Vikan - 10.03.1983, Qupperneq 41

FRAMHALDSSAGA
andann og þreifaði með fótunum
eftir inniskónum sínum. Hvergi
finnanlegir. Hún mundi eftir aö
hafa farið úr þeim við endann á
sófanum. Hún slangraði fram að
dyrunum, skildi þær eftir opnar
svo að ljósið frá náttlampanum
lýsti henni inn í dagstofuna.
Hún gekk yfir gólfið í rökkrinu
og fannst hún þá heyra braka í
gólfborðum. Allt í einu sperrti
hún eyrun. Hingaö til hafði hún
álitiö að þetta væri frú Dunremo,
komin til aö bæta einhverju við
samtaliö niðri, en nú þegar hún
hugsaöi skýrar fannst henni það
harla ólíklegt. Heimsókn á
þessum tíma gat varla komiö til
greina. Nema þá eitthvað hefði
komið fyrir blessaða kerlinguna
eða eitthvaö bilað í íbúöinni hjá
henni og hún þyrfti aöstoð. Lindy
stansaði á miöju gólfi.
Nú vissi hún af hverju hún haföi
lagt viö hlustir. Þaö voru engin
gólfborö í húsinu. Öll gólfin voru
steypt.
Hún kallaði hvasst. „Hver er
þar?”
Svarið var smáískur, ekki ólíkt
klórinu fáum nóttum áöur. Hún
hleypti í brýrnar, hún var aö
missa stjórn á skapi sínu. Þaö var
auöveldara að fást við svona lagað
ef maður var reiöur. Eg er ösku-
reið, hugsaði hún með sér og
reyndi að koma öörum fætinum
fram fyrir hinn. Bráðum sleppi ég
mér og þá skulum við sjá hver
hefur yfirhöndina.
„Ef þú svarar ekki,” sagöi hún
hátt og skýrt, „kalla ég á lögregl-
una.”
Hún gekk eitt skref áfram. Hún
steig berum fæti á eitthvað mjúkt.
Nú heyröist ískur aftur um leið og
eitthvað hreyfðist undir fæti henn-
ar. Hún æpti og hrökk til baka.
Eitthvaö skaust fram hjá henni.
Hún stóð eins og steinrunnin í
skímunni og átti eftir nokkur skref
aö slökkvaranum. Hún náöi ekki
andanum. Hana langaði til að
öskra en hafði ekki kraft til þess.
Þögnin vafði sig um hana og þrúg-
_ aði hana. Hún reyndi að hreyfa
varirnar, segja eitthvað, en var
eins og frosin eöa eins og eftir
deyfingu hjá tannlækni. Oll liða-
mót læstust.
Aftur heyrðist eitthvað hreyf-
ast.
Tveir metrar aö slökkvaranum.
Þrjú snögg skref. Gakktu þau,
Belinda. Ekkert gerist á þessum
tveimur metrum sem ekki gæti
eins gerst meðan þú stendur kyrr.
Þess vegna er augljóst að þú verö-
ur að taka skrefin áfram, sigra
martröðina. En það var hægara
sagt en gert. Líkaminn lét sér ekki
segjast. Meira þurfti til, kjark,
baráttuvilja, innri kraft. Ef hún
ætti þetta til gæti hún stigið skref-
in. Eftir augnablik náði hún að
slökkvaranum, ýtti á og ljósið
blindaði hana. Þegar hún jafnaði
sig leit hún í kringum sig í her-
berginu.
Allt virtist eðlilegt. Hversdags-
leikinn var eins og högg í andlitið.
Hún gat loks andað. Nú læt ég
aftur ímyndunaraflið hlaupa meö
mig í gönur. Hvenær læri ég aö
halda aftur af mér? Hún ræskti
sig.
„Hver er þarna frammi?”
Skjálftinn í röddinni eyðilagði
áhrifin. Auk þess heyrðist varla til
hennar út á stigapallinn gegnum
tvennar lokaöar dyr. Það skyn-
samlegasta væri að opna að
minnsta kosti aörar þeirra til þess
að hver sem frammi væri gæti
heyrt og svaraö. Hún svipti upp
dyrunum að forstofunni. Eitthvaö
skaust framhjá henni. Hún hentist
til hliðar, rak höfuöið í vegginn og
blindaðist augnablik. Þegar hún
jafnaöi sig sá hún forstofugólfið.
Hún trúði ekki sínum eigin aug-
um.
Þrjár gráar mýs hlupu með
gólflistunum. Bak viö þær, í skot-
inu við skápinn, mjakaðist dökk,
leggjalöng hlussa áfram, stansaöi
síðan. A forstofuhurðinni, rétt
fyrir ofan þröskuldinn, vorU
slepjulegir ormar skríðandi og
einnig á gólfinu. A veggjunum
voru maðkar og pöddur iðandi í
slímkenndum óþverra.
Ein músanna sneri sér frá gólf-
listanum, starði fram fyrir sig og
skaust svo eldsnöggt framhjá
henni og inn í dagstofuna. Lindy
tók andköf og þrýsti sér að veggn-
um. Hún gat ekki slitiö augun af
hlussunni í horninu. Þetta var eins
og risakónguló, loðin og hreyf-
ingarlaus. Önnur músin sveigði
framhjá henni á rannsóknarferð
sinni með gólflistanum, slettandi
hrábleikum halanum.
Auðveldara heföi verið að vaða í
kviksyndi en einhvern veginn
komst hún aö dagstofuborðinu og
nú var hurðin lokuð fram í forstof-
una. Hálf önnur tomma af tekki
milli hennar og martraðarinnar.
Hún dró fram einn stólinn, notaöi
hann til að stíga upp á og þaðan
upp á borðið, settist þar í hnipri á
miöjuna og fann kalt mahóníið
gegnum náttkjólinn. Þarna sat
hún með handleggina utan um
hnén og hnén upp að höku. Henni
var flökurt.
Skrjáf heyrðist úr eldhúsinu.
„Guð minn góður.” Hrollur fór
um hana og hún kúgaðist.
Hún missti allt tímaskyn. Þegar
fæturnir voru orðnir dofnir nudd-
aöi hún þá svolítiö en við þaö brak-
aöi í boröinu. Loftljósið lýsti skært
um alla stofuna. Lindy gat séð
hluta af sjálfri sér í veggspeglin-
um. Henni fannst hún afkáraleg,
jafnvel óhugnanleg, sitjandi
þarna uppi á miðju borði.
Hún heyrði lágt tifiö í klukkunni
úr svefnherberginu.
Oralöngu seinna var hún komin
út á boröbrúnina. Hvernig hún
hafði mjakaö sér þangað var
henni hulin ráðgáta. Öll vitund
hennar beindist aö því einu aö
rjúfa ekki þögnina, helst ekki
draga andann, bara kyrr, Belinda,
annars byrja raddirnar...
Lengra komst hún hvort sem er
ekki, hún var ráöalaus.
Yfirbuguö. Faðir hennar hafði
fyrirlitið uppgjafartóninn. Hvern-
ig var nú máltækiö hjá honum?
„Ekkert er ómögulegt.” Þetta
hafði hann gjarnan við orð og var
stoltur af.
Þegar hún var komin aftur inn í
svefnherbergið, búin að loka og
setja stól fyrir dyrnar, fannst
henni að ennþá einu sinni hefði hið
ómögulega gerst.
Tvisvar hringdi hún í vitlaust
númer. Hún hafði ekki alveg vald
á vísifingrinum. Hún beit á jaxlinn
og reyndi í þriöja sinn. Þegar hún
náði sambandi brast hún í grát.
„Hver er þetta?” Rödd Adrians
varö hvöss af ótta. „Hvað gengur
á?”
„Eg heföi aldrei trúað að ég
gæti þetta,” sagði hún lágt, sitj-
andi í sófanum. „Bara hugsunin
um að fara aftur fram í forstof-
una...”
Hann horföi hugsandi á hana.
„Veistu hvað? Þú ert sæt í slopp
og vaðstígvélum.”
Hún hló hálfvandræöalega.
Augnaráðið var flöktandi. Hún
skimaði ósjálfrátt um alla stof-
una. Hacker neri saman höndun-
um, tilbúinn til framkvæmda.
Jæja þá. Meðan þú klárar
drykkinn...”
„Eg get ekki klárað, Adrian.
Það var hugsunarsamt af þér að
koma með þetta en koníak er ekki
mittuppáhald.”
„Allt í lagi.” Hann tók við glas-
inu og tæmdi þaö. „Bíddu hérna,”
fyrirskipaði hann og rétti henni
glasið, „meðan ég geri það sem
gera þarf.”
Hún benti þegjandi á kúst og
fægiskóflu á boröinu. Hann fór
meö það fram í forstofu. Hún sat í
sófanum með fæturna undir sér og
skeytti því engu þótt vaðstígvélin
nudduðust utan í bestu silkipúð-
ana hennar. Hún skimaöi um stof-
una og húsgögnin, alls konar óvið-
ráöanlegar hugmyndir skutu upp
kollinum og héldu henni í heljar-
greipum. Ur forstofunni heyrðist
þrusk og skrjáf sem smám saman
fléttaðist saman viö glaðlegt flaut
Adrians.
Hún lokaði augunum og reyndi
að ná valdi á skjálftanum. Hún
heyrði fótatak niöur stigann,
stirðnaöi í stellingunum og eftir
heila eilífð kom Hacker aftur, hélt
kæruleysislega á fægiskóflunni,
deplaði brosandi til hennar auga á
leiðinni í eldhúsið. I hinni hendinni
hélt hann á einhverju öðru.
„Hvaö ertu með þarna?” spurði
hún.
Hann setti körfuna orðalaust viö
hliðina á henni. Ur henni heyrðist
undarlegt kokhljóð. Hacker
sperrti brýrnar og opnaði lokiö.
Kötturinn var nærri alsvartur
með hvíta depla á þremur fótum.
Hann setti upp kryppu og leit meö
velþóknun í kringum sig áöur en
hann steig mjúklega á teppiö og
strunsaði fram í eldhúsið.
Lindy horföi bergnumin á hann.
Hacker sagöi hreykinn: „Smokey
er fjandi góður veiðiköttur. Eg er
búinn að eiga hana í þrjú ár. Hún
er ánægð með mataræðið í göml-
umhúsum.”
„Adrian, þú ertstórkostlegur.”
„Alveg rétt. En þú minntist eitt-
hvaö á mýs svo þaö lá beinast viö
að taka hana meö. Auk þess finnst
henni gaman að fara í bíltúr. ’ ’
„Hvað verður hún lengi aö
þessu?”
„Þangað til allt er hreinsað?
Það fer eftir því hvort smágestirn-
ir ætla að setjast hér að eða hvort
þeir hafa dembt sér niður með
rörunum. Smokey getur veriö hér
í nótt. Henni fyndist það bara
gaman.”
„Væri hún ekki óróleg að vera
hér ein?”
„Hvað meinarðu? ’ ’
„Mig langar að koma með þér í
þína íbúð.”
Hann settist við hlið hennar og
horfði hugsandi á hana. „Eg er
ekki viss um að það sé góö hug-
mynd, elskan.”
„Eg get ekki verið hér. Ekki ein.
Eg get þaðekki.”
„Þú verður. Ef þú hopar hefur
hannunniö.”
„Mér er alveg sama. Eg vil
bara komast héöan. Gerðu það,
Adrian. Baraínótt.”
„Ef þú gerir það geturðu aldrei
fengiö þig til að koma aftur hing-
að. Viltu hætta á það?”
„Eg er búin að segja að mér er
alveg sama. Eg get ekki með
nokkrumóti.. .” ip
Framhald í næsta blaöi. m—Á
lO. tbl. Vikan 41