Vikan - 30.07.1987, Blaðsíða 16

Fimmtudagurinn var eins og hver annar vinnudagur hjá
Díönu. Það snjóaði mikið og hún vonaði að fluginu seinkaði
ekki. Dyrabjallan hringdi. Dyravörðurinn hafði ekki tilkynnt
komu neins. Hún hélt að það væri Matthew að koma henni
á óvart.
Hún opnaði og úti stóð Luke eins og snjómaðurinn ægilegi.
,,Hæ," sagði hann kunnuglegri röddu.
,,Ég hélt að þú værir í Evrópu," hvíslaði hún.
,,Ég var þar en þar var ekkert fyrir mig að gera. Það er
hvergi." Hann var lágmæltur og niðurdreginn. „Þú hafðir
rétt fyrir þér."
Hún hafði svo oft gert sér þetta atvik í hugarlund að það
var eins og hún væri að horfa á endursýndan sjónvarpsþátt.
Hún sendi hann alltaf ákveðin í burtu en í raunveruleikanum
var það ekki svo einfalt. Hann var ekki lengur með neinn
hroka. Þetta var gamli, blíði, hæverski Luke sem hún hafði
elskað.
„Ég veit að ég á ekki skilið fyrirgefningu þína en ég ætla
samt að biðja um hana því ég er mjög illa staddur."
Hún neyddi sig til að líta undan segulmögnuðu augnatilliti
hans. „Hvað viltu meira?" spurði hún.
„Það sem ég hef alltaf viljað. Þig."
Loks fékk reiðin yfirhöndina. „Þú vilt ganga í gegnum þetta
allt aftur til þess að fá mig til að skrifa fyrir þig þátt. Af
hveiju getur þú ekki bara sagt það í stað þess að vera með
þessar lygar?"
„Það em engar lygar. Jú, ég hef ekkert á móti því að þú
skrifir þátt fyrir mig, en ég hef saknað þín. Af hveiju getur
það ekki farið saman? Ég geri mér nú ljóst að það er eitt að
hafa hæfileika og annað að kunna að nota þá. Ég hef ennþá
hæfileikana, Díana, og í þetta sinn ætla ég að vinna eins og
skepna."
„Hvað með konuna og bömin?" spurði Díana hörkulega.
„Ég get útskýrt það alit," sagði Luke. „Mig langaði svo
ofboðslega til að gleyma allri fortíðinni að ég sver að ég var
alveg búinn að gleyma Söm þangað til hún kom til mín. Þú
getur ekki ímyndað þér hvemig það er að vera fæddur í sveit
og eiga ekkert. Við lifðum frá degi til dags, fengum enga
skólagöngu, enga hvatningu, lifðum í vonleysi."
Luke var nú mælskur og orð hans vom átakanleg. En hann
var leikari og var ekki lengi að læra hlutverkið sitt.
,, Af hveiju sendir þú aldrei eftir fjölskyldunni þinni eða send-
ir henni einhveija peninga öll þessi ár?"
Luke iðaði í sætinu. „Ég veit að það var rangt. Ég ætlaði
alltaf að senda henni eitthvað, en hvert átti ég að senda það?
Hún var alltaf á ferðinni."
„Eins og þú hefðir ekki getað haft uppi á þeim. Það er hægt
að gera margt fyrir peninga. Lítil, hjálparvana böm - fjandinn
hafi það, þú lést þín eigin böm svelta!"
„Ég sagði að mér hefði orðið ýmislegt á," svaraði Luke
vandræðalega, „en nú ætla ég að stofna sjóð..."
„AÓeins vegna þess að lögfræðingur vill draga þig fyrir
dóm," hrópaði Díana.
„Jæja þá!" æpti hann. „Vitanlega eiga foreldrar að láta sér
þykja vænt um bömin sín, en á ég að segja þér nokkuð? Það
er bara fyrir þá vel stæóu. Pabbi minn barði mig sundur og
saman þegar hann var fullur. Þegar Sara kom með krakkana
til mín var það eins og að líta í spegil. Þau minntu mig á það
sem ég var einu sinni og ég þoldi það ekki."
„Ertu að segja mér að fátæku fólki geti ekki þótt vænt um
bömin sín? Það er ekki einasta lygi heldur hrein og bein
ósvífni gagnvart öllu því fátæka fólki sem þráir betra líf fyrir
bömin sín - eins og Sara!"
„Allt í lagi! Ég vil betra líf fyrir þau líka og ég ætla að sjá
til þess. En ég vil ekki sjá þau. Ég er ekkert hrifinn af krökk-
um. Ekki mgla mér saman við Pete Winston."
Díana gretti sig yfir þessari hæðnislegu athugasemd sem
hann lét nú falla.
Luke leit á hana með gömlu einlægnina í svipnum. „Tilfinn-
ingar mínar til þín hafa ekkert breyst, Díana. Ég elska þig."
„Það er orðið of seint. Ég ætla að giftast Matthew."
Hann klemmdi saman varimar. Síðan sagði hann: „Ég get
varia áfellst þig, eins og ég hef látið, en ég þarfnast hjálpar
þinnar, Díana. Þú ert sú eina sem skilurmig og þekkir mig."
Díana fann að reiðin var að fjara út og hún var aftur farin
að finna til með honum. - Farðu, Luke. Það var einfalt að
segja það. Luke - Matthew. Það var ekki hægt að bera þá
saman. Luke var kæmlaus og sjálfselskur en Matthew vandað-
ur, hvort heldur var í starfi eða einkalífi. Luke notfærði sér
hana bara, Matthew elskaði hana. Af hveiju gat hún ekki
sagt Luke að hypja sig?
Hann brosti óræðu brosi og færði sig riær henni.
Skyndilega rann það upp fyrir henni. Hún féll fyrir heimsk-
um ljóskum, líkt og sumir karlmenn. Valdið kynti undir
þránni og vald hafði alltaf verið henni nauðsynlegt. Þess vegna
hafði hún alltaf óttast að verða ástfangin. Hún óttaðist að
missa tökin. Luke hafði verið alveg sérstakur. Hann var hið
fullkomna sköpunarverk hennar. Hún hafði orðið ástfangin
af honum vegna þess að hann hafði leyft henni að hafa öll
ráð. Núna, þegar hann hafði hlaupið fijáls og farist illa, vildi
hann að hún tæki aftur í taumana. Valdið var kitlandi.
Luke færði sig nær henni. Hann sá að hún skalf og hann
tók utan um hana og kyssti hana.
Hún sleit sig af honum og horfði á þokkafullan munninn
sem brosti tælandi. Hann virtist segja: - Taktu mig, þú átt mig.
Hún andaði djúpt. „Farðu nú, Luke."
„Segðu þetta ekki, vinan. Ég þarfnast þín."
„Ég get ekki hjálpað þér meira. Finndu einhvem annan."
„Það hafa allir snúið baki við mér." Röddin brast.
Hún beið hljóð á meðan hann þurrkaði sér um augun. Síð-
an rétti hún honum frakkann hans. Hann leit særðum augum
á hana og gekk hægt til dyra.
Díana hné niður í stól. Hún hafði gert það sem hún varð
að gera. Hún þurfti ekki lengur að ráða í einu og öllu yfir
manninum í líFi sínu því nú réð hún yfir sjálfri sér og hafði
öðlast nýjan skilning á öllu.
Hún hringdi í Matthew.
„Sæll, elskan. Vakti ég þig?"
„Nei. Ég var að segja Andý fréttimar. Hún tók þeim nokk-
uð vel."
Díana brosti. „Ég er fegin því. Heyrðu, hvar eigum við að
búa? Heima hjá þér eða mér?"
„Hvomgt. Við kaupum eitthvað nýtt sem við getum öll
orðið ásátt um."
Díana fann að henni létti ósegjanlega og meðan þau héldu
áfram að bollaleggja framtíðina var það mynd Matthews sem
átti hug hennar allan.
16 Vikan-blaðauki