Vikan - 29.04.1976, Page 29

fíNNE
,,Þá er það ,,La Reine d’Espagne.”
,,Allt I lagi mademoiselle.”
Þessi lipri fjórhjólavagn var dreg-
inn af tveimur írskum hestum. Þau
óku í áttina að breiðgötunni, fóru
framhjá kyrrstæða vagninum og
Marianne sá skuggalegan mann sitja
inni í honum. Því næst beygðu þau
fyrir hornið hjá Café Dangest og út
1.
BENZONI
C Opera Mundi Paris
á breiðgötuna Italienes. Marianne
beið andartak, en snéri sér síðan við,
rétt mátulega til þess að sjá hvar
svarti vagninn ók á eftir þeim út
á breiðgötuna. Síðan komu þau
við hjá hinum frsega loðskinna-
sala og stönsuðu þar fyrir aftan
stóran flutningavagn. Enn var vagn-
inn rétt á eftir þeim, eins og við
pósthúsið og sömuleiðis, er þau
bcygðu loksins inn í Rue de Var-
ennes.
Ég kann ekki við þetta, hugsaði
Marianne, er dyravörðurinn Jorif
opnaði hliðið. Hvaða maður er
þetta og hvers vegna er hann að elta
mig?
Hún hafði engin tök á að komast
eftir því nema ef til vill ef hún
minntist á það I skýrslu sinni. Ef
maðurinn í svarta vagninum væri á
vegum Fouchés, þá myndi hann
ekki játa það, en ef svo var ekki,
þá myndi hann áreiðanlega gefa
henni frekari fyrirmæli.
Þessi ákvörðun hughreysti hana
lítið eitt og Marianne steig út úr
vagninum, en lét Fanny það eftir að
annast um pinklana. Því næst gekk
hún inn í forsalinn og upp marm-
arastigann. Hún ætlaði að gera
furstafrúnni grein fyrir erindagjörð-
um morgunsins.
Hún hafði hraðann á, enda
ætlaði M. Gossec að veita henni
hina daglegu tilsögn eftir fáeinar
mínútur. Þessar kennslustundir
voru orðnar líf hennar og yndi.
Gamli kennarinn ýtti undir áhuga
hennar og hún gerði sér vonir um,
að brátt yrði hún frjáls manneskja.
Hún var rétt komin upp í fyrsta
þrep stigans, þegar Courtiade, her-
bergisþjónn furstans gekk til
hennar.
,,Hans hátign bíður eftir made-
moiselle I vinnuherbergi sínu,”
sagði hann hljómlausri röddu, sem
var þess glöggt vitni hversu góður
þjónn hann var.
Eftir næstum þrjátíu ára starf I
þjónustu furstans, var hann á vissan
hátt farinn að samsamast húsbónda
sínum og hafði tekið upp ýmsa
miriniháttar kæki hans. Aðalverk-
svið Courtiades I þessu húshaldi
var að þjóna furstanum, en hitt
þjónustufólkið bar óttablandna
virðingu fyrir honum og fannst
hann þeim langtum æðri. Marianne
leit undrandi á hann.
,,Hans tign, eigið þér við...
furstinn.”
,,Hans hátign,” endurtók Cour-
tiade og hneigði sig. Varirnar kipr-
uðust saman og það gaf til kynna,
að honum fyndist þessi virðingar-
skortur óviðeigandi. ,,Hans hátign
hefur beðið mig um að láta made-
moiselle vita, að hann bíði hennar.
Ef mademoiselle vildi gjöra svo vel
og fylgja mér.”
Marianne bældi niður gremju
slna og henni varð hugsað. til söng-
tlmans. Slðan elti hún þjóninn að
dyrunum, sem hún þekkti betur en
Talleyrand hafði nokkra hugmynd
um. Courtiade bankaði létt á dyrn-
ar, gekk síðan inn og sagði: ,,Made-
moiselle Mallerousse, herra minn.”
,,Láttu hana koma inn, Cour-
tiade. Farðu svo og segðu madame
de Périgord, að ég muni ræða við
hana klukkan fimm.”
Talleyrand sat við skrifborðið sitt,
en þegar Marianne kom inn reis
hann sem snöggvast á fætur,
hneigði sig og settist slðan aftur.
Því næst benti hann henni að setj-
ast á stól. Eins og venjulega var
hann svartklæddur. í barmi sér bar
hann glitrandi stjörnu St. Georgs-
reglunnar, sem minnti Marianne
á, að hann ætlaði að snæða kvöld-
verð með Kurakin fursta, sendi-
herra Rússa. Á borðinu stóð forn
vasi úr gagnsæju alabastri og I
honum voru rósir, sem voru svo
rauðar, að þær voru næstum því
svartar. Þær voru lyktarlausar og
eini ilmurinn I herberginu var dauf
angan af viðarteinungi, sem Tall-
eyrand kunni vel að meta. Daufir
18. TBL. VIKAN 29