Vikan - 02.08.1979, Page 5

STÚDENTAR EIGA
EKKI AÐ GIFTA SIG
Smásaga frá Uppsölum eftir M. CULLBORG
en ^ ^AR alls ekki mánudaginn 13. —
^ bað var engu líkara en svo væri. Ég vakn-
weð hræðilega timburmenn og auðvitað
^ 1‘ úgekkert til að rétta mig af. Það hamraði í
. lnu 3 mér þegar ég staulaðist fram í litla
ej nsi® okkar og drakk fjögur glös af vatni í
um teyg. Því næst læddist ég aftur inn i
gstofuna okkar, sem lika var vinnu- og
SVefnherbergi.
uVar vöknuð og gægðist meinfýsin út
hva“n Sænginni. Það fór í taugarnar á mér
^Eæt V3r ^ress 08 Ve' 111 so^n' er
Sa8ð' ^ ^ ert ^011111111 fram ur' e*st<an m'n»”
.. 1 hún, „þvj nú geturðu sett yfir vatnið og
eldað
Srautinn.
ráðiðUa Vat S3gt ákaflega elskulega en augna-
Un ll* kynna. að það væri ákveðin skip-
Verið
Tilefni
timburmannanna hafði nefnilega
"Æ;
Jaeja, nú ætlaði hún að hefna
sin.
Urn stundi ég hnugginn og á báðum átt-
ag Ufm *1Vað gera skyldi. „Ég ætlaði eiginlega
°fa i hálftima i viðbót.”
„Það er alls ekki rétta aðferðin," sagði Eva
blíðlega. „Morgunleikfimi í fimm mínútur
fyrir framan opinn gluggann meðan vatnið er
að sjóða og upplifgandi hjal við Lilla — og þá
hverfa timburmennirnir eins og dögg fyrir
sólu.”
Nú lagði Lilli orð í rökræður fjölskyldunn-
ar. Hann lá í rúminu sínu og bullaði eitthvað,
sem mér virtist alveg óskiljanlegt. „Hann vill
graut,” útskýrði Eva.
Það var engin leið út úr þessu. Innan fimm
mínútna var ég farinn að elda hafragraut og
næstum samþykkti, i fyrsta skipti, þessa
ágætu ráðleggingu pabba, þegar ég var nýorð-
inn stúdent: „Giftu þig aldrei, drengur minn.
Og ef þú endile-a vilt, þá gerðu það eins seint
og þú getur.” Fabbi forðaðist vandlega augna-
ráð mömmu, þegar hann gaf þessa yfirlýsingu.
Við hlógum hjartanlega, því við héldum að
þetta væri gaman — en það var svei mér
alvara hjá pabba. Ég komst að því, þegar hann
setti það að skilyrði fyrir fjárhagslegri aðstoð,
Sumarauki
sem ég bað um til námsins. Skilyrði hans var í
stuttu máli svona: „Engin gifting fyrr en þú
hefur lokið prófi.” Hann hefur þessar gömlu
skoðanir um, að ungur maður eigi að vera eitt-
hvað og eiga eitthvað áður en hann eignast
börn.
Ég lofaði iðni og dugnaði við námið og að
ganga í gegnum það ógiftur. Síðan fór ég til
háskólabæjarins Uppsala. En þar rakst ég
næstum strax á Evu, sem freistaði mín með
epli af trénu, sem ber nafn skilningsins en
ekki fær næringu sína gegnum kvaðratrætur.
1 stuttu máli sagt: Papa-papa, eins og sonur
minn segir — og hér stóð ég við hafragrautar-
pottinn og gat, hamingjan hjálpi mér, ekkert
við þvi gert.
„Hvað ertu eiginlega að hugsa um?" sagði
Eva inni í „svefnherberginu”. Og um leið
heyrðist smellur í bréfakassanum. Fyrst einu
sinni blöðin. Svo aftur — bréf.
Eva varð á undan. „Bréf frá pabba þínum,”
sagði hún og kastaði velþekktu, brúnu umslagi
til min.
„Hvað skyldi gamli maðurinn vilja núna?”
muldraði ég i hálfum hljóðum, um leið og ég
reif umslagið upp með gaffli og Eva tók graut-
inn og svanga ríkiserfingjann að sér. Þegar ég
hafði lesið bréfið, féll ég saman eins og blautur
klútur. „Hann kemur til Uppsala á morgun.
Hann á eitthvert stúdentsafmæli. Hann skrif-
ar, að við eigum að gera okkur glaðan dag
saman, hann og ég — hvað sem það þýðir.
Eva — þú verður að fara héðan undir eins.”
Augu Evu skutu gneistum og ég vissi hvað
beið mín, því að hún hafði alveg frá byrjun
haldið því fram, að ég ætti að segja foreldrum
mínum frá því, sem ég hafði gert. Jafnvel þó
árangurinn af því yrði sá, að þau hættu að
senda mér peninga.
„Sjáðu nú til, elskan,” byrjaði ég, „gamli
maðurinn verður hér ekki nema i tvo daga.
Getur verndun friðarins innan fjölskyldunnar
ekki vegið upp á móti óþægindunum af því, að
þú takir drenginn og skreppir til Kristinar,
Ullu eða einhverrar af ógiftu vinkonum
þínum.”
„Já, taki drenginn, barnarúmið, leikgrind-
ina, barnaborðið, balann, vigtina og barna-
fötin, er það ekki?” sagði hún kuldalega.
„Annars er Kristín að lesa undir próf og her-
bergi Ullu er svo lítið, að maður verður að
snúa sér á hlið til að komast út og inn án þess
að velta húsgögnunum.”
„En þetta er aðeins i einn eða tvo daga,”
fullvissaði ég hana ákafur. „Æ, Eva gerðu það
fyrir mig.”
Eva hvæsti eins og köttur, sem er strokið
öfugt. „Fyrir þig, sem ekki þorir að kannast
við mig fyrir foreldrum þinum. En nú skal ég
trúa þér fyrir þvi, að ég er búin að fá nóg af
þessum feluleik þinum. Þú hugsar ekkert um,
hvað ég hef lagt í sölurnar fyrir þig. Nám
mitt, framtið mína sem sjálfstæð kona og
möguleikana til að keppa við ykkur, þessa
sjálfselsku karlmenn. Og til endurgjalds hef