Vikan - 04.11.1971, Page 10

Lifðu lífinu
FRAMHALDSSAGA EFTIR H. SHEFFIELD
r N
Sextándi liluti
ROBERT
SÖGULOK
V______________________y
Já, mér fannst ég vera alger
asni. En það hafði mér líka
fundizt áður en ég tróð mínu
mikla stolti í poka til að leggja
að fótum hennar. Við vorum
fluttir frá Hanoi í einni flug-
vélinni eftir aðra eins og á
færibandi og alla leiðina varð
mér æ ljósara að ég varð að fá
Catherine aftur og sú tilfinning
jókst eftir því sem við nálguð-
umst Frakkland meir. Ég hafði
reyndar enga von, en þörfin
var yfirþyrmandi. Söngurinn
fylgdi mér — Des Ronds dans
l’Eau, eins og verndarengillinn
minn væri að brigzla mér í
hljóði, svo mér væru mistök
mín Ijósari.
Eftir öll fagnaðarlætin á
flugvellinum í París, þar sem
fólkið ætlaði að kæfa okkur í
gleðilátum yfir því að hafa
heimt okkur úr helju, flýtti ég
mér í næsta síma og hringdi til
hennar. Símastúlkan sagði mér
að hún væri búin að skipta um
númer og að nýja númerið
væri leynilegt og það fannst
mér slæmur fyrirboði: Cather-
ine hafði þá séð til þess að ég
næði ekki til hennar milliliða-
laust. Ég hringdi í lögfræðing
hennar, sem greinilega naut
þess að vera óþægilegur, sagði
í tilgerðarlegum stríðnistón að
honum þætti leiðinlegt að geta
ekki verið mér að liði, en ma-
dame óskaði ekki eftir persónu-
legum viðskiptum. Gæti hann
orðið mér að liði á einhvern
annan hátt? Já, ég sagði að
hann gæti fengið lánaða
skammbyssu og skotið heila-
grautinn út úr hausnum á sér.
En ég vissi að húsvörðurinn
yrði mér hjálplegur. Hann var
alltaf samvinnuþýður, sérstak-
lega ef hann gat átt von á ein-
hverjum glaðning. Hann sagði
mér að Lucie væri í fríi, vegna
þess að madame hefði farið í
nokkurra daga ferðalag með
vinum sínum, Henry og Jac-
queline. Ég þurfti ekki einu
sinni að múta honum til að
segja mér hvert þau hefðu far-
ið.
Þetta var löng leið. Ég var
líka orðinn óvanur að aka bíl,
hafði ekki einu sinni keyrt
jeppa, síðan áður en ég fór til
Vietnam. Ég hafði líka særst
svolítið á fæti og varð stirður
við aksturinn. En aðaláhyggju-
efnið var hvernig ég ætti að
koma fram við hana, hvað ég
ætti að segja. Og hver var þessi
Henry? Var hann vinur Jacque-
line? Ég vildi helzt hallast að
því og það gat líka vel verið.
En hvað gat ég sagt við hana?
Komdu strax heim, kona? Nei,
það gat ég ekki sagt við Cather-
ine, jafnvel ekki þótt ég hefði
haft ástæðu til þess. Nei, það
eina sem ég gat gert var að
bjóða mig fram og sjá hvað
skeði. Við vorum raunar ekki
gift lengur, ekki lagalega séð,
en ég gat endurtekið hjúskap-
arheit mitt „í blíðu og stríðu“.
Og allan tímann hljómaði söng-
urinn fyrir eyrum mínum —
ruddist fram ...
Ekkert að eilífu stendur
þótt æðstan þig teljir í heimi.
Minningar mást út og eyðast
örlitlar vatnsins gárur ...
Höfðu minningar mínar
hvarflað frá henni? Var hún
hamingjusöm núna — á sama
hátt og með mér? Ég minntist
þess sem Candice hafði sagt
mér, um heimsókn Catherine
til hennar. Hafði Catherine
raunverulega verið svo sjálf-
stæð og örugg, — eða var Cand-
ice aðeins svolítið illgjörn? En
Candice var alls ekki illgjörn í
eðli sínu, hvað sem annars var
hægt að segja um hana; hún
var aðeins barnaleg og svolítið
smásálarleg í eigingirni sinni.
Ég efast um að hún hefði túlk-
að framkomu Catherine á þann
hátt, sem hún gerði, ef Cather-
ine hefði verið eitthvað öðru
vísi. Hún hefði, án efa, túlkað
framkomu hennar á annan veg,
til dæmis að Catherine hefði
verið niðurbrotin og grátbeðið
hana (Candice) um að skila aft-
ur manninum sínum. Ef slíkt
hefði verið raunin gizka ég á
að Candice hefði sagt mér frá
heimsókn hennar sama dag. Það
var því hyggilegt fyrir mig að
gera ráð fyrir að Catherine
hefði verið eins og Candice
sagði, örugg og sjálfstæð og
búin að mynda sitt eigið líf-
mynstur...
En þar sem mér var ljóst, eft-
ir alla þessa mánuði að þrá mín
eftir henni var raunveruleg,
grundvöllurinn traustur, gat
hún þá svo auðveldlega losað
sig við minningarnar, gat hún
einfaldlega tekið annan í minn
stað? Var ég þá raunverulega
svo eigingjörn skepna, að ég
hafði lagt rangan dóm á mitt
eigið gildi sem maður og eigin-
maður? Það getur ýmislegt
furðulegt skeð — og það gat
verið að þessi Henry hennar, ef
hann var þá hennar — bæri af
mér á allan þann hátt, sem
gerði hann áhugaverðari í
hennar augum. Þetta varð ég
allt að hafa í huga, þegar ég
— Ertu kominn hingað til hressingar? spurði hún.
— Nei, ég er hingað kominn til að hitta þig.
10 VIKAN 44. TBL.