Vikan - 29.04.1976, Page 35

skiptir mig engu máli lengur.
Henni á að líða vel. Það er hið
mikilvægasta. Ég fékk leyfi til að
lesa utan skóla til þess ég gæti verið
heima hjá henni á daginn. Ég er
miklu duglegri við námið slðan hún
fæddist. Áður hugsaði ég lítið um,
hvað yrði úr mér. Nú er ég ákveðin I
að spjara mig.
Hann sagði svoh'tið skömmustu-
legur: — Ég þyrfti kannski eitthvað
álíka. Mér gengur illa að ljúka
prófunum.
Hann stóð nærri henni. Fann
og talaði við hana, en
:ir með tóman faðm-
inn. Stúlkan, sem hann hafði ætlað
að fara að kyssa, var allt I einu orðin
að móður, sem átti aðeins eitt
áhugamál; velferð barnsins slna.
Hann andvarpaði. Fór fram I
eldhúsið og leitað huggunar hjá
plpunni sinni. Hvað var hann
þessari stúlku? Ekki neitt — bara
loft — að minnsta kosti eftir að hún
breyttist I móður.
Það var þögn inni I stofunni.
Hann opnaði dyrnar. Enginn var I
hcrberginu, aðeinsókunnurilmuraf
smábarni. Hann leit inn I bað-
hcrbergið. Þar var enginn heldur.
hún var farin — hafði ekki einu
sinni haft fyrir þvl að kveðja.
Auðvitað hafði hún tekið eftir þvl,
hvernig hann brást við. hún hafði
tekið eftir þvl, að hann andvarpaði
— var oþolinmóður. Hún hafði
búist við þessu. Hún hafði verið að
prófa hann. Og hann kolféll á
prófinu.
hana ilma af hreinlæti. Þessi ilmur
úr hári hennar minnti hann á,
hve mjúkt það var. Hendur hans
snertu það næstum ósjálfrátt.
— Ég stirðna upp, þegar komið
er við hárið á mér, sagði hún og vék
sér undan. Hann gat samt ekki látið
vera að strjúka hár hennar, og hvað
sem öllum mótbárum leið, færðist
hún ósjálfrátt nær honum. Hún var
I þann veginn að snúa sér að
honum, þegar barnið opnaði augun
og fór að vola.
Eva sneri sér strax að stúlkunni.
Hann vafraði aftur fram I eldhús-
ið, opnaði Isskápinn og greip eitt
glasið. Nei, það var þýðingarlaust.
Hann setti glasið aftur I skápinn og
skellti aftur hurðinni.
Hann stökk út I vetrarkuldann,
án þess að gefa sér tlma til að fara I
yfirhöfn.
★ ★ *
Nýfallinn snjórinn gerði honum
eftirförina auðveldari. Förin eftir
hjólin á barnavagninum róku af öll
tvímæli um I hvað átt þær hefðu
haldið.
Hann kærði sig kollóttan um,
•< þótt fólk sneri sér við og horfði á
'eftir honum. Hann vissi það eitt, að
þvl hraðar sem hann hlypi, þeim
mun meiri möguleika hefði hann.
Honum fannst hann mætti alls ekki
missa þetta tækifæri.
Hann hljóp, og hann mæddist
fljótt. Hann sá hana á undan sér,
þar sem hún ýtti barnavagninum á
undan sér. Göngulag hennar var
ákveðið og markvisst, og hún setti
höfuðið I vindinn.
Þegar hann náði henni, sá hann,
að hún beygði ekki höfuðið til að
skýla andlitinu fyrir vindinum,
heldur vildi hún ekki láta neinn sjá
tár sín.
Hann hafði aldrei fundið llkar
tilfinningar bærast með sér áður.
Orðalaust tók hann I barnavagninn
og ók honum með henni.
- Eva, sagði hann biðjandi. —
þú ert... ég veit ekki. hvernig ég á
að koma orðum að því, svo hugrökk
og greind....
— Nei... aliir segja, að ég hagi
mér asnalega, ég taki of mikla
áhættu. Þess vegna fari alltaf svona
fyrir mér. Ég sjokkeri fólk. Ég
sjokkeraði þig llka.
— Auðvitað gerðir þú það! Og
það var rétt á mig! Ég átti ekki
annað skilið!
— Sú litla þarf á. mér að halda,
sagði hún.
— Já, ég veit það núna. Kannski
hún eigi líka eftir að þurfa á mér að
halda!
I rauninni var þetta sþurningin.
— Þú skalt gera þér grein fyrir
því, að það er aldrei nokkur friður.
sagði hún. — Vökur og áhyggjur
alla tlð.
Hún hló svolítið. Hún trúði
greinilega ekki á, að honum væri
alvara.
Hann tók um hönd hennar.
— En það er miklu auðveldara
fyrir tvo er, einn, sagði hann. En
hún leit bara alvarlega á hann.
— Já, þú veist bara ekki, hvað ég
er þreytt og örg stundum. sagði
hún.
— Ef þú gefur mér tækifæri. þá
lofa ég...
— Ekki lofa neinu, sagði hún.
— Komdu mcð okkur, en lofaðu
engu.
★ ★ ★
18. TBL. VIKAN 35