Vikan - 12.05.1977, Síða 44

Smásaga eftir Kjartan Jónasson.
Vornótt
Hann er kvöld eitt að vorlagi á leið
milli Keflavíkur og Reykjavíkur,
þegar stúlkumynd birtist skyndilega á
veginum fyrir framan bílinn, og fyrr
en varir eru þau saman á leið til
Reykjavíkur.
Hún leitar á hann.
En hvað vill eiginlega 16 ára
stúlkubarn í konulíkama 23 ára
gömlum manni, sem segist vera
giftur?
Þér þykir eflaust skrýtið, að ég
ætli að fara að segja þér sögu,.
jafnvel að vanda um við þig, ég sem
er hara maður einsog þú. En
einhvernveginn get ég bara ekki
þagað yfir þessu lengur, og er þó
ekki við því að búast, að nokkur
maður fari að þakka mér fyrir að
fjalla um hið eilífa vandamál. Við
erum svo vön því að ganga i
gegnum erfiðleikana hjálparlaust,
komast fyrir þá misjafnlega mikið
bækluð og láta síðan hjá liða að
varða veginn fyrir eftirkomendur
okkar. Stundum finnurðu þó hjá þér
sterka hvöt til þess að risa upp á
móti vandanum, sem sjaldnast fær
þó annan endi en viðbót á syndina.
Við erum breysk eins og börnin.
Þessi stelpa, sem ég ætla að segja
þér frá, var við fyrstu sýn ekkert ólik
öðrum stúlkum á hennar reki. Hún
klæddi sig ekki til að hylja nekt
sina, nei, allt var við það miðað að
auka hana og ýkja á kostnað
manneskjunnar, sem bjó á bakvið
44VIKAN 19. TBL.
formið. Þú veist, hvað ég á við;
gallabuxur, sem mótuðu læri, rass
og þríhorn í þrýstna, velbakaða
köku, og auðvitað blússa, sem var1
hlutlaus allstaðar nema í kringum
brjóstin, þau risu uppaf formleys-
inu einsog sælgætismolar í gylli-
bréfi innanum alla hina umbúða-
lausa. Auðvitað verða þeir ennþá
girnilegri fyrir vikið. En andskot-
ann er ég að þvæla, stúlkan var
semsagt einsog allar hinar, nema
formin hennar hafi verið eitthvað
betur mótuð en gengur og gerist.
Hvað um það, allt hefur sinn gang,
og þannig æxlaðist saga, að ég var
kvöld eitt að vorlagi á leið milli
Keflavíkur og Reykjavikur, hafði
nánar tiltekið nýékið framhjá
afleggjaranum að herstöðinni á
Keflavíkurflugvelli, þegar þessi
stúlkumynd birtist skyndilega á
miðjum vegi og ég að rétta bílinn af
úr beygju, það mátti hreint engu
muna, að ég æki yfir hana. Ég
sveigði frá henni og klossbremsaði,
ætlaði náttúrlega að hundskamma
stelpuhálfvitann og fór þessvegna út
úr bilnum. Hún steinlá þá i götunni,
og ég sá ekki annað ráð vænna en
fara að henni með nærgætni í stað
ofsa. Þetta var þó ekkert alvarlegt,
og hún jafnaði sig strax, er hún kom
inni bílinn, hún var drukkin , og
sjálfsagt hafði henni brugðið illilega
við lætin. Þegar mér varð ljóst, að
hún var á leið til Reykjavíkur, hélt
ég ferðinni áfram eins og ekkert
hefði i skorist, nema nú sat í
framsætinu við hlið mér unglings-
stúlka á óræðum aldri i fullvaxta
kynlikama.
Eftir stutta þögn, sem aðeins var
krydduð svæfandi vélarsuði og niði
frá hjólbörðum, yrti stúlkan á mig, í
fyrstu varfærnislega, eins og hún
vildi kanna landið, en siðan kjaftaði
á henni hver tuska. Ég hafði ekki
við annað að vera en að hlusta á
ungæðislegan vaðalinn á henni, og
eyru mín heyrðu betur, þegar í ljós
kom, að hún hafði verið að
dandalast uppá velli með einhverj-
um filippseyingum. Ég hef að vísu
aldrei verið ýkja duglegur her-
stöðvarandstæðingur, en hef þó oft
spurt sjálfan mig, hvort þessir
strákar hafi nokkurntima fært
okkur annað en munaðarlaus ó-
hamingjubörn og illa sviknar mæð-
ur. Já, mér þótti sannarlega miður,
ef þessi stúlka var farin að leggja
lag sitt við menn, sem töldu sig
sjálfsagt ekki hafa neinar skyldur
gagnvart henni — nema þessa einu.
Eitthvað sagði ég við hana i þá
áttina, en hún setti upp ungæðis-
legan reynslusvip, svona einsog
þegar börn fara að leika foreldrana
gagnvart yngri systkinum sínum.
Hún.fór að segja mér, hvað íslensku
strákarnir væru lásí og leiðinlegir
og niskir i þokkabót. Nei, kaninn