Vikan - 29.04.1976, Page 34

SMASAGA EFTIR SIGNEMORN
ÁHJETTAN
— Má ég leggja hana hérna?
Eva brosti til hans, rjóð í
kinnum. Kannski var það nú bara
af því, hvað það var hvasst úti.
— Já, auðvitað, sagði hann.
Hann vissi ekki, hvað hann átti
að segja eða gera. Hann hafði
biandað í glös handa þremur. Hann
hafði átt von á vinkonu hennar.
Hélt hún væri kannski of feimin eða
stolt til að koma ein, hélt hún væri
eins og aðrar stúlkur.
Hún tók barnið úr kerrupokan-
um. Og svo lagði hún það á hlýtt
teppi, sem hún tók upp úr tösku
sinni.
Sú litla sneri höfðinu, fylgdi
honum með augunum, starði undr-
andi í kringum sig í herberginu.
— Ég held bara hún sé hrifin af
þér, sagði Eva.
— Hm, sagði hann feimnislega.
Viltu eitthvað að drekka?
-t- Kannski tebolla, takk, sagði
hún. — Við erum búnar að ganga
ansi langt, litlan og ég. Það er svo
gott veður, þó það sé kalt. Má ég
hita þennan?
Hún tók pela með mjólk upp úr
toskunni. Þegar litla stúlkan sá
hann, skrlkti hún.
— Svona, svona, sagði Eva ró-
andi. — Þú skalt fá matinn þinn,
en fyrst ætla ég að skipta á þér.
Hún töfraði bleyju upp úr
töskunni sinni,- sem virtist rúma
margt.
Hún skrapp fram í eldhúsið með
pelann og var komin aftur eftir
augnablik. Hún skipti á barninu.
Lasse lagði á borð. Tvo bolla,
brauð, smjör og ost.
Hann tók glösin ekki úr ísskápn-
um. Nokkur stund leið, áður en Eva
var tilbúin. Barnið drakk lengi og
með velþóknun. Það lauk úr pelan-
um.
— Svona, nú hlýturðu að vera
södd, sagði Eva. — Nú skaltu ropa!
Barnið gerði svo.
— Nú ertu södd og þurr, og nú
má mamma drekka teið, sagði Eva.
En sú litla vildi ekki vera ein. Eva
settist þar sem barnið sá hana.
— Þú ert eiginlega útundan,
sagði Eva og brosti til hans.
— Já, ég verð víst að viðurkenna,
að mér fannst það, sagði Lasse. —
Ég hélt þú ætlaðir að taka vinkonu
þína með þér.
— Hún er líka vinkona mín. Við
erum saman allan sólarhringinn.
Stundum hitti ég þó aðra á kvöldin.
— Eins og í gærkvöldi?
— Já, eins og I gærkvöldi.
Hann hafði séð hana um ellefu-
leytið. Hún var að dansa við annan,
og hann fylgdi þeim með augun-
um. Hann vissi ekki, hvort hún var
þarna með karlmanni eða ekki, en
hann gat ekki á sér setið að
forvitnast um það. Og þegar næsti
dans hófst, var hann kominn til
hennar og bauð henni upp, áður en
nokkrum öðrum gæfist færi á þvi.
Hann var ör af því að finna hár
hennar við kinn sér. Það var gott
að dansa við hana og þau dönsuðu
saman allt kvöldið, dans eftir dans.
Hann vildi, að þetta tæki aldrei
enda. Hann varð að gera eitthvað.
Hann varð að hitta hana aftur.
★ ★ ★
— Var það út af henni, sem ég
fékk ckki að koma inn með þér í
gær?
— Nei, ég hleypi aldrei neinum
inn, sem ég þekki ekki vel.
— Og svo hefði barnapían
kannski orðið forvitin, sagði hann
svolítið stríðnislega.
— Sú litla var hjá ömmu sinni,
sagði Eva og hló.
— 0, sagði hann aðeins. Hann
— Mér er óhætt mcð henni,
sagði hún. — Heldurðu, að ég hafi
ekki tekið eftir svipnum á þér,
þegar þú sást, að hún var með
mér?
— Ertu hissa á því? Ég átti ekki
von á þvi, að það væri dóttir þín,
sem kæmi með þér.
— Nei, auðvitað ekki. Finnst þér
ég hefði átt að segja þér það í
gærkvöldi?
Það hafði honum einmitt fundist
fyrir stundu, en nú neitaði hann þvi
Hún var hin sama og í gærkvöldi —
sama andlitið og sama hárið.
Þó ekki hin sama. Ekki eins
barnsleg og honum hafði fundist
hún vera. Ekki bara átján ára stúlka
að skemmta sér. Þegar hún fór út á
kvöldin, hafði hún ráðgert það
dögum saman og þurft að gera alls
konar ráðstafanir.
Svefnhljóð lítils barns fylltu
herbergið. Eva stóð upp og gekk til
dóttur sinnar.
— Hún er svo falleg. Ég elska
hana óendanlega mikið. Allt annað
34 VIKAN 18. TBL.