Vikan - 12.10.1978, Blaðsíða 31

o
Q
WILLY
BREINHOLST
Hann dansaði við gömiu, forriku
greifynjuna f kvöldverðarboði f
höllinni. Þau höfðu ekki dansað
nema 1-2 mfnútur, þegar öll Ijósin i
salnum slokknuðu skyndilega.
Skömmu seinna kviknuðu þau
aftur — og greifynjan rak upp hótt
óp. — Hólsmeníð mitt, stundi hún.
— Dýrmœta hólsmenið mftt er
horfiðl
Frederich von Pheddersen, barón og
herragarðseigandi, hélt viðhafnarmikið
kvöldverðarboð i höll sinni, Fuselholm.
Á meðal gestanna var hávaxinn, ungur
maður, dökkur á brún og brá. Það var
Pierre de Pommes Frites et Plat du Jour,
markgreifi, en honum hafði baróninn
kynnst í spilavítum Monte Carlo. Ungi
markgreifinn hafði sjálfur óskað eftir því
að fá að leiða hina gömlu, forriku greif-
ynju, Charlotte von Schnabelwasser-
Hybenkrazzer, til borðs.
— Stórkostlegt hálsmen, sagði hinn
háttprúði, ungi markgreifi við greif-
ynjuna, um leið og hann dýfði fingur-
gómunum I skál með fjóluilmandi vatni
til að losa sig við leifarnar af hinni frá-
baeru sauce bourguignonne, sem fylgdi
þrastarsteikinni.
— Já, finnst yður það ekki, svaraði
gamla greifynjan stolt, og leyfði mark-
greifanum^að" þukla hið rándýra háls-
men, sem var alsett gimsteinum.
— Þetta er gamall erfðagripur.
Hann hefur fylgt ættinni í meira en tvö-
hundruð ár, Langa-langa-langamma
mín bar það fyrst á dansleik við hirð
Jósefs II. Austurrikiskeisara.
— Nei, er það satt? Cela est
prometteur!
Ungi maðurinn fór áhugasömum
höndum um geimsteinana. Andartak
mátti sjá sama stjörnublikið í augum
hans og gimsteinasalans Hortensio
Borgio, en sögur segja, að augu hans
hafi blátt áfram logað, er hann hand-
fjallaði hið heimsfræga stórfurstadjásn.
— Amerville! Fantastique! Hvers
virði skyldi svona djásn vera, stundi
markgreifinn, en gætti þess þó að láta
ekkert á sér sjá, sem gæti vakið grun.
— Það hefur verið metið á 25
milljónir, sagði greifynjan, sem var
mjög hreykin af allri þeirri athygli, sem
ungi, franski aðalsmaðurinn sýndi háls-
meninu hennar.
Markgreifinn blistraði lágt.
— 25 milljónir, endurtók hann. —
Það er hreint ekki svo lítið. Þér gætið
o o
Þýð. Jóhanna Þráinsdóttir.
PLAT DU JOUR
þess sennilega vel, að lásinn sé í
fullkomnu lagi.
Greifynjan var fús til að sýna unga
markgreifanum öryggisútbúnaðinn á
lásnum — og hversu auðvelt það var í
raun og veru að opna hann.
— Ég er orðin dálítið stirð í fingrun-
um, sagði hún brosandi. — Og eftir að
ég missti herbergisþernuna mína, verð
ég sjálf að setja á mig skartgripina.
Ungi markgreifinn athugaði lásinn
gaumgæfilega.
— Traustur lás, sagði hann. — Enda
væri hræðilega gremjulegt að týna svo
dýrmætum grip.
Greifynjan játti því, og þau tóku til við
ábætinn.
Að borðhaldi loknu dansaði hinn
töfrandi, ungi markgreifi fyrst við hina
óviðjafnanlegu húsfreyju, Rebeccu von
Pheddersen, barónsfrú.
Seinna um kvöldið bauð hann gömlu
greifynjunni upp í marsúrka með
miklum glæsibrag.
— Marsúrka, sagði hún hreykin. —
Haldið þér, að ég geti dansað marsúrka,
ungi vinur?
— Tout naturel, comtesse! Komið
bara!
Svo dansaði hinn töfrandi, suðræni
markgreifi við greifynjuna. Þau höfðu
ekki dansað nema 1-2 mínútur, þegar öll
Ijósin í salnum slokknuðu skyndilega.
Skömmu seinna kviknuðu þau aftur —
og greifynjan rak upp hátt óp.
— Hálsmenið mitt, stundi hún. —
Dýrmæta hálsmenið mitt er horfið!
— Það getur ekki verið, ce n’est pas
possible, sagði ungi markgreifinn róandi.
— Hér er enginn, sem gæti átt það til að
stela skartgripum. Þér hljótið bara að
hafa misst það.
Gestirnir skriðu um gólfið í leit að
meninu, en það fannst hvergi. Þeir
neyddust til að horfast i augu við þá
staðreynd, að þjófur leyndist á meðal
þeirra.
Frederich von Pheddersen, barón,
gekk fram og bað um hljóð.
Það hlýtur einhver að hafa tekið
menið af misgáningi, og stungið því í
vasann, sagði hann. — Ég held ég kunni
ráð við því.
— Jakob.. náðu I silfurbakka!
Yfirþjónninn náði í silfurbakka og
setti hann samkvæmt skipun barónsins á
mitt borðið.
— Nú slekk ég ljósið og kveiki ekki
aftur fyrr en eftir þrjár mínútur, hélt
baróninn áfram. — Þar með fær þjófur-
inn tækifæri til að leggja hálsmenið á
þennan silfurbakka, og svo getum við
skemmt okkur áfram, eins og ekkert hafi
i skoríst.
Hann slökkti Ijósið og kveikti það
aftur að þremur mínútum liðnum.
Gestunum brá heldur betur í brún.
SILFURBAKKINN VAR HORF-
INN.
— Ótrúlegt, tautaði Frederich von
Pheddersen, barón.
— Jæja, það verður að hafa það. Ég
ætla að að gefa þjófnum síðasta tæki-
færið. Ég slekk ljósið á ný, og þá getur
hann lagt báða stolnu munina á borðið.
— Það er þýðingarlaust, sagði
greifynjan. — Hartn stelur bara ein-
hverju öðru í viðbót.
— Alls ekki, sagði baróninn ákveðinn
og greip fast um einn af hinum sjöarma
silfurkertastjökum á borðinu. Við höld-
um fast um öll verðmæti.
Allir gestirnir völdu sér verðmætan
hlut til að halda fast um.
— Jæja, sagði baróninn og leit
ánægjulega í kringum sig. — Nú getum
við verið viss um, að hann getur ekki
stungið af með fleiri dýrgripi.
En þarskjátlaðist honum.
Þegar hann kveikti Ijósið aftur, eftir
nákvæmlega þrjár mínútur, var hinn
töfrandi, franski markgreifi, Pierre de
Pommes Frites et Plat du Jour horfinn á
brott með hina fögru og ungu barónsfrú,
Rebeccu.
J.Þ.
41. TBL. VIKAN 31