Vikan - 04.11.1971, Qupperneq 46

FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ E6614. MEÐ 4 HELLUM, ÞAR AF 1 MEÐ
STIGLAUSRI STLLINGU OG 2 HRAÐSUÐUHELLUR, STÓRUM
STEIKAR- OG BÖKUNAROFN. Yfir- og undirhiti fyrir steikingu
og bökun stýrt með hitasti11i. Sérstakt glóðarsteikar element
(grill), stór hitaskúffa, l|ós í ofni. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI 10322
Konu sem spýtir blóði og eyð-
ir peningum í óhófi, hundruð
þúsundum franka á ári. Það er
í lagi fyrir gamlan, auðugan
mann eins og greifann. En það
er mjög erfitt fyrir ungan mann
eins og yður. Það hefur líka
sýnt sig að allir mínir ungu
elskhugar hafa fljótlega yfir-
gefið mig.
Eirðarlaust samband þeirra
stóð í eitt ár og endaði á þann
hátt sem hún hafði sagt fyrir.
Eftir að Dumas hafði fylgt
henni eftir í samkvæmislífinu,
farið með henni á dansleiki, í
spilavíti og gefið henni dýrar
gjafir, var hann orðinn gjald-
þrota. Hann reyndi við fjár-
hsettuspil, til að bæta fjárhag-
inn, en þá komst hann í skuld-
ir. Hann tók lán, en lenti að-
eins í klóm okrara. Hann var
hræðilega afbrýðisamur út í
rússneska greifann og heimt-
aði að hún segði skilið við hann.
Hún sagðist gera það ef Dum-
as greiddi alla reikninga henn-
ar. Þá þagnaði hann, bitur og
vonsvikinn.
En með tímanum versnaði
lungnasjúkdómurinn. Hún leit-
aði til skottulækna, meðal ann-
ars dávaldsins David-Ferdinand
Koreff, sem var ákaflega að-
laðandi maður en alræmdur
fyrir hinar svokölluðu lækn-
ingar sínar. Hann hafði stund-
að Stendhal, George Sand,
hann var kunnugur Heine og
Delacroix og Talleyrand kall-
aði hann „djöful, sem vissi allt,
jafnvel þó nokkuð í læknis-
fræði“! En hinar furðulegu að-
gerðir gerðu Marie ekkert
gagn.
Dumas lagði þá fast að Marie
að yfirgefa París, þar sem hún
gæti lifað heilbrigðu lífi og
drukkið geitamjólk. Hún fór
með honum út í sveit, en eftir
viku var nún orðin dauðupp-
gefin á sveitasælunni. Hún
sneri aftur til Parísar og eitt
kvöldið sagði hún honum að
hún vaéri of þreytt til að fara
út. Það kvöld sá Dumas nýjan
elskhuga koma til Boulevard
de la Madeleine.
f reiði sinni settist hann nið-
ur ög skrifaði henni bréf:
Kæra Marie!
Ég er ekki nógu ríkur til að
elska þig á þann hátt sem ég
óska, ekki nógu fátækur til að
elska þig á þann hátt sem þú
óskar. Við skulum því gleyma:
þú — nafni, sem hlýtur að
vera þér einskis virði, ég —
hamingju sem er tilgangslaus.
Það er óþarfi að taka það fram
hve sorg mín er djúp, því að
þú veizt hve innilega ég elska
þig. Svo — vertu sæl. Þú hef-
ur viðkvæmt hjarta, svo þú
skilur hvers vegna ég skrifa
þetta bréf og svo greind að þú
fyrirgefur það.
Mille souvenirs. A.D.
Löngu eftir dauða Marie
keypti Dumas þetta bréf á
uppboði. Síðar gaf hann Söru
Bernhardt bréfið ásamt eintaki
af Kamelíufrúnni, en hún lék,
eins og kunnugt er, aðalhlut-
verkið í leikriti hans. „Þetta
eintak bókar minnar er sérstakt
í sinni röð,“ skrifaði hann til
Bernhardt, „vegna bréfsins,
sem þér munuð finna við blað-
síðu 212, og er næstum orðrétt
eins og bréfið, sem prentað er
í bókinni á sömu síðu. Bréfið
er skrifað af hinum raunveru-
lega Armand Duval fyrir fjöru-
tíu árum síðan og er það eina
áþreifanlega sem eftir er af
þeirri örlagasögu. Mig langar
til að þér eigið bréfið, þar sem
þér hafið, með snilldarlegum
leik yðar, minnt mig á æskuár
mín“.
Marie Duplessis svaraði al-
drei hinu upphaflega bréfi.
Hún átti þá aðeins sautján
mánuði ólifuð og hún reyndi
að njóta hverrar mínútu.
Hinn þrítugi Franz Liszt var
þá orðinn heimsfrægur og var
staddur í París, þar sem hann
ætlaði að halda nokkra hljóm-
leika. Marie kom einu sinni
auga á hann í leikhúsinu. Hún
hitti hann í hléinu og kynnti
sig fyrir honum. Þau stóðu
kyrr í ganginum allan þriðja
þátt og töluðu saman. Einn af
vinum hans var þarna staddur
og sagði að píanóleikarinn
hefði verið töfraður af henni,
„hann naut þess að tala við
hana og hlusta á hinn hljóm-
fagra dreymandi titring í rödd
hennar". Síðar fékk Marie
lækni sinn, sem þekkti Liszt,
til að koma með hann í sam-
kvæmi til sín. Læknirinn gerði
það og Liszt varð síðasti sigur
hennar.
Liszt kallaði hana Mariettu
og þótti innilega vænt um hana.
Hún elskaði hann. Einu sinni
viðurkenndi hann fyrir ann-
arri ástmey sinni að Marie
Duplessis hafi verið fyrsta
konan sem hann elskaði. Og
hann sagði vini sínum og ævi-
söguritara, Janka Wohl, að vin-
átta hans og Marie hefði verið
það dýrmætasta sem hann
hafði upplifað í París.
Þegar Liszt var að undirbúa
eina af tónleikaferðum sínum,
skrifaði Marie honum bréf:
„Ég veit að ég á ekki langt
eftir ólifað. Ég er einkennileg
kona, ég þoli ekki þetta líf,
sem samt er það eina líf sem
ég þekki. Taktu mig með þér.
Farðu með mig hvert sem þú
vilt. Ég skal ekki verða þér
til trafala. É'g sef eiginlega
allan daginn. Þú lofar mér
kannske að fara í leikhús á
kvöldin qg á nóttunni máttu
gera við mig það sem þú vilt“.
Liszt lofaði henni að taka hana
með sér til Tyrklands, síðar á
árinu, en þá var hún orðin al-
varlega veik Hann fór einn —
og sá hana aldrei framar.
Eftir þetta leitaði hinn gamli
velgerðarmaður og vinur Ma-
rie, de Perrgaux greifi, á fund
hennar og bað hana að losa sig
við alla gömlu elskhugana. Hún
svaraði: „Viltu að ég sé órétt-
lát? Þú veizt mætavel að það
gæti orðið örlagaríkt fyrir fram-
tíð mína“. De Perregaux sagði
henni þá að hann hefði hugsað
sér að kvænast henni. f augna-
bliks sjálfsmeðaumkun og
hræðslu um að vinirnir færu
að reitast af henni, samþykkti
hún það og fór með Peregaux
46 VIKAN 44. TBL.