Vikan - 03.07.1980, Blaðsíða 45

„Farmer rannsóknarlögreglustjóri?”
„Já, foringi. Þakka þér fyrir þessar
ágætlega skipulögðu aðgerðir.”
„Ég er feginn að geta orðið að liði. Ég
er John Gaze, og þetta er Cook yfir-
lögregluþjónn. Hvað er það, sem við
erum að eltast við, herra?”
„Við skulum rabba saman, foringi.
Bara við tveir og yfirlögreglumennirnir
tveir.”
Þeir sátu i einum lögreglubílnum á
jaðri lendingarvallarins, meðan þeir biðu
eftir hinni þyrlunni. Farmer sagði:
„Fyrst og fremst ætla ég að leggja
áherslu á, að ég vil fá algjöra leynd. Ops
mælti með ykkur Cook vegna þess að
þið eruð héðan af svæðinu og hafið auk
þess á ykkur orð fyrir þagmælsku.
Er það skilið?”
„Þaðer skilið, herra.”
„Einmitt. Hvað getið þið svo sagt
okkur um Vail Park?”
Ungi lögregluforinginn dró djúpt að
sér andann.
„Það erþá Vail.”
Það virðist ekki koma þér á óvart.”
„Nei, herra. Það kemur mér hreint
ekkf á óvart.”
„Árum saman,” sagði hún „er mig
búið að langa að segja einhverjum af
því. í öll þessi ár. En ég hef engan talað
við nema þá.”
„Reyndirðu aldrei að sleppa? Að hafa
samband við einhvern fyrir utan?”
„Hvernig gat ég gert það?"
Hann bandaði frá sér í myrkrinu.
„Fyrirgefðu. Þetta var vanhugsað hjá
mér.”
Einu sinni hugsaði ég þannig. En það
hefði ekki verið gerlegt. Ég hefði verið
hirt eftir fáeina faðma.”
„En nú —”
„Nú get ég talað við þig. Ef þú sleppur
einhvern tíma —”
„Hverjar eru líkumar á því?”
„Ég veit það ekki. Ég veit ekki, hvað
þeir hyggjast fyrir. Það er eitthvað á
seyði. Ég finn það. Eitthvað gerist. Ég
þekki merkin. Leven og hinir eru
óstyrkir út af einhverju. Og meira að
segja Clive sjálfur. Það er spenna —”
„Hvað áttirðu við, þegar þú sagðir að
það gæti ekki haldið áfram?"
„Hvað sem það er, sem þeir eru að
gera núna. Clive og hinir. Faðir minn.”
„Er faðir þinn viðriðinn málið?”
"„Það var út af honum, sem ég giftist
Clive.”
„Hvað heitir hann?”
„Hans Stiebel. Það var hann sem —
skar mig upp. Hann er skurðlæknir og
djöfullega fær.”
„Hvers vegna,” spurði Dave Farmer,
„kemur það þér ekki á óvart?”
„Ég er ættaður héðan, herra. Og
þegar maður er staðarbúi kemst maður
að ýmsu. Maður heyrir orðróm. Sumt
hlustar maður ekki á. Öðru tekur maður
mark á. Og þegar ég vissi, að OIB var í
Allir þekkja ísinn frá Rjómaísgerðinni
LAUGALÆK 6 SÍMI 34555
málinu. . . Þið ætlið þó ekki til Vail
Park núna? Um þetta leyti nætur?”
„Okkur flaug það í hug.”
„Með leitarheimild?”
„Ég var að vona, að ég þyrfti ekki á
slíku að halda.”
„Ég myndi ráða frá því.”
„Hvers vegna? Það er tunglsljós.
Hvað þekkirðu Vail Park vel?”
Álíka vel eða illa og flestir aðrir í
héraðinu, sem er ekkert að státa af.
Sir Clive er með einkaher og það er
harðsnúið lið. Er þér alvara með að fara
þangað inn?"
„Fullkomin alvara.”
„Og þig vantar leiðsögumann? Er það
málið?”
„Já. 1 algjörlega óopinbera
heimsókn.”
„Nú skil ég, hvers vegna Ops bað um
Cook yfirlögregluþjón. Hann er fremur
ykkar maður en ég. Ef einhver þekkir
Parkinn þá er það hann. Hann er
fæddur í einu húsinu á landareigninni.
Það var auðvitað á meðan gamli
barónettinn var enn á lífi. Gamli
maðurinn dó fyrir um það bil tuttugu
árum og sir Clive fluttist inn í stóra
húsið. Hann lét gera það allt upp og búa
nýjum húsgögnum. Hlýtur að hafa
kostað hann heil ósköp. En hann bjó þar
ekki lengi.”
„Hvers vegna ekki?”
„Það brann. Sumir sögðu að það hefði
verið íkveikja. Hann byggði það ekki
upp aftur. Hann byggði nýtt hús.
Nýtísku hús. Rústirnar af gamla húsinu
eru þarna enn, segja menn hér. En það
sér þær enginn úr sveitinni. Sá hluti
Parksins er aldrei opinn. Það er hálfgerð
hergirðing i kringum hann, rafmagns-
girðing, og varðhundar og Guð einn veit
hvað annað. Það hlýtur að vera eins og i
fangabúðum að búa þar. Almáttugur,
herra, ef ég þyrfti að leggja allt þetta á
mig, þá myndi ég gefa allt heila andskot-
ans klabbið.”
„Allt heila klabbið af hverju?”
„Af safninu. Þú veist um safnið, er
það ekki?”
„Nei.”
Ungi lögregluforinginn strauk hend-
inni yfir andlitið.
„Þeir fræddu þig ekkert sérlega vel, er
það, herra?”
„Það var augnabliksákvörðun að
koma hingað. Það var enginn tími til
neins. Þess vegna treysti ég á ykkur
Cook. Segðu mér frá safninu.”
„Það á að vera margra milljóna virði.
Málverk. Skartgripir. Hyaðeina. Allt
niðri í vatninu. Eða svoer s’agt.”
Þegar Jan Kopek gaf sig loks fyrir
áhrif lyfsins, sagði hann: „Ég hef aldrei
komið til Vail. En það er vatn þar. Og
þar niðri býr hið illa."
„Djöfulleg færni. Það er rétt hjá þér,
Elizabeth. Það er einmitt það, sem hann
hefur.”
Rödd Clive Ritzell var hörkuleg. Hvít
birta vasaljóssins skar þykkt loftið í
fangelsi Júlíu. Blinda konan reis á fætur
og gekk til dyra með átakanlegri
virðingu.
„Farðu með hana aftur til herbergja
hennar, Leven. Læstu hana inni til
morguns.” Og við Mike: „Ef þú
einhvern tíma sleppur — ég held að það
hafi verið orðin, sem hún notaði — hvað
gerirðu þá, herra Benson? Nei, vertu
ekki að hafa fyrir því að svara. Ég get
fullvissað þig um, að slíkt mun ekki
verða.”
Það slokknaði á vasaljósinu, og
gúmmísólarnir á skóm niunda barónetts-
ins gáfu vart frá sér nokkurt hljóð, þegar
hann hvarf út í myrkrið.
Júlían kjökraði og teygði hendurnar í
átt til hans.
Farmer sagði: „Niðri í vatninu. Það
sagðirðu, og ég hef heyrt það orðalag
áður. Hvað merkir það?”
„Þar á safnið að vera geymt. 1
herbergi niðri í vatninu.”
„I vatninu?”
„Undir yfirborðinu. Það er löng saga
að segja frá klefanum í vatninu i Vaii.
En hvers vegna spyrðu ekki Cook?
Hann hefur komið þangað niður.”
Framhald í næsta blaði.
í ÞESSARI GLÆSILEGU ÍSBÚÐ GETURÐU
FENGIÐ KAFFI, KAKÓ, KÖKUR, SAMLOKUR,
PIZZUR, HAMBORGARA, PYLSUR, PÆ MEÐ ÍS,
BANANABÁTA, ÍS-MELBA OG ALLA OKKAR
SÍVINSÆLU ÍSRÉTTI.
Lítið inn í ísbúðina að
Laugalækó/ og fáið ykkur
kaffi og hressingu, takið
félagana með.
Opið
frá kl. 9-23.30
*f. tbl. Vlkan 45