Vikan - 29.04.1976, Qupperneq 32

'fí/l h

Ég vissi ekki, að ástandið væri svona slæmt.
/JoQ |z-J
^44
© Kmg Features Syndicate. Inc . 1975. World nghts r
Við eigum fjóra táninga, svo ég mátti til.
— Eitthvað virðist hafa farið úrskeiðis við skipulagningu
sumarfríanna hjá okkur.
anum. Hana setti dreyrrauða. Hún
skildi mætavel hvert hann var að
fara, hvers konar þjónustu hann
óskaði í skiptum fyrir þagmælsk-
una. Þetta voru þvinganir af enn
vcrri tegund en Fouché beitti.
„Þér skulið ekki reiða yður á
þjónustu mína í þeim efnum,”
öskraði hún reiðilega. ,,Ég hef
njósnað um yður, rétt er það, þó
að skýrslur mínar hafi ekki haft
neitt markvert að geyma. En ég
mun ekki samrekkjast yður og
kaupa mér þannig frelsi. ’ ’
VarirTalleyrandstitruðu, ensíðan
fórhannaðskellihlæja.
„Eruðþérekki, eins og furstafrúin
myndi segja, dálítið frökk? Að þér
skulið ekki skammast yðar, made-
moiselle.. .Mallerousse! Þetta eru að
vísu orð og getsakir, sem hæfa vel
nafni yðar, en ég ætlaði aðeins að
biðja yður um að syngja fyrir vinafólk
mitt, þegar þannig stæði á. ’ ’
„Nú,erþað...”
„Allt og sumt? Vissulega. Ekkert
annað. Kæra Marianne... má ég
ávarpa yður þessu heillandi nafni,
sem fer yður svo vel? Þér eruð yndis-
leg, en ég hef aldrei haft ánægju af
því að elska konur, nema að þær hafi
lotiðsínumeigin ástríðum samtímis.
Ástin er eins og tónlist, óumræðileg-
ursamhljómur og líkaminn er aðeins '
hljóðfæri, vissulega dásamlegasta
hljóðfærið, sem völ er á. Ef annað
hljóðfærið er falskt, þá næst þessi
samhljómur ekki. Ég kann ekki
frekar en þér að meta falska tónlist. ’ ’
„Ég bið yðar hátign afsökunar,”
sagði Marianne lágmælt og hún
skammaðist sín niður fyrir tær.
„Ég hef hagað mér heimskulega og
iðrast þess. Auðvitað er mér ekki
nema ljúft, að verða yður að liði, ef
ég á annað borð get það. ’ ’
„Það vona ég. Og þar sem við
erum nú sammála, réttið mér þá
hönd yðar. Við skulum takast í
hendur upp á þetta eins og þeir
gera vestan hafs. Slíkt hæfir tveimur
manneskjum, sem eru á eitt sáttar.
Þessi ameríski siður hefur margt til
síns ágætis og ég hef mætur á fólkinu
þar, þó að það sé á stundum einum
ofopinskátt.”
Broshansafvopnaði hana og Mari-
anneendurgaltísömu mynt. Fingur
hennar skulfu lítið eitt, en furstinn
tók fljótt og ákveðið um hönd
hennar.
„Ég mun senda eftir yður í
fyrramálið, ef furstafrúin þarf yðar
ekkimeð.”
„Yðarhátign, ég mun ávallt verða
tilreiðu.”
Hún hneigði sig lítið eitt, en síðan
var hún komin fram á gang. Þó hún
væri hálfringluð, þá var eins og
þungu fargi væri af henni létt. Þess-
ari stöðu hafði verið neytt upp á hana
og hún hafði það mikla óbeit á
Fouché, að hún fann til innri gleði,
þegardæmiðsnéristnú við. Aukþess
kunni hún miklu betur við Tall-
eyrand, þennan höfðinglega mann,
cn hinn slægvitra Fouché. Martröð
hennar var á enda. I framtíðinni
myndi hún ekki vera að svíkjast
aftan að þeirri fjölskyldu, sem hafði
skotið yfír hana skjólshúsi. Hún
gat því notið þeirra þæginda og mun-
aðar sem buðust og einbeitt sér að
tónlistinni þangað til Gossec myndi
koma henni á framfæri.
Hún var búin að missa af kennslu-
stundinni. Er hún leit inn í músík-
herbergið sá hún að Gossec var far-
inn, en Marianne var of hamingju-
söm til þess að láta það angra sig.
Hún var á leið upp í herbergi til
sín og raulaði lítinn lagstúf fyrir
munni sér, en þá varð henni allt I
einu hugsað til vagnsins, sem hafði
elt hana allan morguninn og skyndi-
lega langaði hana til þess að vita,
hvort hann væri enn fyrir utan.
Hún snéri við og hljóp ofan stigann,
í gegnum anddyrið og út í forgarð-
inn. Við hliðina á aðalhliðinu, sem
var gert úr iónískum súlum er héldu
uppi gríðarmiklum steinboga, var
lítið hlið, sem aldrei var lokað að
deginum. Marianne opnaði það,
skaust út fyrir og skundaði meðfram
veggnumogútáhorn. Nýtilkominn
kjarkurhennarþvarr lítið eitt, er hún
sá, að svarti vagninn stóð þarna
ennþá.
Og seinna um daginn var hann
þar líka, en þá fór Marianne ásamt
furstafrúnni og Charlotte litlu í
ökuferð meðfram nýju uppfylling-
unni, sem keisarastjórnin var að láta
gera við ána Signu.
Einhver breyting hafði á orðið.
Marianne tók fyrst eftir því þetta
sama kvöld, er hún kom úr
ökuferðinni, en madame Talleyr-
and bað hana þá um að koma með
sér til herbergis síns. Þegar þær
komu þangað settist hún á legu-
bekk og stundi þungan.
„Við eigum von á gestum í
kvöld, eins og þér vitið, en ég er of
þreytt til þess að taka á móti þeim
og ætla þess vegna að halda mér í
herbergi mínu.”
„En hvað mun hans hátign segja,
ef þér eruð ekki viðstaddar.”
Hin fyrrverandi madame Grand
brosti dapurlega.
„Ekkert. Hann kemst vel af án
mín og ég hygg, að hann verði bara
feginn.”
Skyndilega kenndi Marianne í
brjóst um hana. Þetta var I fyrsta
skipti, sem furstafrúin sýndi ein-
hver biturleikamerki. En frá þvi að
Marianne kom í þetta hús hafði það
ekki farið fram hjá henni, að þessi
kona var einungis stássbrúða og
gegndi engu hlutverki í húshaldi
manns síns. Talleyrand var kurteis
við konu sína, en það var allt og
sumt. Hann yrti varla á hana, nema
32 VIKAN 18. TBL.