Vikan - 29.04.1976, Síða 19

Brúðkaupið fór fram í kyrrþey.
Oliver hlakkaði eins og barn til að
sýna mér húsið, sem hann hafði
fundið handa okkur og sagði, að það
yrði besta brúðargjöfin. Við ókum
þangað daginn eftir. Þegar við
komum inn í bæinn, greip mig strax
ónotatilfinning, og þegar bíllinn
beygði upp að gamla stóra viktor-
ianska húsinu, lá mér við tauga-
áfalli.
Ég þverneitaði að fara út úr bíln-
um. Ég var reið. Ég var líka ótta-
slegináþann hátt, sem ég hafði ekki
fundið til í mörg ár. Oliver sámaði.
Hann grátbað mig um að líta á
húsið. Hann sagðist hafa vitað, að
þetta var bernskuheimili mitt, en
þótt ég hefði ótt óhamingjusama
bernsku, þó væri nú tími til kominn,
að ég reyndi að horfast í augu við
hið liðna og sigrast á því. Smám
saman lét ég undan. Hann var svo
ákafur, svo sannfærandi. Og auð-
vitað hafði hann líka á réttu að
standa. öll mín fullorðinsár hafði
ég fundið fyrir fargi bemskuáranna,
og ég varð að reyna að lyfta þvi oki.
Ég féllst ó að líta á húsið.
Það var orðið allt öðm vísi og
bauð nú af sér mjög góðtm þokka.
Allt húsið var nú mólað ljósum lit-
um, og fátt minnti á hinn þunglama-
lega viktoríanska stíl. Herbergjum
hafði verið fjölgað með léttum
milliveggjum, og léttir skápar mál-
aðir glaðlegum htum prýddu nú
dimm skúmaskotin. I eldhúsinu
hafði gamla innréttingin vikið fyrir
bjartri og hentugri eldhúsinnrétt-
ingu.
Aðeins skápurinn stóð þarna enn,
og það glampaði á hvíta málning-
una. Ég stóð og starði á hann og
hugsaði um tikkandi köngullóna.
Oliver sneri mér við, tók mig í
faðm sér og kyssti mig. — Samning-
urinn er undirritaður, ástin mín,
sagði hann hógværlega. — I öllum
bænum hættu að lifa í fortíðinni.
Skilurðu ekki? Við berjumst gegn
bernskuminningum þinum og sjó-
um til þess, að okkar eigin böm
eignist góðar minningar um sina
bernsku. Því lofa ég þér.
Og þá lét ég undan.
Við vorum hamingjusöm þama.
Mjög hamingjusöm. Rétteins og við
hefðum orðið hvar sem var annars
staðar. Aðeins skápurinn stóð í vegi
fyrir fuUkominni hamingju minni.
Oft reyndi ég að segja Oliver frá
tikkandi könguUónni, en eitthvað í
undirvitund minni gældi enn við
þessa furðulegu hjátrú, svo að mér
fannst hún næstum raunveruleg.
Gegn aUri skynsemi óttaðist ég
sannleikann, sem kynni að koma í
ljós, ef ég tryði einhverjum fyrir
þessum óhugnaði.
Stundum, þegar OUver vann
frameftir við æfingar á skólaleikrit-
inu eða fór með bekknum sínum í
leikhús, stóð ég mig að því að taka
að leggja við hlustir og búast við
gamla tikkinu. Því ég vissi, að einn
daginn mundi ég heyra það. Ég vissi
að ég yrði að komast að orsök þess
og eyðUeggja hana, áður en ég gæti
losnað undan áhrifum bemsku
minnar að fuUu.
Það kom mér því raunverulega
ekki á óvart, þegar ég kom inn í
eldhús eitt kvöld í október og heyrði
í tikkandi könguUónni alveg eins og
októberkvöldið fyrir mörgum ámm.
Eini munurinn vtir, að tikkið var
nú sannarlega ákveðnara og hávær-
ara en þá. Orsökin hlaut nú að vera
miklu nær takmarki sinu, að hún
kynni að brjótast gegnum vegginn
þá og þegar, jafnvel þetta sama
kvöld.
Ég hlustaði á þetta ákveðna
háværa tikk, og ég gat gert mér
köngullóna í hugarlund, þar sem
hún barðist um handan við þihð,
sennUega þegar í sigurvissu þess,
að nú væri hún að losna úr prísund-
inni.
Ég fann tU eins konar léttis. Svo
virtist sem ég hefði aUtaf verið mér
þess meðvitandi, að heimUi mitt,
garðurinn, hjónabandshamingjan
væri fallvalt, óverðskuldað, óraun-
verulegt. Þetta var raunveraleikinn
— þessi skelfing, þessi örvænting
— sem nú ætlaði aftur að ná sínum
fyrri tökum á lífi mínu. Fresturinn
var úti.
Tikkið kom frá gamla staðnum,
frá þriðju hUlu að ofan, örUtið tU
vinstri. Ég klifraði upp á stól,
rétt eins og ég gerði í gamla daga,
og rýndi inn fyrir brúnina. Eins og
þá manaði ég ófreskjuna í huganum
að brjótast út, enda þótt ég væri viss
um, að það yrði minn bani.
En á hUlunni var ekkert að sjá
annað en nýja bleika steUið mitt,
engin merki um hrikalega fálmandi
könguUó.
Tikkið hljómaði eins og aðvöran,
stríðsyfirlýsing. Það virtist færast í
aukana. Það þrengdi sér inn í höfuð
mitt, þar tU ég fann tU ógleði og
svima og tók að ragga fram og aftur
á stólnum.
Þá hringdi síminn. Ég fór niður
af stólnum og fram ó ganginn, mótt-
vana og skjálfandi.
Ég heyrði rödd Olivers: — HaUó
ástin. Ertu þama? Þú ert eitthvað
svo fjarlæg...Heyrðu, ég ætla að
skjótast tU Bobs og sækja nokkrar
bækur, og líklega tefst ég eitthvað
hjá honum. Hann er nýbúinn að
kaupa sér bót og er í vandræðum með
vélina í honum. Hann veit, að ég er
laginn við vélar, og vUl að ég kíki á
hana.
Svo það var þá þess vegna. Þetta
var ástæðan fyrir aðvöran köngul-
lóarinnar. En nú var ég orðin svo
ragluð, að ég var ekki viss um, hvort
könguUóin var að vara mig við því,
að hún myndi nú sleppa út og ráðast
á mig, eða hvort hún var að vara mig
við einhverri hættu, sem vofði yfir
Oliver.
Mér tókst að hrópa: — Nei,
Oliver, gerðu það ekki, gerðu það
ekki. Komdu heim...
— Hvað er að elskan? spurði hann
sleginn. — Ég verð ekki lengi, bara
klukkutíma eða svo.
— Foreldrar minir...það var lysti-
snekkja, á ánni, ég sagði þér...
— Elskan min, ég ætla aUs ekki að
drekka mig fuUan og steypast í ána,
ég lofa þér því. Bara bjórglas með
Bob, kiki á vélina, og svo er ég
heima. Útbúðu nú eitthvað gott
handa okkur í kvöldmatinn og
hættu að hafa áhyggjur.
Hannlagðiá.
Ég fór aftur inn í eldhúsið, þar
sem tikkandi köngullóin hæddist að
mér á bak við skópinn. Ég var
þess nú fullviss, að þetta væri að-
vöran tU min um það, að ég væri i
þann veginn að missa einu mann-
verana, sem nokkum tíma hafði
raunveralega þótt vænt um mig, og
ég gat ekkert gert tU þess að hindra
það.
SkyndUega varð mér ljóst, að ég
yrði að fórna þessari hræðUegu
ófreskju lífi minu tU þess að bjarga
lífi Olivers.
Ég klifraði aftur upp á stólinn
og teygði mig upp. Ég raddi
diskunum niður úr hillunum, þreif
bollana af snögunum og þeytti þeim
aftur fyrir mig, brothljóðið snart
mig ekki, það snart mig ekki vitund.
Ég var komin að þriðju hUlunni,
og nú hamraði ég á þUið kjökrandi
og skjálfandi í takt við tikkið í
þessari viðbjóðslegu loðinlappa
könguUó hinuni megin við þUið.
Ég krafsaði og klóraði í þUið, en
ekkert lét undan, og mér fannst
örvæntingin vera að yfirbuga okkur
báðar, þar sem við voram svo
nálægt hvor annarri, næstum aug-
liti tU auglitis, en þó hindraðar í því
að snertast.
Ég heyrði sjólfa mig æpa og öskra
á könguUóna að komast út, og óp
mín blönduðust höggum mínum og
háværu tikki könguUóarinnar. Ég
hef ekki hugmynd um hversu lengi
þetta stóð.
Ég boraði augunum gegnum
þunnt þilið á mUli okkar, og mér
fannst ég geta séð langa, svarta og
loðna fætur hennar, stingandi augu
hennar og hárlausan, tútinn búk-
inn, sem lagðist að þUinu, mér
fannst ég raunveralega sjá hana, svo
stóra og hungraða og nálæga...
svo ólýsanlega nálæga, að mér
fannst ég heyra hjartslátt hennar í
takt við minn eigin, meðan við
reyndum að rífa niður síðustu
hindranina.
Ég fann ófreskjuna grípa um mig,
og ég fann tU einhvers sem nólg-
aðist létti. Hún dró mig niður af
stólnum og hélt mér fast. Ég heyrði
— jafnvel fann — æðaslátt hennar.
Ég slakaði á og leyfði ekkasogun-
um að brjótast fram, fegin, að hryU-
ingurinn hafði náð hámarki, fegin,
að þessu væri lokið, fegin, að
ófreskjan var loksins laus, svo að nú
gat eg gefið sjálfa mig tU endur-
gjalds fyrir líf Olivers. Engin fórn
var of stór fyrir Oliver. öryggi hans
varfyriröllu.
Og Oliver var öraggur. Það var
Oliver, sem hélt utan um mig, Ég
heyrði rödd hans, þegar hávaðinn
í höfði minu fjaraði út, og hann
endurtók í sífeUu: — Ástin min,
ástin mín, hvað er að? Hvað kom
fyrir? Segðu mér, segðu mér...
Og nú heyrði ég tikkið, aðeins
lágvært og ófreskjan var ekki í sjón-
máli, virtist róleg á ný bak við þUið.
Ástin hafði sigrað hið Ula. Ég hafði
alltaf vitað það undir niðri, að
þannig gæti það orðið, ástin hafði
bara ekki verið tU staðar fyrr.
Þegar ég var farin að jafna mig,
sagði Oliver mér, að hann hefði
komið heim strax í stað þess að fara
tU Bobs, því að hann hefði verið
órólegur út af mér einni i húsinu.
En tikkið? KönguUóin? Hvað í
ósköpunum ég væri að tala um, Utla
flónið? Jú, auðvitað, nú heyrði hann
það.
— Þú hlýtur að hafa skeUt hurð
svo harkalega, að gangverkið hefur
farið af stað. Ég faldi þarna klukku,
sem ég ætlaði að gefa þér í af-
mælisgjöf. Þig langaði í klukku, var
það ekki? Ég vissi ekki, hvar ég átti
að fela hana, svo ég geymdi hana í
leynihólfinu þarna. Vissirðu ekki um
það? Ég vonaði reyndar, að þú vissir
ekki um það. Komdu og sjáðu.
Hann reis upp tU að sýna mér.
— Sjáðu, sagði hann. Sérðu ekki,
að þriðja hUlan er mjórri en hinar,
og þannig myndast hólf hér fyrir
innan. Ég faldi klukkuna þarna fyrir
nokkra, sérhver smátitringur gat
sett hana i gang, geri ég ráð fyrir.
Og þá sagði ég honum loks fró
tikkandi könguUónni.
Eftir að hafa hlustað á frásögn
mína, tók Oliver fallegu gylltu
klukkuna, sem hann ætlaði að gefa
mér, út úr leynihólfinu, og þaðan
kom hann líka með litla skart-
gripaöskju. Án þess að segja orð,
tók hann upp úr henni fallegt
armbandsúr. Það var stórt og
skreytt grænum og bláum steinum.
Hann trekkti úrið, og gamalkunna
tikkið fyUti herbergið.
Hann sagði: —Ég fann þetta
þarna í leynihólfinu. Ég lét hreinsa
það og gera við það og ætlaði að
sýna þér það lika á afmælisdaginn.
Þekkirðu það?
Auðvitaðþekktiégþað. Þettavar
einn hinna fögra gripa, sem móðir
mín skreytti sig með, þegar faðir
minn var ekki heima. Vafalaust gjöf
frá elskhuga. Ég geri ráð fyrir, að ég
hafi alltaf vitað, að móðir mín átti
elskhuga, en verið of ung tU að gera
mér fyUUega grein fyrir því. Skyndi-
lega helltust bemskuminningamar
yfirmig.
—■ Var eitthvað fleira þarna?
spurðiég.
Hann rétti fram tvo hringi, Utla
perlunælu og afar skrautlega eyma-
lokka.
Og þannig var það, að tikkandi
könguUóin missti tökin á lífi minu.
Hversu einfalt þetta var, hversu
hlægUegt og þó svo grátlegt. Lítið
barn í heljargreipum skelfingar við
hégómlegt úr, sem eigingjöm kona
hafði falið fyrir eiginmanni sinum,
tU þess að hann granaði ekki, að
hún ætti elskhuga.
Við Oliver sótum lengi þegjandi
og héldum utan um hvort annað, og
það glampaði á bleiku glerbrotin á
gólfinu, en á bak við þUið dó
könguUóin hægt og hægt, eins og
mamma hafði sagt hún myndi gera,
ef hún kæmist ekki út.