Vikan - 04.07.1974, Side 34

Rósa gekk aö rúminu, tók af sér
skóna og lagöist niöur.
Elgur renndi augunum til
hennar. — Þegar klukkan er oröin
ellefu veröur hér eins og i bakar-
ofni. Þú veröur aö fara úr meiru^
annars vaknaröu bullsveitt.
Hún fann til einhverrar sigur-
gleöi gagnvart honum og brosti til
hans. — Þú viit gjarnan láta mig
fara úr sem mestu?
— Þú ert alltaf viö sama
heygaröshorniö, Rósa. Mér er
fjandans sama, hversu mikiö eöa
lltiö þú ert klædd.
III.
Hús Molinehjónanna stóð I
brekku, sem lá upp frá bænum
norðanmegin, og var skógi vaxin
efst. Þaö var viö ósteinlagöan stig
sem lá út frá aöalgötunni. Þetta
var hvitmálaö, rúmgott hús meö
stórum yfirbyggðum forskála.
Þarna voru hávaxnir eitur-
sveppir ,sem vörpuöu skugga á
húsiö og svo grasblettinn, sem
var orðinn brúnn af ágústsólinni.
Moline læknir hafði lagt hart aö
sér til þess að kaupa þetta hús
handa Rósu, og hún haföi aldrei
haft þá ánægju af þvi, sem hann
hafði búizt viö. En sjálfur kunni
hann vel við þetta hús með stóru
herbergjunum, sem voru bæði
loftgóö og björt. Rósa haföi sýnt
af sér mikla skrautgirni, þegar
fariö var aö innrétta húsiö eftir
hennar smekk og honum þótti
meira i þaö variö vegna þess, aö
hún haföi ráöiö öllu um þaö.
Hann stöövaöi bilinn og steig út
og horföi á húsiö og haliandi gras-
blettinn. Þetta var allt svo fallegt
I kvöldbirtunni. Þegar hann gekk
eftir hellulagöa stignum yfir
grasblettinn, fann hann enn til
ánægju fyrir afrekum dagsins og
furöaöi sig á þvi, aö þreytan var
sama sem horfin. Meöan hann
striddi viö frú Sorren, haföi hann
næstum gleymt verknum undir
siöunni, og fann hann nú ekki
lengur. Nú var hann svangur og
honum fannst hann vera búinn að
vinna fyrir þvi aö mega setjast
niöur viö eigiö borö og fá sér al-
mennilega i svanginn.
Þegar hann kveikti ljósið I
framstofunni, sá hann, að hann
var ekki einn þarna I húsinu.
Tengdafaöir hans sat þarna,
stirölegur og ólundarlegur. Hann
var i slitnum rykfrakka,
óhreinum gallabuxum og I leður-
stigvélum. Skyggniö á bláu ullar-
húfunni var niöri i augum. Veöur-
bariö andlitiö var næstum oröiö
svart, og þung augnlokin héngu
niður fyrir augu.
— Halló, Skuggi! Anægjan og
velliöanin, sem læknirinn haföi
fundiö til, var snögglega horfin.
Hann gat aldrei skiliö þennan
geðvonda fööur konunnar sinnar,
hann Gus Ballou, og enda þótt
hann reyndi aö finna hlýju til
hans, þá mistókst það alltaf.
Ballou kom þarna oft og gekk inn
óboöinn, rétteins og hann ætti þar
heima. En hann vildi aldrei tala
viö lækninn, heldur beindi hapn
öllum oröum sinum til dóttur
sinnar.
Moline læknir haföi talað viö
Rósu i fyrsta sinn, þegar hún kom
með fööur sinn til hans, út af
einhverjum magakvilla. Þá var
Moline nýkominn til borgarinnar
og hafði verið vonglaöur og fuliur
löngunar til aö veröa duglegur
læknir. Eftir nákvæma rannsókn,
haföi hann fariö meö gamla
skógarhöggsmanninn ispitalann i
Ashwood, og skoriö hann þar
upp. Hann haföi skorið burt
meinsemdirnar og nokkuö af
maganum. Þetta hafði veriö
fyrsti og siöasti vandasami
uppskuröurinn hans. En haíin
haföi tekizt vel og maginn haföi
komizt I lag aftur. SvæfiBgar-
maöurinn og aöstoöarlæknirinn
höföu orðiö hissa aö heyra, aö
HANDAN Vffi
34 VIKAN 27. TBL.