Vikan - 04.11.1971, Blaðsíða 12

SMÁSAGA EFTIR OSCAR WILDE
ÞÝÐANDI: GUÐMUNDUR ARNFINNSSON
Um nónbil lauk stúdentinn upp glugganum
og gægðist út: „Nei, en dásamieg
heppni," hrópaði hann. „Hérna er þá
rauð rós. £g hef aldrei á ævi minni
séð þvílíka rós...“
„Hún sagðist vilja dansa við mig, ef ég færði henni
rauða rós!“ hrópaði stúdentinn, „en það er engin rauð
rós í öllum garðinum mínum.“
Næturgali, sem sat i hreiðri sinu i eikartrénu, heyrði
til hans og gægðist forvitnislega út um laufið.
„Það vex engin rauð rós i öllum garðinum minum!“
hrópaði hann, og fögru augun hans urðu tárvot. „Æ,
hvað hamingjan er háð smámunum! Ég hef lesið öll
rit spekinganna og kafað til botns í leyndardómum
heimspekinnar, en nú á að leggja lif mitt i rúst, af þvi
að ég á enga rauða rós.“
„Hér hef ég loksins fundið sannan elskhuga,“ sagði
næturgalinn. „Ég hef sungið um hann á hverri nóttu,
þó að ég þekkti hann ekki; á hverri nóttu hef ég sagt
stjörnunum sögu hans, og nú sé ég hann. Hár hans er
dökkt eins og hýjacinta og munnur hans rauður eins
og rósin, sem hann girnist, en þjáningin hefur gert
vanga hans hvíta sem filabein og markað enni hans
rúnum.“
„Furstinn efnir til dansleiks annaðkvöld,“ tautaði
ungi stúdentinn, „og þar mun stúlkan min verða. Ef
ég færi henni rauða rós, dansar hún við mig allt til
morguns. Ef ég færi henni rauða rós; fæ ég að halda
henni í faðmi minum, og hún mun hvíla höfuð sitt við
öxl mína og þrýsta hönd mina fast. En það vex engin
rauð rós í garðinum minum, og þess vegna á ég að
sitja aleinn og hún mun forðast mig. Hún mun ekki
virða mig viðlits, og hjarta mitt brestur.“
„Hann er sannur elskhugi,“ sagði næturgalinn. „Það,
sem ég syng um, veldur honum þjáningu; það, sem
fær mér gleði, veldur honum sársauka. Ástin er und-
ursamleg. Hún er dýrmætari en demantar og dýrð-
legri en fegurstu ópalar. Hún fæst ekki fyrir perlur
og ódáinsepli og finnst heldur ekki á sölutorgum.
Hún er ekki föl hjá kaupmönnum og verður ekki
goldin með gulli.“
„Hljóðfæraleikararnir munu sitja í stúku sinni,“
sagði ungi stúdentinn, „og slá strengi hljóðfæra sinna,
og stúlkan mín mun dansa við undirleik slaghörpu
og fiðlu og prúðbúin glæsimenni munu flykkjast um
hana.“ Og hann fleygði sér út af i grasið og fól and-
litið í höndum sér og grét.
„Já, hvers vegna?“ sagði fiðrildi, sem lét sig svifa
á sólargeisla.
„Já, hvers vegna?“ hvislaði gæsablómið að nágranna-
sinum mjúkri og lágri röddu.
„Hann grætur vegna rauðrar rósar“, sagði nætur-
galinn.
„Vegna rauðrar rósar“? hrópuðu þau; „ó, hvilík fá-
sinna!“ Og litla sandeðlan, sem var mesti gárungi hló
hátt.
En næturgalinn skildi ástæðuna fyrir sorg stúd-
entsins, og hann sat þögull i eikartrénu og hugleiddi
leyndardóma ástarinnar.
12 VIKAN 44. TBL.