóðum,
kom eitthvað til tals milli þeirra
áður, og hallmæltu henni allir
nema einn. Þegar sá vaknaði af
blundinum voru félagar hans
allir dauðir. Hljóp hann þá til
byggða og að Hlíðarenda í
Fljótshlíð, fékk til liðs við sig
prestinn á staðnum og fóru
þeir inn í Mörk með klukku úr
kirkjunni. Var hún fest upp í
hellinum og má enn sjá þar
8 VIKAN 44.TBL.