Alþýðublaðið - 16.02.1923, Blaðsíða 3

AL3ÞÝÐUBLAÐIÖ
Hér með tilkynnist, að jarðarför Tómasar Jónssonar
fer fram Eaugardaginn 17. þ. m. frá heimili hins látna,
Grundarstig 3, og hefst með huskveðju kl. 10 Va f. m.
Jóhanna Tómasdóttir. Hólmfríður Eyjólfsdóttir.
he’zt veia. Töiuvert Vcr þar af
fólki, bæði ungu og gömlu, og
þó meira at; lii.iu unga. Brátt
fann ég dyravörðinn, Einar Þórð-
arson; tók hann mér vel og fór
með mig upp á loft, og skoðaði
ég þaðan s linn og s'ðan kjall-
arann. Náttúrlega var ég á sýn-
ingunni á eftir. Um hana get ég
lítið sagt, hafði svo lítið vit á
því; en ekki u^drar mig það,
þó unga fólkinu sé skemt með
bíósýningum. Húsinu þarf ég
ekki að lýsa fyrir neinum hér,
en ég dáistað þvi. Það er traust
og skrautlsgt og allur frágangur
smekklegur og vef gerður. Er
það staðfastur og varaniegur
minnisvarði Bjarna Jónssonar,
sem er einn af hinum góðkunnu
og mikilhæru bræðrum frá Galta-
felli í Hrunam mnahreppi.
Rvík 14. febr. 1923.
Siff. Qíslason,
Oðinsgötu .3,
Sterkir dívauar, sem endast
í fleiri ár íást á Grundarstíg 8.
— Sömuleiðis ódýrar viðgerðir.
Dagsvsrkagjafir
til Alþýðuhússins:
2. og 3. febr. unnu: Daníel
Daníelsson Bjargarstfg 3, Krist-
inn Þorkelsson Grettisg. 59, Jón
Þorláksson Njálsg. 19, Þorsteinn
Jónsson Bergþórug. 45, Runólfur
Runólfsson Hverfisg. 90, Hannes
Kristinsson Laugav. 111, Steinn
Sigurðsson Hverfisg. 58, Árni
Guðmundsson Lokast. 24, Eyj-
ólfur Bjarnason Bergst.str. 11 A,
Guðrn. Ólafsson Bergþórug. 45.
5. og 7. febr. unnu: Runóltur
Runólfsson Hverfisg. 90, Guðm.
Ólatsson Bergþórug. 45, Kristján
Hjartarson Bergstaðastræti 15,
Kjartan Ólafsson Hverfisg. 58,
Fæði er selt á Laugaveg 49
uppi.
Ólafur Sigurðsson Grettisg. 38 B,
Vilhjálmur Magnússon Bergþóru-
götu 12.
8. og 9. febr. unnu: Runólfur
Runólfsson Hverfisg. 90, Kjartan
Ólafsson Hverfisg. 58, Ólafur
Sigurðsson Grettisg. 36 B, Vil-
hjálmur Mágnússon Bergþóru-
götu r2.
10. og 12. febr.. unnu: Kjartan
Ólafsson Hverfisg. 58, Vilhjálm-
ur Magnússon Bergþórug. 12,
Kristinn Filippusson Njáhg. 25,
Einar Ingimundarson Framnesv.
37, Pétur Þórðarson Klapparst.
38, Héðinn Va'dimarsson Þing-
holtsstr. 28.
Edgar Rioe Burroughe: Tarzan snýr aftur.
„Aldrei geturðu getið upp á því, hvað hann hafði
fyrir stafni í gær,“ hélt Tennington áfram. „Eg
var á heimleið. Hafði veiið á veiðum. Eg gekk
dýragötu. Mæti eg þá ekki alt í einu karlinuin.
Hann var á hraðri ferð burtu frá tjöldunum. Hann
hélt höndum á baki, undir frakkalöfunum. Á höfb-
inu bar hann pipuhatt Hann laut höfði og stavði
á jörðina um leið og hann hetti gönguna út í
opinn dauðann, hygg eg, hefði eg ekki ávarpað
hann.
„Nú, nú, piófessor, hvert eruð þér að halda?“
spuiði eg hann. „Eg er á leið inn í borgina, Tenn-
ington lávavður," svaraði hann, eins alvarleguv og
vant er, „til þess að kvaita yfir við póstmeistarann,
hve illa er hér ræktur útburður póstsins. Eg hefi
ekki séð svo mikið sem blaðsnepil í mavgar vikur.
Eg ætti að eiga allmörg bréf fiá Jane, Það verður
stvax að kæva þetta til Washington.“
„OgTrúir þú því, ungfru Strong,“ hólt Teunington
áfram, „að eg átti fult í fangi með að sannfæra
kariinn um, að hér væri enginn póstútburður,
ekki nokkur borg, og að hann væri ekki einu sinni
á sama jarðarhelming, hvað þá i sömu álfu og
Washingtoxr.
þegar hann áttaði sig, fór hann að tala um
dóttuv sína — eg held það sé í fyrsta sinn sem
hann hefir veitt því eftirtekt hvar við erum stödd,
og honum hefir komið í hug, að dóttir hans hafi
kannske týnst, “
„Eg vil ekki ti! þess hugsa," mælti stúlkan, „og
þó get eg ekki annað en hugsað stöðugt um þá
sem vanta í hópinu.“
„Yið skulum vona hib bezta,“ svaraði Tenning-
ton. „Þú hefir verið, okkur hrein fyrirmynd, því
þú hefir á vísan hátt beðið mest tjónið."
„Já,“ svaraði hún; „mér hefði ekki þótt vænna
um Jane, þó húu hefði verið systir mín.“
Tennington iét ekki bera á undrun sinni. Hann
átti alls ekki við þetta. Hann hafði mikið veiið
með þessari fögru konu síðan Lady Alice fórst,
og hann fann, að honum þótti meira til hennar
koma en svo, að hugur hans og tilfinningar gætu
verið í rónni, því að altaf var hann að hugsa um
leyndarmálið, er Thuran hafði trúað honum fyrir;
því, að þau Hassel væru heitum bundin. Honum
lék forvitni á að vita, hvort Thuran hefði sagt
allskostar satt. Af hálfu stúlkunnar hafði hann
aldrei séð koma fram annað en algenga vináttu
við Tburan. .
„Og sé Thuran dauður hefir, þd orðið fyrir veru-
legum áBtvinamissi," mælti hano.
Hún leit snögt á hann. „Thuran var orðinn
góður vinur minn,“ sagði hún. „Mér var mjög vel
við hann, þó við hefðum þekst aðeins skamma
stund."
„Pú varst þá ekki heitin honum?“ hrópaði
hann upp.
„Nei, síður en svo!“ æpti hún. „Á þann hátt
datt mér aldrei í hug að hugsa“,