Vikan - 03.09.1976, Blaðsíða 31

eskju. Er Duroc heföi fundið
hann m.vndi hann kannski stíga
inn fyrir þröskuldinn, inn í þetta
herbergi. Jú , nú var hann að
koma. Það heyrðist fótatak
frammi á gangi og þar voru fleiri
en einn á ferð.
Örvæntingarfull kreisti
Marianne hönd Fortunées.
,,Ekki yfirgefa mig, fyrir alla
muni ekki yfirgefa mig!“
Því næst var bankað á hurðina
og hún opnaðist. Þetta var Duroc,
en maðurinn sem var með honum
var ekki Francis, heldur Fouché.
Lögreglustjórinn var alvarlegur í
bragði. Hann veifaöi hendinni til
nterkis utn, að hitt fólkið skyldi
yfirgefa nerbergið og það varð
enginn eftir nema Fortunée, sem
hélt enn í hönd hennar. ,,Eg er
hræddur um, mademoiselle,“
sagði hann ákveðinn, ,,að þér
hafið séð ofsjónir. Að ósk stór-
marskálksirts fór ég sjálfur í
stúlku furstans. Þar var enginn,
sem lýsing yðar gæti átt við.“
,,En ég sá hann. Eg er ekki
gengin af vitinu. Hann var í
bláum flauelsjakka. Ef ég loka
augunum sé ég hann enn fyrir
mér. Fólkið í stúkunni hlýtur
einnig að hafa séð hann.“
Kouché yppti vandra'ðalega
öxlum.
„Hertogaynjan af Bossano, sem
situr í stúku furstans, telur sig
hafa séð einn bláklæddan mann
og það var rétt eftir hlé. En þar
var um að ræða greifann af Aube-
court, ungur, flæmskur aðals-
maður, sem er nýkominn til París-
ar.“
„Þér verðið þá að finna þennan
greifa. Francis Cranmere er eng-
lendingur. Hann myndi aldrei
dirfast að koma til Parísar undir
sínu rétta nafni. Ég vil hitta
þennan mann.“
„Því rniður er ekki hægt að
hafa uppi á honum. Menn mínir
hafa verið að leita hans um allt
leikhúsið, en...“
V Hann hætti í miðjum klíðum er
bankað var á dyrnar. Fouché fór
sjálfur og opnaði. Úti fyrir stóð
maður í samkvæmisfötum og
hann hneigði sig.
„Það virðist ekki vera neinn í
leikhúsinu,“ sagði hann, „sem
getur sagt okkur, hvað varð um
þennan greifa af Aubecourt.
Hann hefur bókstaflega gufað
upp í öllum látunum, sem urðu er
leið yfir ungfrúna."
Það varð þögn rétt eins og þau
stæðu öll á öndinni og Marianne
varö náföl.
„Hvergi hægt að finna hann!
Horfinn!" sagði hún að lokum.
„En það getur ekki verið. Þetta
var ekki draugur."
„Lengra komumst við ekki,"
sagði Fouché stuttaralega. „Fyrir
utan hertogaynjuna, sem heldur
sig hafa séð hann. þá virðist
enginn, heyrið þér, enginn hafa
séð þennan mann. Viljið þér nú
láta mig vita hvað ég á að segja
keisaranum. Hans hátign bíður
óþolinmóður."
„Keisarinn liefur þegar beðið
nógu lengi. Gjörið svo vel að segja
honum, að ég sé ávallt til reiðu og
hans auðmjúkur þjónn."
Dálitið óstöðug en ákveðin reis
Marianne á fætur og lagði frá sér
ullarsjaliö. sem hún hafði verið
sveipuð. Því næst gekk hún yfir
að snyrtiborðinu og Agathe
re.vndi að koma svolitlu lagi á
hárgreiðslu hennar á ný. Ifún
neyddi sjálfa sig til þess að hugsa
ekki um sýnina, sem hafði líkt
og stigið út úr fortíðinni og birst
þarna í stúkunni. Napöleon beið.
Ekkert og enginn skyldi verða til
þess, að hún brygðist honum. Ast
hans var hið eina, sem gaf lífi
hennar gildi.
Duroc og Fouché yfirgáfu bún-
ingsherbergið, en aðeins Ade-
laide og Fortunée biðu þess að
Marianne yrði tilbúin.
Fácinum mínútum síðar
heyrðist ekki mannsins mál fyrir
fagnaðarlátum. Marianne var
aftur komin fram á sviöiö.
Endir.
36. TBL. VIKAN 31