Vikan - 04.07.1974, Qupperneq 19

skildi matinn bara eftir á dyra-
mottunni.”
„Var hann étinn?” spurði Mar-
grét kviðafull.
„Já.” Rödd hans var enn á-
hyggjufull. „En ég er ekki viss
um, að Nicky hafi ekki stokkið
upp og hnuplað matnum.”
„Nei.” Margrét fann að tárin
voru að brjótast fram i augun á
henni og reiði hennar i garð Ro-
berts magnaðist, en áður en hún
gat arinað hvort brostið i grát eða
hvæst einhverjum skömmum út
úr sér, heyrðist vesældarlegt
mjáim utan við dyrnar.
„Biddu,” kallaði hún i simann.
„Ég held hann sé kominn heim.”
Hann var kominn. Hann var
saddur og vel á sig kominn og i
bezta skapi. Hann gekk beint að
isskápnum og settist framan vð
hann.
„bað er allt komið i lag,” sagði
Margrét við Robert Carrington.
„Þakka þér fyrir að reyna.” Hún
hafði það á tilfinningunni, að
hann langaði til að segja eitthvað
fleira, en Middy var svangur og
Robert Carrington ekki.
Þegar hann hringdi til hennar
um næstu helgi og bauð henni til
kvöldverðar fannst henni samt,
að hún gæti ekki verið með þessa
stirfni við hann lengur, svo að hún
þáði boðið, og skemmti sér vel.
Og hún þáði lika boð hans um
leikhúsferð.
Það var kvöldið, sem þau komu
heim úr leikhúsinu, að ósköpin
dundu yfir.
Þegar þau komu að útidyrunum
var þeim fagnað með sigri hrós-
andi mjálmi.
„Þetta er Middy,” sagði Mar-
grét.
„Mér fannst þetta áþekkt hljóð-
unum i Nicky,” sagði Robert.
„Halló , Middy,” sagði Mar-
grét.
„Halló Nicky,” sagði Robert.
Þau litu hvort á annað.
„Þetta er hann Middy minn,”
sagði Margre't, en um leið og hún
sagði það, gerði hún sér ljóst, að
þetta var lika Nicky Roberts.
Middy var tviefldur eins og Percy
Mason.
„Vitleysa, elskan, þetta er
Nicky.” Robert beygði sig niður
og tók Middy upp. Middy leit
kviöafullur á Margréti um leið og
hann kom sér þægilega fyrir i
fanginu á Robert. „Þarna sérðu,”
sagði Robert.
Margréti blöskraði vissa hans.
„Þú gefur honum ekkert tækifæri
til að velja,” sagði hún, „með þvi
að halda honum svona.
Robert sleppti kettinum, sem
TTT
gréti og beint að isskápnum i eld-
húsinu.
„Allt i lagi,” sagði Margrét,
sem var ákveðin i þvi að vera á-
kveðin, en sanngjörn, jafnvel þó
Robert yrði það ekki. „Hver á
þennan kött?”
Robert gekk að mánaðavisin-
um á veggnum og fletti aftur á
bak. „Ég er búinn að eiga hann
siðan i byrjun mars.”
Margrét brosti. „Ég hef átt
hann siðan i febrúar.”
„Geturðu sannað það?” spurði
Robert.
„Ha — nei!” Margréti brá litið
eitt við. „Nei, guðvitað get ég það
ekki.”
„Attirðu hann, þegar hann var
kettlingur?” spurði Robert.
Margrét hélt, að hún væri sigr-
uð. Svo datt henni allt i einu
snjallræði i hug. „En þú?”
„Nei.”
„Hvernig fékkstu hann?”
„Hann — hérna — hann kom.”
Það, sem verða áttu formlegar
og sanngjarnar viðræður, varð að
rifrildi. Margrét spurði Robert
æst að þvi, hvernig hann gæti
haldið þvi fram, að hann ætti kött,
sem hefði komið fullvaxinn til
hans i endaðan febrúar og Robert
spurði hana hins sama.
„Hann var heimilislaus,” hróp-
aði Margrét. „Hann leitaði ásjár
hjá mér.”
„Svo að hann var villtur!
Hvernig veiztu, að hann villtist
ekki til min?”
„Ooqoo!” Margrét stökk á fæt-
ur. „Þú ert andstyggilegur.” Svo
hljóp hún að dyrunum og opnaði
þær. „Middy!”
Middy hljóp á eftir henni.
„Nicky!” kallaði Rqbert um
leið ogMargrét ætlaði að skella
hurðinni*
Nicky sneri sér við og lenti milli
tveggja elda i dyrunum.
Þau krupu bæði á dyramott-
unni, Robert náfölur, Margrét
með tárin i augunum. Kötturinn
sat milli þeirra og hélt uppi ann-
arri framlöppinni.
„Ég held hún sé brotin.”
„Við verðum að fara með hann
til dýralæknis.”
„Það er einn hérn^ skammt
frá. Ég fór með hann til hans i
mars.”
„Ég lika. Nei. Það var i febrú-
ar.”
Reiðin varð hræðslu Margrétar
yfirsterkari. „Ég trúi þér ekki.”
„Við skulum spyrja dýralækn-
inn.”
„í rauninni,” sagöi dýralæknir-
inn, þegar hann rannsakaöi
Middy/Nicky, „á frú Nicholson á
horninu hann. En hann þoldi ekki
við hjá henni, eftir að hún fékk sér
hundinn.”
Þau litu skilningslaus á hann.
„Ég sagði henni, að kettinum
liði vel,” sagði hann glaðlega.
„Ég þekkti hann, þegar þið kom-
uð með hann til min. Henni er
sama, þó að hún láti hann frá sér.
Hún vill frekar hafa hundinn.”
Hann sagði þeim, að hann hefði
ekki skrifað niður, hvenær þau
höfðu komið með Middy/Nicky
áður, svo að eignarrétt þeirra
treysti hann sér ekki að skera úr
um. Hann var lika ungur maður
og þóttist sjá, að þess yrði ekki
langt að biða, að þau rugluðu
saman reitunum hvort sem væri.
neri sér upp við hann um leið og
hann var kominn á gólfið.
„Þarna sérðu,” sagði hann og
stakk lyklinum i skráargatið.
„Ég á hann!”
Það leyndi sér ekki, að Nicky
ætlaði að fylgja Robert. Margrét
lagði af stað upp stigann með tár-
in I augunum.
Dyrnar á annarri hæð lokuðust
að baki karlpeningsins, sem hún
var farin að hafa mætur á.
Klukkustund seinna, þegar
Margrét ætlaði að fara að hátta,
heyrði hún þrusk við dyrnar. Hún
opnaði þær og Middy stökk inn.
Hún hljóp að simanum og hringdi
til Roberts.
„Middy er hérna,” sagði hún,
tilbúin að heyra, að Nicky svæfi
svefni hinna réttlátu á náttfötun-
um hans — en Robert hafði sagt
með nokkru stolti, að sá væri
vandi hans.
„Jæja?” sagði Robert önugur.
„Hvar er Nicky?” spurði hún
áköf.
„Hann bað um að fá að fara út
fyrir fimm minútum,” sagði Ro-
bert.
Tveimur dögum seinna stakk
hún miða i póstkassann hans og
fór fram á að hitta hann. Hann
svaraði henni i sömu mynt og
sagði, að næsti fridagur hans yrði
laugardagurinn og hún mætti
koma þá, ef hún vildi. Margrét fór
niður með Middy i fanginu.
„Getum við ekki orðið sam-
mála um, að bara sé um einn kött
að ræða?” sagði hún.
„Nicky,” sagði Robert.
„Matur.”
Middy stökk úr fanginu á Mar-
27. TBL. VIKAN 19