Vikan - 03.09.1976, Page 21

vínekrurnar utan i hlíðunum.
Eða. Ja, hún vissi ekki til þess að
Mark hefði nokkru sinni orðið
orðlaus. Nýjustu viðtölin hans,
sem höfðu yfirskriftina „Kafað í
persónur," var hnyttið orðalag,
sem sýndi.að hann var eins ritfær
og hver annar meðal hinna yngri
blaðamanna. Þó fannst henni ein-
kennilegt þetta hik, sem hafði
komið á hann.rétt eins og hann
væri taugaóstyrkur. Mark tauga-
óstyrkur? Ekkert gat komið
honum úr jafnvægi, nema ef til
vill að aka að næturlagi eftir
bugðóttum vegi. Hann hafði eitt
sinn gert að gamni sínu, þess
vegna. „Ég er ekki jafnviðbragðs-
fljótur og þú,.“ hafði hann sagt.
„Aður en ég veit af, er ég kominn
framhjá réttum vegavísi."
Hún leit á úrið sitt um leið og
hún teygði sig eftir matseðlinum.
Þvilík sæla, ef hún gæti nú aðeins
slakað á í nokkra daga og þyrfti
aldrei að líta á klukkuna, né
reikna út mínútur. Ef hún gæti
verið á einum og sama staðnum, í
stað þess að vera á þessari
þeysireið. Helst kysi hún að sitja
hjá sundlaug með kaldan drykk í
hendinni og myndarlegan mann
flatmagamii hjá sér. Við til-
hugsunina um sólbrenndan
likama, minntist hún frans-
mannsins á Ferraribílnum.
Og hárnálarbeygjurnar í Gross-
glockner. En hvernig á ég að
komast til Lienz, spurði hún
sjálfa sig aftur?
David gekk hægt í gegnum and-
dyrið og staðnæmdist rétt við
aðaldyrnar. Hann sá ekki
Gerhard, enda sköguðu bílarnir
yfir höfuð litla drengsins. En
hann sá Bohn þar sem hann gekk
meðfram girðingunni í áttina að
Ludvik, sem var enn á sama stað.
Núna? Nei, ekki strax. Mennirnir
tveir ræddust við, en athygli Lud-
viks virtist enn dreifð. Þá benti
Bohn út yfir fljótið. Núna, ákvað
hann. Irina stóð rétt fyrir aftan
hann. Skyldi hún muna eftir að
biða í nokkrar sekúndur og gefa
honum nóg ráðrúm?
Hann leit ekki um öxl, en gekk
yfir að bílnum. Þegar hann var
kominn þangað, fannst honum
hann ekki eins berskjaldaður.
Vandræði. að ekki skyldi vera
hægt að minnka hann ofan í stærð
Gerhards, hugsaði hann. Hann
heyrði lágvært vélarhljóð utan af
Danubefljóti, en stansaði ekki.
Hann var nú kominn að
Chryslernum og beygði sig um
leið og hann opnaði dyrnar og
smeygði sér í bílstjórasætið. Hann
leit út undan sér i aftursætið, sá
þá tösku Irinu og andaði léttar.
Hann kom þó ekki auga á sinn
eigin farangur. Hvar skyldi Jo
hafa sett hann? Hann þreifaði
fyrir sér undir sætinu, en fann
ekkert. Þá lyfti hann sætinu við
hlið sér. Hún hafði ekki gleymt
því. Taskan og rykfrakkinn voru
þarna á gólfinu og l>ví hafði verið
komið svo fyrir, að enginn gæti
séð það. Hann tók rykfrakkann,
en lenti í barningi við að komast i
hann. Auðvitað niyndi hann
stikna úr hita, en liturinn á
jakkanum sæist þó ekki. Hann tók
skyggnið á bílnum, sveigði það til
hliðar, eins og til þess að varna
sólinni frá því að skina inn um
hliðarrúðuna. Með þessu móti gat
þessi sískimandi Ludvik hvorki
séð hár hans né andlit. Nú átti
hann aðeins eftir að setja kveikju-
lykilinn á sinn stað, og athuga
mælaborðið, gæta þess að hafa
landabréfið við höndna og bíða.
En aðeins fáeinar sekúndur.
Irina opnaði dyrnar og smeygði
sér inn í sætið við hlið hans. Hann
lét í gang, setti í afturábak og
bakkaði varlega út. Því næst setti
hann i fyrsta gír og ók að hliðinu.
„Ludvik sá mig," sagði Irina.
„Hann sá mig þegar ég kom út í
bakgarðinn, en snéri sér síðan
undan.“ Hún brosti lítillega. „Eg
þóttist ekki taka eftir honum og
hann leit í aðra átt.“
Hún hlö aftur og það var góðs
viti. „Hann leit á bílinn um leið og
við ókum af stað en virtist með
öllu áhugalaus, og hélt áfram að
tala við einhvern. Er það einn af
vinum hans?“ En nú stendur mér
alveg á sama. hugsaði hún. Við
stingum þá alla af, hvern og einn
þeirra.
„Nei, þetta er Mark Bohn."
Irina sagði ekki meira. Hún
horfði á fólksmergðina á götunni
og hrukkurnar milli augnabrún-
anna voru aftur komnar i ljós og
nú dýpri en áður.
„Þetta verður ekki lengi
svona," sagði David hughreyst-
andi. „Brátt komumst við á brúna
og yfir á hægri bakka Danube-
fljótsins. Þar verður umferðin
minni og við getum ekið hraðar."
Hún var enn þögul þegar þau
óku yfir brúna. David leit í spegil-
inn nokkrum sinnum, en sagði
síðan: „Engin Fiatbifreið. Við
snérum á hann '' Hann renndi
bilnum út í annan vegkantinn og
fór bæði úr frakkanum og jakkan-
um, en ók síðan áfram. Nú getum
við reglulega notið ferðarinnar.
Viö skulum stansa og fá okkur
eitthvað í svanginn eftir hálf-
tima."
„Eg er ekki svöng, David."
Nú, sami söngurinn, hugsaði
hann. „Við getum altént keypt
samlokur og þú getur borðað þær,
þegar þú hefur lyst á þvi. Irina.
þú mátt til með að reyna að borða
eitthvað."
Irina tók eftir áhyggjuhreimn-

rn:

rHÚSGÖGi
AUÐBREKKU 63 KÓPAVOGI SÍMI 44600
IODPi
söfaseiiió
hittir bemt i mark
TODDÝ sófasettið er fnióiö
fyrir unga tolkió
Veró aðeins kr 109.000.
Góóir greiðsluskilmálar
Sendum hvert á land sem er
EINNI & PINNI
36. TBL. VIKAN 21