Vikan - 04.07.1974, Qupperneq 20

— Ja... ég myndi nú ekki setja
þaö fyrir mig. En... já, ég veit að
það kemur mér ekki við, en hvað
haldið þér að frú Cannon segði?
Þetta bar tilætlaðan árangur. —
Mér þykir að visu ósk'öp vænt um
frænku mina, sagði herra
Tomlinson mikillætislega. — En
hún er ekki neinn dómari minna
gjörða. Viltu gera nauðsynlegar
ráöstafanir.
Celia var fljótt lipur við ritvél-
ina og gat farið að veita félögum
sinum athygli. Hún gat að sjálf-
sögðu ekki skipað þeim i hópá, en
henni var ljóst að þau heyrðu til
annarri veröld en hennar og enn-
þá siður þvl fólki, sem þau herra
Tomlinsons og frú Cannon voru
komin af. Og þegar einn af ungu
mönnunum bauð henni upp á
drykk að loknum tima, þáði hún
það með þökkum.
Hann hét Willis Lámbert og
meðan þau sötruðu úr glösunum,
sagði hann henni, að hann væri
nemi i tryggingafyrirtæki: hann
sagðist vona að hann yrði settur i
tjónamatmeð timanum og að það
væri betri horfur á að komast á-
fram, með þvi að fara á verzl-
unarnámskeið.
Celia horfði niður, meðan hann
iév móðan n.ása, en út undan sér
horfði hún á skyrtuliningarnar
hans og digran gulihring með
demantsbroti, sem hann bar á
litla fingri. Það var auðséð á
höndum Willis Lamberts, að hann
hafði aldrei unnið erfiðisvinnu.
— Raunar, sagði Celia, — en
það var orö, sem stúlkurnar á
Stevenson heimilinu notuðu mik-
ið, — geri ég ekkert sérstakt eins
og er, ég er bara að lita i kringum
mig. Hún lyfti höndinni, til að
slétta hárið, sem var vandlega
greitt. — En það ætti ekki að
skaða, að kunna vélritun.
— Það er mjög gott, ef maður
vill fá skrifstofustörf, sagði Willis
Lambert brosandi. Hann benti á
glasið hennar. — Ljúktu úr glas-
inu, svo fáum viö okkur aftur i
glösin, það veitir ekki af, til að
létta á spennunni i fingrunum.
— Þakka þér fyrir, en ég hef
ekki tima, ég er orðin of sein nú
þegar sagði Celia.
— Við sjáumst þá á fimmtu-
dagskvöldið, sagði Willis og það
var greinilegt, að hann átti við, að
þau hittust eftir tfmann.
Herra Tomlinsons ákvað að fá
frú Meggs til að koma þrisvar i
viku, svo Celia hefði meiri tima til
vélritunar og hann leyfði henni að
nota vélina i skrifstofunni.
En það var eins og frú Canhon
hefði einhvern innbyggðan radar,
hún var strax komin á vettvang.
Hún heilsaði Celiu lauslega,
þegar hún opnaði fyrir henni og
augnaráð hennar var kuldalegt
og svo strunsaði hún út á svalirn-
ar, þar sem frændi hennar sat
með sjónaukann sinn þessa
stundina.
Hún kom þjótandi niður nokkru
siðar, rjóð i kinnum og rödd henn-
ar var isköld.
— Það er sannarlega heppilegt
fyrir þig, Celia, að frændi minn
kostar þig á námskeið og ekki sið-
ur hentugt fyrir frú Meggs,
sem fær þarna meira að gera. Ég
vona bara, að Fowler lækni sé
kunnugtum þetta, að hann athugi
hvort frændi minn þolir þessar
breytingar.
Celia sagði,ósköp rólega: — Já,
læknirinn veit um það, frú Cann-
on.
— Jæja? Þá er bezt að ég tali
utan i þann mann, sagði frú Cann-
on. — Það gæti verið að Fowler
lækni sé ekki nógu vel ljóst hvað...
Já, var ég ekki með regnhlif?
Þegar dyrnar lokuðust að baki
hennar, hélt Celia áfram við störf
sin, hin rólegasta. Fowler læknir,
sem kom i heimsókn aðra hvora
viku, var einmitt ánægður með
þetta fyrirkomulag og talaði hlý-
lega vib Celiu um hvað þetta gerði
gamla manninum mikið gott.
Hann sagði að vinnugleðin hefði
betri áhrif en nokkurt lyf og hann
sagði að karlinn væri við beztu
heilsu.
Herra Tomlinson nefndi ekki
heimsókn frænku sinnar á nafn,
en sagði við Celiu: — Látum okk-
ur nú sjá, hvert vorum við kom-
in? og henni fannst það vera eins
og hann væri að leggja áherzlu á
samkomulagið þeirra á milli.
Þetta fékk hún ennþá betur stað-
fest nokkrum kvöldum siðar,
seint i desember.
Willis Lambert hafði verið f jar-
verandi og Celia kom heim fyrr
en hún var vön. Þegar hún opnaði
meö lyklinum sinum, stóð hún
andspænis laglegri, gráhærðri
konu um sextugt og herra Tom-
linson var að klæða hana i káp-
una, mjög viðkvæmnislegur.
Hann hrökk svolitið við, en lét
samt ekki á þvi bera og sagði:
— Eleanor, þetta er ungfrú
Brett Ég var búinn að segja þér
hve mjög hún er mér hjálpleg.
Celia, þetta er frú Ellwell, mjög
góð vinkona min.
Ráðskonurnar tvær, sú núver-
andi og sú fyrrverandi, iitu bros-
andi hvor á aðra. Celia fiýtti sér
fram I eldhúsið, þar sem hún tók
til handargagns tvö glös, sem
greinilega höfðu verið notuð undir
portvin. Þegar hún var búin að
slökkva i eldhúsinu og á leiðinni
upp til sin, rakst hún á herra
Tomlinson i anddyrinu.
Þau sögðu aðeins: — Góða nótt,
Celia. Gekk þér vel i kvöld? og
hún svaraði: — Já, herra Tomlin-
son, þakka yður fyrir. Góða nótt.
Það hefði þurft mjög athugulan
mann, til að sjá skilningsrikt
augnaráð þeirra beggja.
Willis Lambert komsj á fætur
eftir inflúensuna og þau Celia
fóru á veitingahúsið að venju.
Fleiri fóru að slást I hópinn.
Ted Vanney látlaus piltur, dá-
litið bólugrafinn og fljótur að
roðna: Betty Schirm var með stór
blá augu, mjög dökkar augnbrún-
ir og alltof rauðan munn.
Hún sagði, þegar þjónninn var
farinn, eftir að hafa tekið við
pöntun þeirra: — Það er skritið,
ég hefi ekki séð þig fyrr.
— Þú hefur nú liklega gert það.
— Nei, ég myndi örugglega
muna það, sagði Betty Schirm og
virti Celiu nákvæmlega fyrir sér,
eins og hún væri leynispæjari.
— Býrðu I einni af þessum nýju
þá yröi hún annaðhvort að hætta á
námskeiðinu eða....
Herra Tomlinson bjargaði
þessu máli fyrir hana með þvi að
Herra Tomlinson var samt
kominn á fætur næsta morgun, en
það breytti ekki þeirri hugmynd,
sem Celia hafði fengið.
einhleypingsibúðum i nágrennin-
u?
— Ég bý heima, sagði Celia.
— Jæja? Þú hlýtur þá að eiga
heima hér nálægt, þvi að ég hefi
aldrei séð þig I lestinni.
— Já, ekki svo langt héðan
sagði Celia rólega, en hún
gleymdi samt ekki þessu frekju-
lega augnaráði stúlkunnar. Ef
Willis kæmist að þvi, að hún væri
vinnukona hjá herra Tomlinson,
fá slæmt kvef. Celia færði honum
matinn i rúmið. Þegar hún kom
niður aftur, var hún ein á báti.
Hún lagði á borðið fyrir sig eina,
eins og hún gerði venjulega fyrir
húsbónda sinn: það hvarflaði að
henni, að ef einhver kæmi óvænt i
heimsókn, mætti auðveldlega
ætla, að hún væri að borða þarna
ein, vegna þess að hann gamli...
frændi hennar væri lasinn i rúm-
inu.
BRE
Fowler læknir sagði, að i nokkra daga
hefði hann óttast um lif vinar sins. Frú
Cannon, sem aldrei hafði ómakað sig til
að vita nafnið á þeirri konu, sem gat haft
áhrif á arf hennar, þóttist verða hissa, en
sagði ekki neitt.
20 VIKAN 27. TBL.