Vikan - 03.09.1976, Síða 29

frjálsborni maður, sem elskaði
hættur og ævintýri.
Á meðan Agathe var að laga
hár hennar, varð henni hugsað til
þeirrar spurningar, er Adelaide
hafði lagt fyrir hana. „Eruð þér
vissar um, að þér elskið hann
ekki?«
Þetta var fávíslega spurt,
auðvitað var hún viss. Það var
engin leið að bera þessa tvo menn
saman, ameríkanann og Napó-
leon. Hún hafði að vísu einurð í
sér til þess að viðurkenna, að
ameríkaninn bjó yfir vissum
þokka, en keisarinn var eitthvað
allt annað. Auk þess elskaði hann
hana innilega, en það var á hinn
bóginn ekkert, sem benti til þess
að tilgáta Adelaides væri rétt.
Hún hafði lýst því yfir án þess
nokkru sinni að hafa séð mann-
inn, að Jason elskaði hana, en
Marianne var á gagnstæðri
skoðun. Hann hafði samviskubit
gagnvart henni og hann hafði til
að bera ríka sómatilfinningu.
Hann vildi bæta henni upp það
ranglæti, sem hún hafði orðið
fyrir, það var allt og sumt. Hitt
var alveg rétt, að hana langaði til
þess að sjá hann aftur. Það væri
ómetanlegt fyrir hana, ef hann
væri nú líka þarna í kvöld til þess
að taka þátt í sigri hennar.
Nú var hún tilbúin og enn einu
sinni leit hún á sjálfa sig í spegl-
inum. Hinn margrómaði kjóll
Leroys var hreinasta meistara-
verk í einfaldleik sínum. Hann
féll að líkama hennar líkt og væri
hann votur dúkur, nema hvað
hann var svolítið útistandandi við
faldinn. Aðeins kona með hennar
vöxt þoldi þessa ósvífni í klæða-
burði. Sannleikurinn var sá, að
kjóllinn sýndi meira en hann
huldi. Leroy hafði spáð því, að
næsta dag yrði hann umsetinn af
konum, sem allar myndu vilja fá
samskonar kjól.
„En ég læt þær ekki hafa
hann,“ hafði hann sagt ákveðinn.
„Ég hef orðspor mitt að huga að
og ekki ein af þúsund getur leyft
sér að klæðast slíkum kjól.“
Hægt og án þess að hafa augun
af sjálfri sér, fór Marianne í
langa, græna hanska. í kvöld var
JULIETTE
BENZONi
40
C Opera Mundi Paris
hún heilluð af sinni eigin spegil-
mynd. Fegurð hennar virtist
nánast vera uppfylling sigursins.
í svörtu hári hennar glampaði á
demantsstjörnu.
Andartak virti hún fyrir sér
blómvendina tvo, sem lágu fyrir
framan hana. Átti hún að velja
fjólurnar eða kamillurnar? Hún
var að því komin að velja þann
síðarnenda, enda myndi hann
fara vel við kjól hennar, en Napó-
leon hafði sent henni fjólurnar og
hún gat ekki gengið framhjá
honum. Hún tók því þann vönd og
gekk fram að dyrum. Nú heyrði
hún að leikstjórinn kallaði:
„Mademoiselle Maria Stella,
gangið inn á sviðið."
Tvísöngnum úr Meyjar-
skemmunni var lokið og í
kjölfarið fylgdu mikil fagnaðar-
læti. Jafnvel Napóleon sjálfur
sýndi mikla hrifningu. Östyrk
hönd hennar hélt um hönd
Elleviou, sem roðnaði
af stolti, en Marianne hneigði
sig og sigurvíma flóði um hana
alla. Augu hennar hvíldu þó
ekki á áhorfendunum, sem stóðu
upp um leið og þeir klöppuðu,
heldur á manninum í ofurstabún-
ingnum, sem sat þarna í blómum
skrýddri stúkunni og brosti ástúð-
lega til hennar. Við hlið hans sat
mjög falleg kona. Það var yngsta
systir hans og sú sem var í mestu
uppáhaldi hjá honum, Pouline
furstaynja, og hann hallaði sér að
hénni eins og hann væri að spyrja
hana álits.
„Yður befur tekist það,“
hvíslaði Elleviou. „Eftirleikurinn
verður auðveldur."
Ilún heyrði varla til hans.
Fagnaðarlætin hljómuðu likt og
sigurtónlist í eyrum hennar. Var
til nokkuð áhrifaríkara í þessum
heimi? Augu hennar hvörfluðu
aldrei af manninum í stúkunni.
Hún sá ekkert nema hann og
taugaóstyrkurinn frá því áðan var
með öllu horfinn. Hún varð aftur
sjálfri sér lík og ekkert hræddi
lengur. Elleviou hafði rétt fyrir
sér. Ekkert gæti hnekkt þessum
sigri hennar.
Aftur varð þögn, knýjandi
þögn, sem var jafnvel enn áhrifa-
rikari en fagnaðarlætin. Það var
engu likara en að allir í salnum
héldu niðri í sér andanum.
Marianne kreisti blómvöndinn,
en byrjaði síðan að syngja aríu úr
Kalífanum frá Bagdací. Aldrei
hafði vel þjálfuð rödd hennar verið
svona styrk. Hún barst um allan
salinn, hlý og ómþýð, en um leið
svo tær, að hún minnti einna helst
á allar perlur og gimsteina
austursins eða kátínu barna að
leik við gosbrunn.
Aftur var sigurinn heima og
allt virtist ætla um koll að
keyra þarna í leikhúsinu, svo
mikil voru fagnaðarlætin.
Blómum rigndi niður á sviðið til
hennar. Handan við hljómsveitar-
gryfjuna reis fólkið aftur úr sæt-
um og klappaði henni lof í lófa.
Úr öllum áttum mátti heyra:
„Einu sinni enn! Einu sinni enn!“
Hún gekk dálítið frarnar á
sviðið og loksins leit hún af
keisarastúkunni og á hljóm-
sveitarstjórann. Hún kinkaði til
hans kolli til merkis um, að hann
ætti að byrja aftur á ariunni. Því
næst leit hún niður fyrir sig og
beið þess að aftur yrði hljóð í
salnum. Enn á ný byrjuðu tónarn-
ir að spinna þráð sinn.
En svo dró hreyfing í einni af
stúkunum athygli Mariannes að
sér. Maður var að koma inn og
augu hennar fylgdu honum eftir.
Fyrst hélt hún, að þetta væri
Jason Beaufort, sem hún hafði án
árangurs reynt að koma auga á.
Þetta reyndist þó ekki vera hann,
heldur annar og Marianne fannst
blóðið í æðum hennar vera að því
komið að storkna. Þetta var
hávaxinn maður. herðabreiður og
hann var í bláum flauelsjakka.
Ljóst hárið var greitt samkvæmt
nýjustu tísku, en andlit hans var
hundingslegt á að líta. Þetta var
myndarlegur maður þrátt l'yrir
örið, sem hann bar á annarri
kinninni. Marianne varð á svip-
inn líkt og hefði hún séð draug.
Hún var að þvi komin að hrópa
upp yfir sig, en óttinn var svo
mikill, að hún kom ekki upp
nokkru hljóði. Þetta var líkt og i
martröð eða var hún að gatiga af
vitinu. Þetta gat ekki verið satt.
Þessi hræðilegi hlutur gat ekki
verið að henda hana? Skyndilega
sá hún þann heim. sem hún hafði

Mikið og vandað vöruúrval.
Handskorinn kristali
Mótaður kristall
Litaður kristall
Glervörur í miklu úrvali
Onix vörur mjög fallegar
Styttur ífjölbreyttu úrvali
Keramik frá Glit
Laugavegi 15/ simi 14320.
36. TBL. VIKAN 29