Vikan - 26.01.1939, Blaðsíða 18

Móðirin: Hvað kemur til, að
þú ert svona hreinn um hend-
umar ?
Hans litli: Þú hefðir bara átt
að sjá á mér hendumar, áður
en ég hnoðaði degið fyrir
vinnukonuna!
Læknirinn: Emð þér mjög
seinar til alls?
Sjúklingnrinn: Nei, ekki til
alls. Ég verð til dæmis mjög
fljótt þreytt.
Ef þú verður ekki góður og
þægur drengur, þá leiðist
mömmu svo mikið, að hún ver-
ur kannske veik og deyr, og
þá verður pabbi þinn og þú að
aka henni suður í kirkjugarð.
Mamma, heldurðu að ég geti
ekki fengið að sitja fram í hjá
bílstjóranum ?
Allt í gamni...
Dyravörðurinn: Vagninn, herra.
Maðurinn, sem er dálítið utan við sig: Hverjum emð þér
að segja að vakna, — haldið þér, að ég sé sofandi.
j/Cul}
— Til hvers eru eyrun, Pétur?
— Þau hjálpa okkur til að sjá.
— Hvaða vitleysa!
— Hvemig ættu gleraugun annars að tolla?
Jæja, hvernig gengur verzl-
unin?
Hræðilega! Tap, alltaf tap!
Einmitt það! Af hverju lif-
ið þér þá?
Af sunnudögunum, þegar
verzlunin er lokuð!
Gesturinn: Þjónn, hafið þér
gorgonzola-ost ?
Þjónninn: Já, herra.
Er hann góður?
Alveg ágætur.
Hvítur ?
Hvítari en snjór.
Harður ?
Harðari en steinn.
Ágætt!
Viljið þér fá einn?
Nei takk! Gorgonzola-ostur
á nefnilega að vera mjúkur,
gulur og grænn.
Mér er sagt, að þú sért
trúlofaður öðmm tvíburanum
hans Bjama. Veiztu nokkum
tíma, hvora þeirra þú kyssir?
Já, já . . . Ef ég fæ kjafts-
högg, er það sú vitlausa.
Nýtízku heimilisfriður.